DOĞUM LEKESİ -2- ANAHTAR AİLESİ

Muhafız

Ok bir kez daha hedefin tam ortasına yerleşirken sırıtmama engel olamıyordum. Haftalardır düzenli olarak çalışıyordum ve toparlanmıştım. Hatta gelişmeye başladığımı bile hissediyordum. Bu beni oldukça heyecanlandırırken oku yerinden çıkaran Adrian' la göz göze geldim. Ona göz kırpıp elimdeki yayı bırakırken hala gülümsüyordum.

 Az kaldı, hissedebiliyorum.

''Neşenin sebebini öğrenebilir miyim?''

Yanıma geldiğinde kendimi çimlerin üzerine bıraktım.

''Seni yendiğimden dolayı olabilir''

Yanıma oturduğunda o da gülümsüyordu.

''Sana taviz verdim. Yine yenilip üzülme diye''

Güldüm. Bunu birkaç kez yapmıştı. Fark ettiğimde onunla günlerce konuşmamıştım ve her şeyi burnundan getirmiştim. -Cidden bazı zamanlar çekilmez olabiliyorum.- Bir daha yapmaya cesaret edeceğini sanmıyordum. Yine de bu iddaa'larını engellemiyordu.

''Tabi canım bende bir orangutanım''

''Sonunda farkettin''

Diyerek suratını şekilden şekile soktuğunda gözlerimi devirdim.

''O zaman bir daha dövüşelim''

Dedim doğrularak. Birkaç saniye düşündükten sonra ayağa kalktı.

''Acıktım. Başka bir zaman meydan okumanı kabul edebilirim.''

''Kaçıyorsun''

Diyerek huyuna gitmeyi denedim. Genelde işe yarardı değil mi?

Ama onda yaramadı. Arkasını dönüp kovuğa yürürken dil uzattım. Beni burada yalnız bırakmıştı. Umursamayıp çimlere tekrar uzandım ve gözlerimi kapadım. Burası oldukça sessiz ve huzurluydu. Tabi Theodor ortaya çıkmadığı sürece.

Şom ağzım...

''Arya''

Başımda dikilen Theodor'u duymazlıktan gelip yatmaya devam ettim. Üzerimde hissettiğim karıncalanmadan yalnız olmadığını anlamıştım. Bir kez daha seslenince tek gözümü açıp ona ve yanındaki büyücüye baktım.

''Ne var?''

Diye sordum sinirli gibi yaparak.

Değildim.

''Sana bir şey göstermemiz lazım''

Nefesimi bıkkın bir şekilde üfleyip doğruldum ve gözlerimi ovaladım. Merakıma yenik düşmüştüm. Kalkıp onların peşinden yürürken bir yandan da esniyordum. Kovuğa girmeyip yön değiştirdiğimizde dikkatimi çekebilmişlerdi.