ភាគ24

282 24 1
                                        

មកតភាគយើង
ក្រោយពីជេយ៍បានដាក់ទូរស័មចុះគឺថាលោកបងបីអ្នកនោះគេក៏សួរ
  "មានរឿងអីអាសុងមើលទៅឯងដូចធុញថបដលហើយ"ហុឺសឹងសួរទៅសុងហ៊ុន សុងហ៊ុនក៏ងាកមកនិយាយ
  "មានរឿងអីទេគឺបងជេយ៍និងណាគាត់ឆ្ងល់ពីការធ្វើខួបកំណើតរបស់យើងលើកនេះ"សុងហ៊ុននិយាយប្រាបទៅពួកនាយក្រាយពេលនោះនីគីក៏និយាយ
  "ហើយឯងទៅខ្វលធ្វើអីជាធម្មតាឯងជាកូនអ្នកមានចិងហើយកម្មវិធីត្រូវតែធំដំចិងឯង"នីគីនិយាយដោយភ្នែកកំពុងតែចុចទូរស័មដដែល
  "មែនហើយយើងយល់ដូចអាគីដែលណាមួយពួកយើងក៏រៀនជិតចប់ហើយដែលប្រហែលជាគាត់ចងអោយឯងស្គាល់គ្នាជាមួយអ្នកជំនួញហើយដើម្បីធ្វើការងាថ្ងៃក្រោយ"ជេគនិយាយ តែថាហុឺសឹងគិតខុសពីគេ
  “អេឈប់សិនពួកឯងយើងក៏គិតដូចបងជេយ៍ដែលរឿងនេះពិតជាផ្លែកមែន"ហុឺសឹងនិយាយទាំងទឹកមុខដូចជាសង្ស័អីម្យ៉ាង នីគីគេក៏និយាយបន្លាប់
  “អួយយើងឃ្លានណាវើយពួកឯងនៅវេកញែកស្អីបានហើយឈប់ទៅអីឡូវយើងឃ្លាន"នីគីនិយាយទាំងអង្អែលពោះខ្លួនឯង
  "អាសុងថ្ងៃនិងវេនឯងទៅធ្វើម្ហូបអោយពួកយើងញាំទៅ"ជេគនិយាយទាំងដេញសុងហ៊ុនអោយទៅធ្វើម្ហូបសុងហ៊ុនក៏ដើរចេញទៅផ្ទះបាយដើម្បីធ្វើម្ហូប តិចគិតថាបងសុងយើងចេះធ្វើម្ហូបអីទៅគិតខុសហើយម្ហូបគាត់នោះគឺមីបងសុងយើងធ្វើមីអោយលោកបងបីអ្នកនោះញាំ
  "អាសុងហើយនៅហាពួកអញ់ឃ្លានលើងចងដាចពោះហើយ"នីគីនិយាយទាំងត្អូញត្អែល
   “យីអានេះចាំតិចមើលជិតរួចហើយពួកហែងរកអីសុីលែងសិនទៅ"សុងហ៊ុនស្រែកតបពីផ្ទះបាយ លឺចិងពួកនាយក្រាយក៏ដើរទៅរកនំញាំលែង បន្តិចក្រោយមកសុងហ៊ុនក៏លើកមីបួនចានមកដល់ នាយក្រាយបីអ្នកយើងឃើញចិងបើលភ្នែកធំប៉ាដោយ
   "ស្អីអាសុងមីទៀតហើយ"ជេគនិយាយទាំងមើលមី
   "អើយ ហើយពួកហែងចងសុីស្អីបើលអញ់អត់ចេះធ្វើម្ហូបផងនិងទ្រាំទៅ"សុងហ៊ុននិយាយទាំងញញឹម
   "ហឺបានហើយពួកហែងឈប់ឈ្លោះគ្នាសុីទៅអញឃ្លានចងងាប់ហើយ"នីគីនិយាយហើយក៏ចាប់ចង្កឹកមកកានបង្រុងនិងចាប់មីដាក់មាត់ស្រាបតែសុងហ៊ុនស្រែកឃាត់
   “អាគីឈប់កុំអាសុី"សុងហ៊ុននិយាយទាំងសម្លឹងមុខនីគី
   “ស្អីហែងអាសុងអញ់ឃ្លានចងងាប់ហើយហែងមិនអោយអញសុី"នីគីនិយាយទាំងសម្លឹងមុខសុងហ៊ុន
   "អញ់ទៅបើកទូរទស្សន៍សិន "សុងហ៊ុននិយាយហើយក៏ទៅបើកទូរទស្សន៍មើលរឿងវៃសិទ្ធតែរឿងនេសាតក្រពើ ហ(អេមីនទៅលួចមើល🥱)ពេលបើលទូរទស្សន៍ហើយពួកនាយក្រាយក៏ចាប់ផ្តើមញាំមីបណ្តើលមើលបណ្តើល
  “ណែ អញចងយកអាពាក្យស៊យបងស្រឡាញ់ស៊យទៅប្រើលមួយអូននូចុយម៉ាយហើយ"នីគីនិយាយ
   “អើយគិតដូចអញដែលចាំមើលអញ់ទៅនិយាយដាក់អូននូមួយមើល"ជេគនិយាយហើយមិនទានដឹងអីផងទូរទស្សន៍ក៏អេរើសប៉ាពួកគេនាំគ្នាឆ្លេឆ្លាដូចមាន់រកពងទៀតហើយ
  "អាសុងទូរទស្សន៍កើតអី"ហុឺសឹងសួរទៅសុងហ៊ុន
   “ដាចប៉ុស្តិ៍បាតហើយចាំតិចទៅជួយលើកទូរទស្សន៍អញទៅរកនូនូអោយជុយជុល"សុងហ៊ុននិយាយហើយក៏អោយពួកនាយក្រាយជួយលើកពួកគេក៏នាំគ្នាលើកទូរស្សន៍ ងាកមកមើលសូនូវិញ សូនូគេពុងតែនិយាយទូរស័មជាមួយជុងវ៉ុនទៀតហើយជេយ៍គេបានផ្ងើរអាវអោយសូនូនិងសំបុទ្រអញ្ជើញចូលរួមខួបសុងហ៊ុនតែសូនូអត់សប្បាយចិត្តសោះគេបានប្រាបទៅជុងវ៉ុនថា
  /យើងអតចងទៅទេឯង/សូនូនិយាយទាំងទឹកមុខធុញមិនចងទៅដាក់ជុងវ៉ុន
  /អើណាឯងយ៉ាងណាសំបុទ្រនិងខោអាវក៏បានមកហើយទៅ/ជុងវ៉ុននិយាយទាំងញញឹមដាក់សូនូ
  /យើងអត់ចងបានទេរបស់អស់និង/សូនូនិយាយហើយក៏នឹកឃើញមុខលោកផាក
  /កុំចិងអីឯងឯងត្រូវតែស៊ូណានាងនូយើងចាំជួយលើកទឹកចិត្តវើយ/ជុងវ៉ុននិយាយទាំងលើកដៃជាកាយវិការអោយសូនូ
  /ហឺ/សូនូដកដង្ហើមធំតែពេលនោះស្រាបតែលឺសំឡេងពួកនាយក្រាយយើងបន្លឺលើងពួននាយក្រាយយើងក៏បើលទ្វាបន្ទាប់សូនូ សូនូឃើញចិងគេលើកភ័យ
"មិចមានរឿងអីបានជានាំគ្នាមកផ្ទះញុមនិង"សូនូសួរដោយឆ្ងល់ ពួកនាយក្រាយក៏លើកទូរទស្សន៍មកបង្ហាញ់សូនូ
  "អូននូជួយជុសជុលទូរទស្សន៍អោយពួកបងតិចមើលវាដាចប៉ុស្តិ៍"សុងហ៊ុននិយាយទាំងលើកទូរទស្សន៍មកបង្ហាញ់សូនូសូនូលឺចិងសែនហួសចិត្តលោកអើយ
  "អឺចាំញុមជុសជុលអោយអីឡូវចេញទៅ”សូនូនិយាយហើយក៏ដើរមករុញពួកនាយក្រាយទៅក្រៅបាតទៅចំណែកខោលអាវសូនូពេលដែលពួកនាយក្រាយបើលទ្វាមកនោះក៏ធ្វើអោយសូនូភ្លាក់ហើយបោះទៅប្រលាក់ជាមួយនិងមីដែលសូនូទើបតែញាំ សូនូឃើញចិងគេឡើងឈឺក្បាល់ម៉ងសូនូគេក៏យកសម្លៀកបំពាក់និងទៅកន្លែងបោកអុចហើយតាបុិយ និងទាលើថ្លៃទាលើង៦០០វ៉ុនសូនូលើងភ្ញាក់ផ្អើល
  “ណែ លោកឯងក៏បោកកោលគេម្លោះ ការដាក់ផ្លាក់ថាបោកខោអាវថ្លៃតែ៣០០វ៉ុនតើហីមិចបានបានតម្លៃគុណនិងពីចិង”សូនូនិយាយទាំងសម្លឹងមុខអាបុិយនោះអាបុិយម្ចាស់ហាងក៏ឆ្លើយ
  “មកពីខោអាវរបស់ឯងថ្លៃពេកហើយចំពោះកាសម្អាត់វិញត្រូវតែថ្នមៗពីព្រោះថាសាច់ក្រណាត់ថ្លៃញុមត្រូវតែបោកថ្នមៗប្រើលរយះពេលយូកុំអោយខូចគុណភាពអាវ"អាបុិយម្ចាស់ហាងនិយាយទាំងមុខញញឹម សូនូគេនៅសល់តែ៣០០វ៉ុនទេហើយសូនូគេចងអោយអាវនិងទៅជេយ៍វិញគេអត់ចងពាក់អាវនិងទេចិងហើយបានជាយកមកអោយគេបោកតែអាបុិយនិងអត់ព្រមសោះហើយបានដេញសូនូចេញទៀត
  “ណែ អីឡូវបើលអត់ចងបោកទេទៅបោកកន្លែងផ្សេងទៅ"អាបុិយម្ចាសហាងនោះនិយាយពេលនោះស្រាបតែមានបុរសម្នាក់ដើរចូលមកដោយសាតែឃើញសូនូបានយកខោអាវមកអោយអាបុិយនិងបោកហើយអាបុិយនិងទារថ្លៃពេកគេក៏បានជួួយនិយាយ(ណាគេទៅណ)
  "ថ្ងៃមុនខ្ងុំធ្វើអោយខោអាវប្រលាកដែលតែម្ចាស់ហាងគេយកតែ៣០០វ៉ុនទេហើយមិចបានជាលោកយកដល់៦០០វ៉ុនចិង"បុរសម្នាក់និងនិយាយទាំងទឹកមុខស្មើសួរទៅអាបុិយម្ចាសហាង
  “ក្លែងលវាប្រលាកតូចប្រលាកធំអីចិង"អាបុិយនោះតបពេលនោះគេបានតបទៅវិញថា
  “គឺទំហំបុិនតែគ្នានិងបើលមិនជឿងទេចាំខ្ងុំតេទៅម្ចាស់ហាងអោយ"បុរសនោះនិយាយរួចបង្រុងនិងដក់ទូរស័មចេញពីខោប៉ាវតែអាបុិយម្ចាស់ហាងឃាត
  “អឺok៣០០វ៉ុនក៏៣០០វ៉ុនទៅ”និយាយរួចហើយក៏យកអាវពីដៃសូនូមកបោកសូនូគេក៏បែលមកអរគុណដល់បុរសនោះ
“អរគុណនាយហើយដែលមកជួយញុម"សូនូនិយាយទាំងញញឹមដាក់អាបុិយនោះ(អេមីនសូមណែនាំបន្តិចអាបុិយនិងមានថាឈ្មោះគ្រីសអាបុិយគ្រីសអាបុិយនិងសត្រូវបងៗយើងហាគេសង្ហា ចិត្តល្អ តែអត់ស្រូវញញឹមតិចនិយាយរួមមុខងាប់ម៉ងបានហើយឈប់និយាយតរឿងវិញ) អាបុិយគ្រីសនិងបាននិយាយថា
“មិនអីទេឯងកុំខ្វលពេកថ្ងៃក្រោយបើលសិនជាមានមនុស្សណាធ្វើហួសហែលជាមួយនិងឯងគួរតែចេះតតាំងនិងគេទៅកុំចេះតែនៅស្ងាតពេល”អាបុិយនិងនិយាយទាំងមុខអត់ញញឹមសោះ មកងាកមកមើលហាងផ្កាយើងវិញគឺថាផ្កាទាំង៤ទងអីឡូវនេះហាកដូចជាក្រៀមស្រពោនសូនូហាក់ដូចមិនសប្បាយចិត្តសោះ ចែហាឃើញសូនូចិងក៏បានសួរ
  "មានបញ្ហាអីឯងគួរតែឈប់គិតពីវាទៅព្រោះរាល់ថ្ងៃនេះយើងតស៊ូខ្លាំងណា"ចែហានិយាយទាំងទឹកមុខស្មើសូនូបានប្រាបទៅចែហាថា
  "គឺខ្ងុំគិតពីពាក្យដែលថាសាសមដែលប៉ារបស់សុងហ៊ុនបាននិយាយកាលពីថ្ងៃមុនតើពាក្យនិងមានន័យយ៉ាងមិច"សូនូនិយាយទាំងដកដង្ហើមធំជុងវ៉ុនលឺបែបនេះគេក៏និយាយលើកទឹកចិត្តទៅមិត្តភក្តិ
  "ហឺឯងកុំគិតពាក្យនិងអីបើលសិនឯងស្រឡាញ់គេឯងគួរតែបង្ហាញ់អោយគេឃើញពីការយកចិត្តទុកដាក់នឹងក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងបង្ហាញ់អោយគេឃើញពីរការយកចិត្តទុកដាក់វាបញ្ជាក់ថាយើងស្រឡាញ់គេផងដែលស៊ូៗណាសូនូដូច្នេះហើយខួបកំណើតបងសុងឯងត្រូវតែទៅចូលរួម"ជុងវ៉ុននិយាយទាំងមានស្នាមញញឹមដាក់សូនូ ជុងវ៉ុនក៏សួរសូនូថា
  “តើឯងនៅចាំពីបន្តោងសោរដែលឯងអោយយើងអត់គឺថាវាស្រសស្អាត់ខ្លាំងមេនទេ"ជុងវ៉ុននិយាយហើយគេក៏បង្ហាញ់បន្តោងសោរនោះអោយសូនូមើល សូនូរាងភ្ងាក់ផ្អើមដែលដោយសាតែបន្តោងសោរនិងសូនូអោយជុងវ៉ុនតាំងពីរពីឆ្នាំមុនមកម្លោះហើយជុងវ៉ុននៅតែរក្សាទុកដោយសារតែជុងវ៉ុនស្រឡាញ់របស់និងខ្លាំងណា ចែហាលឺចិងក៏និយាយប្រាប់សូនូដែល
  "កុំគិតច្រើនអីឯងមើលអាសក់ដែលឯងទិញអោយចែថ្ងៃខួបចែហទោះចែអត់បានពាក់មែនតែចែក៏ស្រឡាញ់វាបំផុត"ចែហានិយាយទាំងចង្អុលទៅសក់និង សូនូលឺសម្តីដែលគេនិយាយលើកទឹកចិត្តបែបនេះក៏បាននឹកឃើញដល់រូបភាពរបស់ពួកនាយក្រាយយើងថាពួកនាយក្រាយយើងអីឡូវផ្លាក់ប្តូលច្រើនណាគឺពួកនាយក្រាយយើងទ្រាំនៅផ្ទះដែលពួកគេមិនដែលនៅពីមុនមកធ្វើការងាដែលមិនដែលធ្លាប់ធ្វើ
  "ឯងដឹងទេពេលពួកយើងនៅផ្ទះជិតគ្នាពួកយើងតែងតែឈ្លោះគ្នាគឺមិនដែលត្រូវគ្នាសោះ"សូនូនិយាយទាំងញញឹមចែហាក៏បានបាញទឹកអាទឹកដែលគេបាញផ្កានិងទៅសូនូហើយបានប្រាបសូនូថា
  “ជីវិតមនុស្សមិនអាចមានតែក្តីសុខពេកទេពេលខ្លះក៏កើតទុក្ខ ពេលខ្លះក៏មានវិបត្តិហើយពេលខ្លះក៏វាសប្បាយដែលទុកអោយពេលវេលាជាអ្នកបង្ហាញ់ថ្ងៃមួយជីវិតរបស់យើងនិងស្រសបំព្រងឡើងវិញសូមឯងជឿជាក់លើពួកគេទៅព្រោះថាពួកគេគឺជាទេវតាកែប្រែជោគវាស្នារបស់ឯងបានគ្របយ៉ាង”ចែហានិយាយប្រាប់ទៅកានសូនូ សូនូលឺចិងគេក៏គិតតិចដែល

អន្លនស្នេហ៍ចោមផ្កា[F4]Where stories live. Discover now