გარეთ მზიანი დღე იყი მხოდლ ადამიანში კვდებოდა ეს მზე მას ვერ გაეგო სად წასულიყო რა უნოდოდა .
მას ფიქრები არ უშვებდნენ მის გვაერდით იყვნენ მუდამ არ ტოვრბდნენ ,დღე ღამეს ცვლიდა მაგრამ ადამიანში არაფერი იცვლებოდა ის ნელ ნელა იძირებოდა ,უკვე ვეღარ ხვდებოდა სად იყო სიმართლე და სად სხვა პიროვნების მიწერილი თვისება
იგი იშლებოდა ნაწილებათ ,თითქოს მისგან აღარაფერი დარჩენიყო
იგი კვდებოდა და რისგან არც თვითონ იცოდა.ის სულ რაღაც 18 წლის იყო,მას ეხლა უნდა დაეწყო სუნთქვა ეხლა უნდა დაეწყო ცხოვრება, მაგრამ
ფიქრები რომლებიც სულ თან დასდევდნენ ასევდიანებდნენ მას ,
სუნთქვის საშვალებას არ აძლევდნენ,
მის გარშემო იყო ოჯახი ნაცნობები მეგობრები ნათესავები მაგრამ რატომღაც სიმარტოვოეც მის გვერდით იყო . მან თავის შესახებ მხოლოდ ის იცოდა რა ერქვა მისი სიმაღლე მისი ლამაზი ღიმილი უსწორმასწორო კბილები ,თვალები რომელშიც ცხოვრება ჩქებთდა ნუ ასე ეუბნეოდნენ ,ასევე იცოდა ყველა თავისი მინუსი მაგრამ პლიუსები ვერ გაეგო ....
