Pleeggezin (Flikken Maastricht)

25.

'Nee..' Meteen rende ik weg en duwde de man die mijn vader was opzij. Ik rende naar de kleedkamer en hees mezelf vliegensvlug in mijn trainingspak en snelde de kleedkamer uit. Nog net op tijd kon achter de kapstok wegduiken toen ik mijn vader bij de ingang zag staan. Hij wachtte totdat ik naar buiten zou komen. Wat moet die vent van mij! Waarom is hij eigenlijk vrij! Mijn vader bleef bij de ingang lopen. Wat moet ik nou doen! Ik pakte mijn telefoon en zette die eerst op stil. Toen ging ik naar het nummer onder de sneltoets en belde die, Wolfs. Meteen werd de oproep al beëindigd opnieuw belde ik, en alweer drukte hij op jet rode hoorntje.'Wolfs..' Zuchtte ik geirriteerd. Op het moment dat ik hem nodig heb neemt hij niet eens op! Arrogante zak. Oke Oke, wat kan ik doen? Ik weet eigenlijk nog niet eens waarom hij hier is! Misschien is hij nu wel goed. De hoop dat hij veranderd was overtuigde mij ervan om op te staan en op hem af te lopen. Hij keek naar mij. Zijn ogen bestudeerden ieder klein puntje van mijn lichaam. Ik voelde me wat ongemakkelijk.'Eva..?' Was hij de eerste die iets zei. Ik knikte. Hij kreeg tranen in zijn ogen en sloeg zijn armen om mij heen. Wat verward deed ik mijn armen ook om hem heen. 'Ik heb je zo gemist.. Wat ben je groot geworden!' Zei hij, met trots in zijn stem.'Eva weet jij waar Maurice is?' Ik schudde mijn hoofd. Dat hij hier stond en aardig deed zonder me te slaan verbaasde me eigenlijk al. 'Eef? Zullen we even een stukje gaan wandelen? Dan leg ik alles uit.. Wat je wilt weten.' Dat leek me wel een goed plan. En als er iets zou gebeuren loop ik over straat dus ben ik niet alleen. Ik knikte dat het goed was. Hij legde zijn handen op mijn schouders en glimlachte. Ik glimlachte ook. Hij deed zijn arm om mijn schouder en zo liepen we het gebouw uit. Zou ik dan eindelijk na al die jaren te weten krijgen waarom Maurice en ik slachtoffer zijn geworden van zijn losslaande handjes? Ik ben allang blij dat het is goed gekomen destijds.

Zuchtend zat ik aan de keukentafel. Chantal was leuk. Maar ik heb haar tot mijn spijt toch moeten vertellen dat het niet verder ging dan 1 date. Helaas! Voor de derde keer ging mijn telefoon. Ik keek op het scherm dat oplichtte en zag dat het niet Eva was. Ik pakte mijn telefoon en drukte op het groene hoorntje.'Hallo?' 'Hallo meneer Wolfs! Dit is mevrouw Dubois.' Zei Eva's lerares met een Frans accentje.'Oh hoi.' Wat zou ze nu weer hebben uitgevreten? 'Eva is net weggegaan met een oudere man.' Oudere man? 'Oudere man?' 'Jaa, hij kwam hier kijken naar de les en ging toen naar haar toe. Maar toen Eva hem opmerkte was ze meteen weggerend. En daarnet toen ik even ging checken of alles Oke was, liepen ze gearmd de ingang uit!' 'Okee.. Dankuwel.' Ik hing op. Oude man die Eva kent? Hm.. Dat kon maar 1 ding betekenen. Meteen sprong ik van mijn stoel af en deed mijn jas aan. Vandaag zou ik is een rondje Maastricht doen!!