Doktor Beyciğim/Yarı Texting

6

Ciddiye alma diyor ya çıldırıcam şimdi he.

Gelip seni ben isteyeyim dedi ve ciddiye alma diyor. Bu bir deliliktir!

Nasıl ciddiye almayabilirim ya!

Bir haftadır düşündürdüğü şeye bak adamın!

Bir haftadır düşüncelerimle boğuşup duruyorum ama o savaşı ben kazanamıyorum.

Telefonu elime aldım ve bana yazdıklarını tekrar dan okudum.

3 gün o çakma yelloz dan kurtulmuştum. Ama yarın da tanımadığım yani 8 yaşından sonra hiç görmediğim dayımlar gelecekti. Ben onları seveceğimi düşünüyormuş çünkü sekiz yaşındayken gayet iyi anlaştığımızı hatırlıyorum.

Tabii artık hatıram ne kadar güçlüyse o kadar iyi olacaktı benim için.

İçimde kötü olmayacağına dair bir his ama yarın görürüz.

Hem ben doktor beyciğimi bir haftadır göremiyorum. Bu beni çok üzüyor.

"Afra hele bi geleysun da!"

"Geliyorumm"

Annem evi toparlamaya başlamıştı bile ama ben odamda oturuyor ya da salon da televizyon izliyordum.

Ne yapa bilirim ki? Annem istemiyorum senin evi toplamanı! Sen toplamak yerine daha çok dağıtıyorsun diyor.

Aslında doğru demiyor da değil çünkü ben evi topladığımda dağınıklığın hepsini bir yere ya da bir odaya sıkıştırıyordum.

Adımlarımı kapıya doğru yönlendirdim. Kapıyı açıp aşağı kata indim.

Annem sinirli bir şekilde bana baktı ve yaklaş işareti yaptı.

Yaklaştım ama korkarak yaklaştım.

Annem kulağımı çekince küçük bir çığlık attım.

"Ne yapaysun da yukarida iki saattür çağırayrum!"

"Anne ya gerçekten duymadım."

"Yalanci!"

"Tamam ne oldu söyle ve kulağımı bırak ya"

"Anneye kızilmaz ha uşağum."

Dedi ve kulağımı daha çok çekti.

"Tamam ya özür dilerim."

  Gitmeden önce bari yazdığım yeri yayınlayayım dedim. Allah'a emanet olun. Ben gidiyorum. Hikayeyi devam ettirmek isteyen ya yorumlarda ya da hesabında devam ettirsin.