En son ne zaman görmüştüm onu?
3 yıl? ya da 4?
''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değiş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medyada Neva var :(
Bölüm Şarkısı: Berk Baysal-Bilmezsin-
Merhaba arkadaşlar :) Yepyeni bir bölümle karşınızdayım :))
Beğeni ve yorum yapmayı unutmayın :))
Keyifli okumalar :)
Bir hışımla kolumu Baran'dan kurtardım. Onun bahanelerini duymak istemiyordum. Sabrım çoktan tükenmiş, yerinde yeller esiyordu. Gerçek her neyse öğrenmenin tam sırasıydı.
''Baran yeter artık. Ben kaçmıyorum. Buradayım. Neyse artık şu gerçekler bırak da öğreneyim olur mu?'' dedim sinirle.Onu arkamda bırakarak evin çıkışına doğru ilerledim. Hızla kapıyı açmamla kapının ardındaki Ali'nin içeriye doğru sendelemesi bir oldu.
''Neva bütün gece sana ulaşmaya çalıştım. Neredeydin ? Bu halin de ne! Yaralandın mı yoksa?!'' Ali kanlı kıyafetlerime korkuyla bakıyor, baştan aşağı bedenimi süzüyordu.
''Üstümdeki benim kanım değil Ali. Endişelenme. İçeri gelsene... Görmen gereken biri var.'' çekinerek Ali'yi eve davet etmiştim. Artık kaçamazdım. Baran ve Ali'nin yüzleşmesi gerekiyordu. Kesinlikle bana anlatmadıkları şeyler vardı. Bu gece herkes eteğindeki taşları dökecek, üçümüzün arasında gizli saklı kalmayacaktı.
Ali salonun ortasında dikilen Baran'ı görür görmez duraksadı. Yüzündeki şaşkınlığı görmemek imkânsızdı. Belli ki Baran'ın ceza evinden çıktığından haberi yoktu.
''Baran?...'' dedi Ali mırıldanarak. Bakışlarındaki telaşa rağmen başını dik tutuyor, kendince ona meydan okuyordu.
Baran kollarını göğsünde birleştirmiş, tam karşımızda ayakta duruyordu. ''Hoş geldin yok mu Ali? Ya da geçmiş olsun?'' dedi soğuk bir tavırla. Gözünü kırpmadan Ali'ye bakıyordu.
Baran'ın yüzünde beliren ifadeyi daha önce görmediğime emindim. Resmen avına kilitlenmiş vahşi hayvanlardan farkı yoktu. Bırakılsa her an Ali'nin üstüne atlayıp onu parçalara ayırmaktan zevk alabilirdi. Aralarındaki gerilim had safhadaydı.
Baran, yavaş adımlarla Ali'nin burnunun dibine kadar geldi ve aniden durdu. Bense aralarına girmeye hazır bir şekilde yanı başlarında dikiliyordum. Gözlerim ikisinin üstünde gidip geliyor, kavga çıkmasından korkuyordum.
Birbirlerini süzerek ilk hareketin kimden geleceğini bekliyorlardı. Odadaki ölümcül sessizliği bozmaksa maalesef bana kalmıştı.
''Ali, Baran da ceza evinden yeni çıkmış. Bana sürpriz ziyaret yapınca onu başkası sandım. Küçük bir kaza geçirdi. Dün akşam hastanedeydik.'' dedim sakince. Ortamı yumuşatma çabalıyor ancak bir türlü etkili olamıyordum.
''Bak sen Ali'yi endişelendirdik demek... Neyse ki artık buralardayım. Nereye baksan beni göreceksin. Alışsan iyi edersin.'' dedi Baran. Ali'yi tehdit eder gibi konuşuyordu. Onu tanıyorsam kavga çıkarmadan rahat durmayacaktı.
