"Kung totoo man na hindi lang ito ang unang beses na maaari tayong mabuhay, nasisiguro kong ikaw pa rin ang pipiliin kong makasama. Hindi man kita maaalala, ngunit nasisiguro kong puso ko mismo ang magtuturo kung nasaan ka. Masyado na kitang kilala, at masyado rin kitang mahal upang hindi ka maramdaman. Mahigpit kong itinali ang puso ko sa iyo kaya kahit nasaan ka man ay parati ka nitong susundan.
Pipiliin kita, kahit sa mga susunod na habang buhay. Mag-iba man ang wangis nating dalawa't hindi kita makilala sa mukha, tanda ko naman ang bilis ng pintig ng puso ko kapag malapit ka. Mag-iba man ang boses na mayroon ka, kabisado ng tenga ko ang paraan kung paano ka magsalita. At mag-iba man ang kulay at hugis ng mga mata mo ay alam ko pa rin kung paano ako matunaw tuwing nakatitig ka.
Kung paulit-ulit man akong mabigyan ng pagkakataong mabuhay, ay paulit-ulit rin kitang mamahalin. Hahanapin kita at walang alinlangan ulit kitang pipiliin. Paulit-ulit kong lalakbayin ang bawat daan sa mundo, hanggang sa tuluyan akong makauwi sa'yo."
------------------------------
Matapos ang huling pagkikita namin ni Angela ay lumipad na ako patungong New Zealand. Doon ko pinagpatuloy ang pag-aaral ko at nagpagamot sa sakit ko. Noong una, mahirap mag-adjust sa lahat. Nakakapanibago, hindi ako sanay. Pero kalaunan ay naka adjust din naman ako. I spent my high school and college doon. I took Bachelor of Music sa University of Auckland and I graduated with honors. It took me 9 years to finish my studies and 1 year akong nag trabaho sa New Zealand as a musical director and studio manager. But I've decided to go back sa Philippines to pursue music and build my own music company.
"JJ, are you ready to go back sa Philippines?" Mama asked me.
"I'm not sure ma. I don't know if anyone can still remember me there. Since the day that I've decided to disconnect to everyone there, I don't know exactly what to answer with your question." I answered.
"I think I doesn't matter anymore. You've build yourself here and you will go back there as a new JJ. I'm so proud of you." Mama said.
At the back of my mind. "Kamusta na Kaya sya? Can she still remember me? Everyday, I've been praying for her. I hope I could see her when I get back there. I still love her."
We've traveled more or less 20 hours from New Zealand to Philippines. Hindi Pa kami nakakalapag ay tanaw ko na ang malaking pagbabago sa lugar. Infrastructures are way better now than before I left. There's a lot of skyscrapers. Pagkalapag namin ni mama at. papa ay sinalubong kami ni kuya at ate.
"Ma, Pa, Baby JJ, welcome back. I missed you all" sabi ni ate sa amin sabay hug.
"Ate, hindi na baby yan si JJ" pabirong sabi ni mama.
"Ma, kahit 24 na yang si JJ, he will always be our baby. And namiss ko kaya na tawagin syang baby." Mapang-asar na pagkasabi ni ate kay mama.
"So much for that ate, I miss you too." Sabay hug kay ate at kuya.
YOU ARE READING
Kundima
Teen FictionEstorya ng isang introvert na nabihag ng isang dilag na sobrang ganda. Tila ba naging mundo na nila ang isat-isa hanggang sa nakipaglaro sa kanila ang tadhana.
