(Zawgyi code)
"MD မိုးႏွင္းေ၀က ကိစၥရွိလို႔ ေရေ၀းသုသာန္ကို သြားပါတယ္ရွင့္... ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲ မသိဘူးေနာ္"
မိုးရဲ့ Company က ျပဴငွာေသာ ၀န္ထမ္းေလးရဲ့ စကားေတြကို သူမ ၾကားတစ္ခ်က္၊ မၾကားတစ္ခ်က္။
မိုးက ဘာအတြက္ ေရေ၀းသုသာန္ကိုသြားရတာလဲ?
ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ?
အခုခ်ိန္ေလာက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မီွေလာက္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္ဘူး။
"သူ သြားတာၾကာၿပီလား?"
"မၾကာေသးဘူးရွင့္... ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္"
"ေအာ္... ဟုတ္လား... ေက်းဇူးေနာ္..."
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမစဥ္းစားပဲ သူမ မိုးရွိရာ ေရေ၀းဆီလိုက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဦးခန္႔ေအာင္ သူမနဲ႔အတူ ပါမလာတာကိုပဲ စိတ္ထဲ ေက်နပ္မိေသးတာ။
မဟုတ္ရင္ ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပနဲ႔ သူမကို တားေနဦးမယ္ေလ။
သူမက ပူပန္စိတ္နဲ႔ေမာင္းတာမို႔ ကားအရွိန္က သာမာန္ထက္ေတာ့ အနည္းငယ္ျမန္ေနလိမ့္မယ္။
ဒါမဲ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။
မိုးကိုေတြ႕ခ်င္ေနတာကိုး။
တကယ္ဆို လူေတြက မေက်နပ္လို႔ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး ျငင္းခ်င္လို႔သာ ျငင္းေနၾကတာ၊ ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အေသးစိတ္ေလးကအစ အကုန္မွတ္မိ၊ သတိထားမိေနတာမ်ဳိး။
သူမရဲ့ပါတီကို မိုးလာတဲ့ညက မိုးေမာင္းလာတဲ့ ၿပိဳင္ကားအနက္ေလးကုိ သူမ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနတာ။
ေရေ၀းသုသာန္ထဲကားေမာင္း၀င္လာရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ လွမ္းရွာစရာကိုမလိုတာ။
သူမ မိုးရဲ့ၿပဳိင္ကာေလးကို လွမ္းေတြ႕တယ္။
သၿဂဳိလ္စက္နားမွာေတာ့ ငိုယုိေနၾကတဲ့လူေတြနဲ႔ စ်ာပနေတြရွိေနလိမ့္မယ္။
ဒါမဲ့ သူမ အဲ့ဒီဖက္လည္း လွည့္မၾကည့္အား။
မိုးရဲ့ၿပိဳင္ကားေလးဆီ အေျပးသြားၿပီးေနာက္ မိုးမ်ား ကားထဲရွိေနမလားၾကည့္မိေသးတယ္။
သူ႔ကိုမေတြ႕ေတာ့ ေဘးဘီ၀ဲယာ လွမ္းၿပီးမ်က္စိကစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုတ္ဂူေတြၾကား ဟိုးတေနရာမွာ မိုးက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနတာ။
သူမ စီးထားတဲ့ ဖိနပ္က ေဒါက္ဖိနပ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိုးရွိေနတဲ့ေနရာကို လိုက္သြားခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ မိုးကားနားကို ျပန္ေရာက္လာမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သူမက ၿပိဳင္ကားေလးနားမွာပဲ ေစာင့္ေနလိုက္မိတယ္။
မိုးနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ လူက ေျပာစရာေတြၿပီးလို႔နဲ႔တူပါတယ္။
သူမရပ္ေနရာဆီေလွ်ာက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
မိုးကားနားမွာရပ္ေနတဲ့ သူမကိုျမင္ေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူမကို လွမ္းၾကည့္ေသးတာ။
အေတာ္ပဲေပါ့။ ထိုလူသာ သူမကို မသိသလိုဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္မိုးနဲ႔ ဘာေတြေျပာေနလဲဆိုတာကို သိခ်င္ရက္နဲ႔ ေမးမိဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ထိုလူက ၾကည့္လာတဲ့ေနာက္ေတာ့ သူမ အၿပံဳးတစ္ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ရင္း စကားစဖို႔ လြယ္ကူသြားခဲ့တယ္ေလ။
"ေနေကာင္းတယ္ေနာ္..."
"ဗ်ာ... ဟို... ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့..."
သူမ စၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တာကို ထိုလူက တအံ့တၾသျဖစ္သြားရွာတယ္။ မ်က္လံုးေတြေတာင္ျပဴးက်ယ္လို႔။
"ဟို မိုးႏွင္းေ၀နဲ႔က အသိေတြလား?"
သူမသိခ်င္တာကို ဒဲ့ေမးေတာ့ ထိုလူက မိုးဖက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေသးတာ။
"အသိေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္မေလးက သနားစရာပါဗ်ာ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါခံစားေနရတာ။ သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါ သူ႔အတြက္ သၿဂႋဳလ္ဖို႔ေျမေနရာ လာ၀ယ္ေနတာေလ... အသက္ေလး ငယ္ေပမယ့္ တရားေတာ့ ရွိရွာတယ္..."
ထိုလူ ၀မ္းပန္းတနည္းေျပာမႈက သူမကို ငိုခ်င္တဲ့စိတ္ကို ထိုးဆြလိုက္သလို။
၀မ္းနည္းမႈက ရင္ဘတ္ထဲ သိသိသာသာထိုးထြင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူမလည္း ထိုလူနဲ႔ စကားဆက္မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ၿပံဳးျပေခါင္းဆတ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး ကားဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့လိုက္မိတယ္။
ဒီအထိေတာင္လိုက္လာၿပီးမွ ဘာမွမေျပာပဲ ျပန္ဖို႔ ရည္ရြယ္လိုက္တဲ့ သူမရဲ့ စိတ္အေျခအေနကိုလည္း နားမလည္ခ်င္ေတာ့ျပန္။
"မင္းထက္သာလြန္..."
ကြဲအက္အက္ေခၚသံက သူမရဲ့ေက်ာဖက္မွ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထြက္ေပၚလာတာ။
ကားတံခါးကို လွမ္းကိုင္ဖို႔ လက္ကမ္းမိရင္းမွ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မိုးႏွင္းေ၀။
"ဘယ္ကိုလာတာလဲ?"
"ဟို အသိတစ္ေယာက္..."
"မလိမ္နဲ႔... ဘာအသိတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး။ က်မဆီကို လိုက္လာတာ။ က်မရဲ့အတြင္းေရးမွဴးက ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေျပာၿပီးၿပီ"
ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ေျပာရင္း မိုးက သူမေရွ႕ဆီသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာတယ္။
၁ ေပေလာက္ အကြာေရာက္မွ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမကို ေစ့ေစ့စိုက္ၾကည့္ျပန္တယ္။
"ဘာကိစၥမ်ား အေရးတႀကီးရွိလို႔လဲ မင္းထက္သာလြန္..."
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ႏွင္းဆီ... ေအာ္... ဟို မိုးႏွင္းေ၀..."
အရင္နာမည္ေဟာင္းပဲ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေခၚေလ့ရွိေနေတာ့ မနည္းႀကီး မိုးႏွင္းေ၀လို႔ ေခၚႏုိင္ဖုိ႔ သတိထားေနရတာက သူမအတြက္ အလုပ္တစ္ခု။
အခုလို စိုးရီမ္မႈေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရခ်ိန္ဆို ပိုဆိုးတယ္။
"က်မ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မင္းထက္သာလြန္... က်မ အကုန္အဆင္ေျပေနပါတယ္..."
"မင္းက လိမ္ရတာကို ၾကိဳက္တာလား ဟုတ္လား... အခုေလးတင္ မင္းကုေနတဲ့ ဆရာ၀န္ဆီက တို႔ျပန္လာတာ။ မင္း... မင္းမွာ ႏွလံုးေရာဂါရွိေနၿပီဆို... မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ မိုးႏွင္းေ၀..."
သူမ စိုးရိမ္တႀကီးေမးရင္း မ်က္ရည္ေ၀့ေတာ့ မိုးက တအံ့တၾသနဲ႔ စိုက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နားမလည္သလို ဆတ္ခနဲ ၿပံဳးခ်လိုက္တယ္။
"ေနပါဦး ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ရယ္... ေနပါဦး။ က်မ ဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူး။ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ကေရာ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနာလဲ..."
"ဘာကိုေမးတာလဲ မင္းက?"
"ေအာ္ ရွင္းပါတယ္။ က်မဘာသာ ႏွလံုးေရာဂါကမလို႔ ေက်ာက္ကပ္ပဲ ပ်က္စီးပ်က္စီး... အဲဒါ မင္းထက္သာလြန္နဲ႔ ဘာမ်ားပတ္သတ္လု႔ိလဲ မသိဘူး... ေအာ္... ဘာလဲ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္က ႏွလံုးအစားထိုး စက္ကိရိယာေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီလည္း တည္ေထာင္ထားလို႔ အခု မာကတ္တင္းလာဆင္းေနတာလား?"
"မင္း... ႏွင္းဆီ... ေတာက္..."
မခန္႔ေလးစားပံုနဲ႔ မိုးရဲ့ တုန္႔ျပန္မႈက သူမရဲ့ေဒါသကို ဆြေနသလိုပါပဲ။
မိုးဘာၾကားခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ သူမသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမလည္း ထိုစကားကို မေျပာခ်င္ဘူး။
ေျပာခြင့္လည္းမရွိဘူးထင္တယ္။
"ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္ ေဒါသထြက္ေနတာလဲ မင္းထက္သာလြန္။ က်မရဲ့ေရာဂါဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာမ်ားဆုိင္လို႔လဲ? က်မေတာ့ မဆိုင္ဘူးထင္တာပဲ။ ဥပမာေပါ့... က်မသာ ရွင့္ေနရာမွာဆိုရင္ေလ... ကိုယ္မခ်စ္ေတာ့တဲ့... ကိုယ္ဘာဖီလင္မွမရွိေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဘာေရာဂါပဲျဖစ္ေန ျဖစ္ေန... ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန... က်မေတာ့ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ဘူး သိလား?"
"မင္း... မင္း... မင္း လူ႕ေလာကမွာ ေနဖို႔ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတာ တကယ္လား?"
"မဟုတ္ဘူး... လိမ္တာ... က်မ ရွင့္ထက္ေတာင္ အသက္ရွည္ရွည္ေနဦးမွာ... ကဲ ေက်နပ္လိုက္ေတာ့..."
"မင္းလိမ္ျပန္ၿပီ..."
"ဘာကိုလဲ... ဘာကိုလဲ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ရယ္..."
"မင္းဒီတစ္ခါေတာ့ တို႔ကို မလိမ္ပါနဲ႔ မိုးႏွင္းေ၀ရယ္... မင္း တို႔ကို မလိမ္ပဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ႐ိုးသားေပးလို႔မရဘူးလား?"
"ေအးေလ... ေျပာေလ... ဘာကို ႐ိုးသားေပးရမွာလဲ? ႐ိုး႐ိုးသားသားေျဖလည္း ခင္ဗ်ားက က်မကို ယံဳမွာမို႔လို႔လား?"
"မင္း... မင္း လူ႔ေလာကမွာ... လူ႔ေလာကမွာ..."
ေျပာရင္း သူမအားအင္တို႔ ကုန္ခမ္းသြားသလို ထိုနားမွာတင္ ထိုင္က်သြားမိတယ္။
ထိုအခါမိုး ျပာယာခတ္ၿပီး သူမကို ေျပးေပြ႕တယ္။
"ဟာ... ခင္ဗ်ား ေဇာေခၽြးေတြ ပ်ံေနတာကိုး။ ၾကည့္ပါဦး ရႊဲနစ္ေနတာပဲ... လာ... လာ... ကားေပၚတက္ေနာ္... အဲကြန္းဖြင့္ေပးမယ္..."
မိုး အႏူးညံ့ဆံုး သူမကို ဆြဲထူရင္း ကားေပၚတင္ကာ၊ မိုးလည္းကားေပၚ ခပ္သြက္သြက္တက္ၿပီး စက္ႏႈိးကာ အဲကြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကားေပၚမွာအသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ တစ္႐ွဴး ၅ရြက္ေလာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ဆြဲယူၿပီး သူမ ေက်ာျပင္ရွိ ေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႔ လည္တိုင္ေတြ၊ မ်က္ႏွာနဲ႔ နဖူးမွာရွိတဲ့ ေခၽြးေပါက္ေတြကို တတ္ႏိုင္ သေရြ႕ သုတ္ေပးမိတယ္။
"ေရေသာက္လိုက္ေနာ္... MD... ေရေသာက္လိုက္ေနာ္..."
ျပာယာခတ္စြာျဖင့္ သူမအတြက္ ေရသန္႔ဗူးကို ဖြင့္ၿပီး ေပးမိတယ္။ သူမလက္ေတြ ေလးလံေနလို႔ မိုးကိုယ္တိုင္ပဲ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေတ့ၿပီး ေမာ့တိုက္ေပးမိတယ္။
"နဲနဲပဲေသာက္... သီးမွာစိုးလို႔... အင္း ျဖည္းျဖည္းမ်ဳိခ်ေနာ္... အင္း ဟုတ္ၿပီ... ျဖည္းျဖည္း... အိုေက... ခု ေနာက္ကို မွီထားလိုက္ေနာ္... က်မ ထိုင္ခံုကို ေနာက္နဲနဲေလး လွန္ေပးမယ္... ကဲ ရေလာက္ၿပီေနာ္... ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန... မလႈတ္နဲ႔..."
"ႏွင္းဆီ..."
"ရွင္... ရွင္ MD"
တခါေခၚၿပီး သူမျပန္ၿငိမ္သြားလို႔ မိုးအၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ထူးေနမိေသးတာ။
"တို႔အခုန စကားကို ႏႈတ္ကေတာင္ မထြက္၀ံ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ တို႔ၾကားလာတာ အမွန္လားဟင္?"
"MD ပဲေျပာတယ္ေလ... ႏွင္းဆီကို မလိမ္နဲ႔ေတာ့ဆို..."
"ဟာ... ဒါဆို အဲဒီသတင္းဆိုးႀကီးက အမွန္ေပါ့ေနာ္... ႏွင္းဆီရယ္..."
သူမ မ်က္လံုးေတြကို ၀မ္းနည္းစြာ မွိတ္ခ်လိုက္တဲ့တခဏ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးေတြ စီးက်လာခဲ့တယ္။
မိုးရဲ့ရင္ဘတ္က အက်ႌကို လွမ္းဆြဲကိုင္လိုက္ခ်ိန္ မိုးက အလိုက္သင့္ ခါးကိုင္းေပးလိုက္ေတာ့ သူမ မက္ေမာစြာျဖင့္ မိုးရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း သည္းထန္စြာ ငိုေကၽြးမိသြားတယ္။
"မင္း အရမ္း အႏိုင္ပိုင္းလြန္းတယ္ ႏွင္းဆီရယ္... မင္းေလ တို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ တို႔အဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္တစ္ခု မေပးခဲ့တာေနာ္... အခုလည္း... အခုလည္း..."
သူမ တကယ့္ကို သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေကၽြးတာ။
YOU ARE READING
လေဒီရှူးအနီနဲ့... ကောင်မလေး
Romanceကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လှည့်ကွက်တွေ နာကျဉ်စရာဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တာ ကျွန်မရဲ့ဘဝပါပဲ။
