" හොස්ටල් එකේදි හම්බෙමු එහෙනම්"
අර අයියලා තුන් දෙනා මම එනවා දැකලා දේශාන් ට කිව්වා. එයාලා දේශාන් ගේ උරහිසටත් තට්ටුවක් දාලා එතනින් ගියා.
" දේශාන්"
මම එනවා දැකලා දේශාන් කදුළු පිහිදාගෙන එතනින් යන්න ලෑස්ති වුනා.
" දේශාන් පොඩ්ඩක් ඉන්න. "
එයා නතරවෙලා මන් දිහා බැලුවා. එයා මුකුත් කිව්වේ නැහැ.
" ඇයි ඔයා ඇඬුවේ? මොකද්ද ප්‍රශ්නේ? "
" මුකුත් නැහැ. මගේ අත කැපුනා. ඒක රිදෙනවා. "
ආයේ බොරු කියනවා. එයාට මගේ ඇස් දිහා බලාගෙන කතා කරන්න බැහැ. මම එයාගේ ළඟට ගිහින් එයාගේ උරහිස් වලින් අල්ලගත්තා. එයා ඔලුව පාත් කරගෙන බිම බලාගෙන හිටියා. මම එයාගේ ඇස් වලට එඹුනා.
" ඇයි සුද්දෝ මේ ? ඔයා තවත් මට බොරු කියනවා. "
එයාගේ ඇස් වල ආයේමත් කදුළු.
" මට ගෙදර යන්න ඕන. මට මුකුත් එපා. "
" හරි. මොකද්ද වුනේ කියන්න බැරිද මට? "
එයා මොනවද මගෙන් හංගන්නේ? ඇයි එයා මුකුත් කියන්නේ නැත්තේ?
" මට අම්මා මතක් වෙනවා. "
" හරි. අපි එයාට කතා කරමු. "
" එයා කතා කරන්න විදියක් නැහැ. එයා මෙහෙ නැහැ. "
" හරි. එයා ඉන්නේ කොහෙද? වෙන රටක නම් මම එයාට කතා කරන්නම්. "
" එයා ඉන්නේ පොළව යට "
ඒකට නම් මගේ පපුව පිච්චිලා ගියා. මට තවදුරටත් එයාගෙන් ප්‍රශ්න කරන්න ඕන වුනේ නැහැ. මොන දුකක්ද මේ ළමයා විදින්නේ ? මම ඇයි මෙයාටම මේ වේදනාව දුන්නේ ? මම හිත හිත හිටියේ නැහැ. මම එයාව තදින් වැළදගත්තා.
" මට සමාවෙන්න ළමයෝ. මම වැරැද්දක් කළේ. "
එයාගේ සීතල කම්මුල් මගේ පපුවට දැනුනා. ඇස් වලින් වැටුන කදුළු වලින් මගේ ෂර්ට් එක පෙගිලා ගිහින්.
" තව අඬන්න එපා. අපි පන්තියට යමු. "
එයා තවමත් ඉකි ගහනවා.
අනේ මිතුරනේ, මම මොකද කරන්නෙ? මට සැනසිලි වදන් කියන්න තේරේන්නේ නැහැ. මම මොනවා කියන්නද මන්දා.
YOU ARE READING
ආරාධනා දෑස් 💕
Non-Fictionමොනවදෝ කියනවා 💚 ❤️ මටත් එය හැගෙනවා නමුත් මගහැරෙනවා 💚 ❤️ නුඹ මගෙ දැනෙනවා.
