Ruhun Duyguları

3.Bölüm

...
Hayat 5 kelimeden ibaret.Çok anlam taşıyan bir kelime.Günler geçiyor,zaman akıp gidiyor.Her gün herhangi bir şey değişiyor,göz kırpdığımızda bile birşey oluyor ama biz insanlar garip bir şekilde yaşıyoruz.

Bazen böyle konuştuğumda herkes boş boş konular kabullen otur diyorlar.Lakin neden gerçekleriyle yüzleşmiyorlar ki,ben herşeyi düşünüyorum.

Bilmediğimiz şeyleri öğrenmeye çaba gösteriyorum.Bu yüzden insanlar her zaman bana çok bilgi bir gün senin sonun olucak diyorlar.Bense onların söylediklerini es geçip yine daha çok bilgi elde etmeye çalıyorum.

12 yıl büyük bir 12 yıl ne yapdım,nasıl savaşdım.Bu konudan bahs etmek çok zor,ama her konunun ve hikâyenin başlangıcını bilmezsek nasıl devamı gelsin.
12 yıl önce:
Her zaman depresyon dediğin nedir diye söylenirdim,ama nerden büyük konuşursan ordan vurulursun ve ben kendi söylediğim şeyle kendimi vurmuştum.

O sürede ne kadar kendimi suçlu hiss ettim.Hiç kimseyle konuşmadım, çocuklukdan yaşadığım travmalar bile o zaman diliminde benimle konuşdu.

Neden neden? diye ruhum hergün dahada yıprandı.

Sonundaysa hala yaşadığımı hatırlatdı hiç bir şeyin geç olmadığını kalkıp birdaha savaşa bileceğimi gösterdi.Bense yıkılmayı, depresyonu bırakıp gerçek dünyaya,yaşayarak öldüğüm yere yeniden döndüm.
Şimdi,daha çok savaşıp yaptığım hatalardan ve son olanlardan büyük bir ders çıkarıcam diye kendime söz verdim.

Çok çalıştım,travmalarımın yanına yenileri eklendi ama her zaman bunlardan ders çıkardım,çocuk yaşımdan herşeyi bırakıp gelicek hayatı düşündüm.

Bir ara başka kızlar gibi olmak istedim sosyal medyaya katıldım.Ordada istediğim oldu.

Sonrasıysa nasılmı oldu? İstediğim okula kabul oldum,sosyal medyayı ortadan kaldırdım.Herşeyi silip yeniden kendi hayatıma döndüm.

Bana başaramıycaksın dedikleri herşeyi yapdım, istediğim yerlere gelip çıkdım hatta ben Azerbaycanlı olduğum için Türkiye teşkilatına çalışamayacağımı bile dile getirdiler.

Bense yine pes etmeyip,orada çalışmak için çaba sarf etdim.Doğru ordada zor oldu ama hiç bir iş kolay değildir.Bunu aklıma kazıdım,öğrendim.
Büyüdüm ve sonuç istediğim gibi bir insan oldum.İnsanlar başarımı gördü sadece ailem beni elleriyle itdiler nedenmi çünkü bir kız başka bir ülkede yalnız yaşayamayacağını söylediler.

Akrabaların ne diyeceklerini düşündüler, annemse yanımda olmak istedi babamsa buna izin vermedi küçük kardeşimse iyi yaptığımı zamanı gelince kendisininde benim yanıma geleceğini söyledi.

Öncelerse ailemde hiçbiri kabul etmemişti.Sadece zamanla söylediğim gibi kabullendi kardeşimde her zaman beni destekledi.Gizlin bir şekilde annemle arada bir olsada arayıp hâlini hatrını soruyordum.Ne kadar istemesede ben babamıda soruyorum her defasındaysa babam benim kötü evlat olduğumu dile getirip duruyordu.

Şimdiki zamanımızda.

Ne zamandır annemlerle konuşmuyordum bu işi bitirdikden sonra arayıp onlarla konuşmam gerekiyordu.
Annemin hastalığı baya bir yol kat etmişdi ve daha çok endişeleniyordum yine bencilce yalnız kalmaktan korkuyordum.

Her zaman olduğu gibi kendimi teselli edip sakinleştirmeye çalışıyordum.

Alptekin beni evime bırakmıştı onunla vedalaşdığımdan beri salonda camdan sokağı izliyordum.

Artık 4 saatdir böyle durmuş dışarını izliyordum.

Birden kapının zili çalınca düşüncelerimden kurtulup kapıyı açtım beni almaya Alptekin gelmişti.