Ay'ın Karanlığı

7.bölüm

Safir bahçede otururken bir şey beni yine aşağı sürüklemisti. Ne olduğunu bilmediğim bir his beni sürekli buraya getiriyordu. Elimi kapının koluna koydum ama açamıyordum. Tam geri çekilmek üzereydim ki elimin üstünde bir el konuldu. Döndüğümde Safir ile göz göze geldik.

-Birlikte.

Olumlu anlamda kafamı sallayıp önüne döndüm. Yavaşça kapıyı açtık ve içeri girdik. Her şey bıraktığımız gibi duruyordu. Görünürde bir değişiklik yoktu.

-Yigit, bunlar ne?

Safir'in yanına gidip ne gösterdiğine baktım. Yerde birkac damla vardı. Kafamı kaldırınca masadaki deney şişelerinin birkaçının kırılmış olduğunu gördüm.

-Bunlar nasıl kırılmış olabilir ki?
-Buraya bizden sonra kimse girmedi.

O an aklımıza aynı anda gelen düşünceyle birbirimize baktık. Yavaşça yutkunup arkamıza doğru dönmeye başladık. Babam yattığı yerden kalkmış ayakta bize bakıyordu. O an yaşadığım korkuyu daha önce hiç yaşamamıştım. Sadece kendim için değil Safir yanımdaydı.
Babam harekesizce durup bize bakıyordu. Yavaş yavaş dogrulduk. Çok ani hareketler yapmamaya dikkat ediyorduk.

-Yavaşca odadan çıkmamız lazım.
-Onu böyle mi bırakacağız.
-Baska seçeneğimiz yok.
-Disari çıkmayı basarırsa?
-Ona göre kapıya önlem alacağım, merak etme.

Dışarı nasıl çıkacağımız hakkında bir fikrim yoktu. Kapıda sağ tarafımızda kalıyordu ama kapıya ulaşmak için babamın yanından geçmemiz gerekiyordu. İkimiz de korkudan hareket edemiyorduk.
Babam bir anda bize doğru adım atınca refleks olarak Safir'i arkama aldım. Buraya benim yüzümden girmişti ve ne olursa olsun buradan çıkacaktı. Bunun için her şeyi yapacaktım. Babam korktuğumuzu fark etmiş olmalı ki geri adım attı.

-Çocuklar korkmayın. Ama siz kimsiniz, ben neden buradayım?

Yavaşça Safir'e baktım. Olanlara onun da anlam veremediği her halinden belliydi. Babam rol mü yapıyordu gerçek miydi anlayamıyordum. Yanlış bir şey yapmaktan çok korkuyordum.

-Sadece konuşmak istiyorum. Ne olduğunu öğrenmek istiyorum.
-Ne hatırlıyorsun?
-Hicbir şey.
-Adın?
-Hayır.
-Peki, sana her şeyi anlatacağız ama önce önlem almalıyız.
-Bana güvenebilirsiniz.

Güvenmeyeceğimizi anlayinca yavaşça sedyeye oturdu. Kollarını bize doğru uzattı.

-Beni bağlamak istiyorsanız karşı koymam.

Yavaşça babama doğru bir adım attım. Safir hızla kolumdan tuttu.

-Merak etme.
-Yigit saçmalama. Rol yapıyor olabilir diye daha önce kendin demiştin.
-Safir eğer bir şey olursa, rol yaptığını fark edersen buradan çık ve kapıyı kilitle.
-Hayır.

Sinirle Safir'e baktım. İkimiz de çok kararlıydık ama en sonunda o pes etti.

-Peki, ama öyle bir şey olmayacak.

Yavaşça babama yaklaştım. Tam ellerini bağlayacağım sırada bir anda boğazıma yapıştı. Beklediğimden daha güçlüydü. Karşılık veremiyordum. Bir an gerçekten öleceğimi hissettim ama sonra babamın kafasına vurulan bir seyle babam yere yığıldı. Kafamı çevirince Emir'i gördüm.

-Burda neler oluyor?
-Anlatacagim ama önce buradan çıkalım.

Hızlıca odadan ciktik. Kaoiyi kilitleyip önüne oturdum. Korku ve gerginlikten her yerim uyuşmustu resmen.

-Biri bana ne olduğunu anlatsın.

Emir'e her şeyi tek tek anlattık. Bize başta  biraz kızdı ama sonra hak verdi. O sırada kapıya birinin vurmasiyla korkuyla yerimden kalktım. Biri mi? Babam. Babamı bağlamayı unutmuştuk.