UNDERWATER | They, are sick to humanity.

Chapter 9: Fight As One

KABIR KHAN

AT first, I have no idea what's going on. The team and I are just getting ready to play, and the audience cheering for us. Suddenly, everything changed.

Instead of excitement and joy, people are screaming in pain. Something unknown creatures attacked. Nagkagulo na. People are running. Then getting chased by people who just turned into—a freaking zombies.

I don't even believe that they exist. All my life I thought it's just a myth. Not until I witnessed it.

I found myself doing things na akala ko hindi ko magagawa. Nanatili ako maging matapang at alerto sa paligid. Alongside my football team, we fight as one. Not in a field na nakikipag-agawan ng bola sa kalaban, but in deadly fight with zombies.

Kahit sanay na kaming tumakbo in a long miles ay nahahabol pa rin kami. So instead na tumakbo ay lumaban kami. We punch the zombies, and kick them like a ball.

Now, para lang din kaming naglalaro ng football. Pero iba na ang goal. And that goal, is to stay alive.

After few hours of fighting sa mga fucking zombies, we decided na umalis na dito sa Pelaez Sports Center. Our team is still complete, twelve pa rin kami. Kaya alam namin na whatever happens, makakaya namin, dahil marami kami.

We decided na pumasok sa campus ng Mogchs, kung saan kami nag-aaral. Nasa tabi lang naman ng sports center na 'to ang campus, makikita nga dito ang ilan sa mga school building ng Mogchs. So it will not take us long para makapasok do'n.

"May problema tayo. Mukhang hindi madaling makalabas sa gate, napakarami pa ring zombies ang nag-aabang sa labas..." hinihingal na wika ng kasama namin.

We are here at the corner of the sports center, wala masyadong zombies dito at mukhang nasa labas na lahat. Halos nagkaubosan na kasi ng mga tao dito, wala na silang makakain dahil wala ng mga audience, kami nalang ang natira dito sa loob.

I saw the boarder walls na namamagitan sa campus ng Mogchs at sports center. "There. We go there." I said while pointing the walls.

"You mean, aakyat tayo do'n?" Tanong ng isa. "That's the only way para makapunta tayo do'n, without putting are life in danger." I said and looks like everyone agreed.

"Pero walang hagdan para makaakyat tayo do'n." Hirit ng isa. "That's not the problem." Our team leader Jacob, said it with a smile on his face.

Nandito kaming lahat sa boarder walls and we do what Jacob's plan. One by one kaming aakyat. Uupo ang ilan at nakatayo naman ang iba, nakahanda ang mga balikat at likod upang sasakyan ng isa at makaakyat. And the rest ay look out kung may zombies at makipag-laban na rin.

Batak na batak na ang katawan namin sa makailang ulit na training ng football, kaya naman natitiis namin ang sakit habang tumatayo sa likod namin ang isa sa team namin, at dahan-dahan na umaakyat sa wall.

Nagawa niyang makaakyat. "Ano, safe naman ba d'yan...?" Jacob asked. "Safe naman, wala namang zombies dito na part..." he answered while looking inside the campus.

"Okay next," Jacob said at another one of our team ang pumatong sa likod namin at nagawa niyang makaakyat. We just continued this, at hindi na masyadong mahirap dahil tumutulong na ang mga nakaakyat para hilain ang susunod na aakyat.

Wala namang zombies na umaatake at naglalakad lang sila sa field, kaya naman walang sagabal at nagtagumpay ang lahat makaakyat. Hanggang sa kami nalang dalawa ni Jacob ang natira.