Redemption of Sins

Rozdział 17 - Wizyta u małej przyjaciółki i rozmowa o przeszłości

#rosLRwatt

Killian

W końcu mogłem zacząć pracę w studio tatuażu, w którym mogłem szkolić się przed moim wyjazdem. Uwielbiałem tworzyć projekty, aby później przenosić je na skórę. Do tej pory pamiętam moment, w którym Kiara powiedziała mi, że chciałaby mieć tatuaż. Taki, który ja jej zrobię. Przekonywała mnie tak długo, aż się zgodziłem, chociaż wiedziałem, że nie powinienem. Jednak myśl o tym, że będzie miała na ciele coś, co wykonałem tylko dla niej, sprawiała, że czułem się szczęśliwy.

Teraz chciałem pogodzić pracę z innymi obowiązkami, bo nie zamierzałem rezygnować z wolontariatu w szpitalu i odwiedzania z Kiarą domu dziecka.. Polubiłem się z tymi dzieciakami, a spędzane z nimi chwile pozwalały mi przepracować własne lęki. Wiedziałem, że zanim skończę leczenie i będę mógł wrócić na front minie jeszcze trochę czasu, a nie chciałem siedzieć bezczynnie.

- Udaje ci się w końcu przesypiać noce? - Zapytała się moja terapetka. Clary była naprawdę świetna w swoich fachu i cieszyłem się, że dzięki Avery na nią trafiłem.

- Nadal czasami śnią mi się koszmary. - Odpowiedziałem zgodnie z prawdą. W końcu nie po to tutaj siedziałem, aby kłamać jej w oczy. - Całe noce przesypiam tylko wtedy, gdy nocuję Kiary albo ona u mnie. - Odkąd na nowo postanowiliśmy zbudować nasz związek, minęło kilka tygodni, a ja cały starałem się o to, aby zdołała mi ponownie zaufać.

- To jest dobra wiadomość, Killian. - Uśmiechnęła się kobieta. - Jak się między wami układa?

- Dobrze. - Westchnąłem. - Cieszę się, że postanowiła dać mi szansę, chociaż wiem, że nie jest to łatwa droga. Jednak nie zamierzam narzekać. Wiem, że sam jestem sobie winien, a prawda jest taka, że ona wcale nie musiała mi dawać drugiej szansy.

- Killian, z tego, co opowiadałeś mi Kiarze, mogę stwierdzić, że jest ona mądrą dziewczyną. - Clary notowała coś w swoim dzienniku. Na początku mnie to irytowało, chociaż wtedy irytowało mnie wszystko. - Musisz przestać obwiniać się o każdą złą decyzję, którą podjąłeś. Mimo wszystko uważasz, że gdy odszedłeś postąpiłeś dobrze. Byłeś młody i bałeś się o dziewczynę, którą szczerze kochałeś.

- A co z Thomasem? - Wytknąłem. - Jego śmierć też powinienem sobie wybaczyć?

- Kiedy w końcu zdasz sobie sprawę, że nic z tego, co się stało nie było twoją winą to zdołasz i sobie wybaczyć. - Nie ważne, jak dużo razy mi to powtarzano, ja i tak nadal czułem się winny jego śmierci.

Kolejne trzydzieści minut spędziliśmy tak jak zawsze. Clary zadawała pytania, ja na nie odpowiadałem. Rozmawialiśmy o Iraku, o przeszłości, o moim dzieciństwie i o tym, co się działo później. Łatwiej było opuścić swoją gardę przy nieznajomej, niż przy tych, którzy byli twoją rodziną.

Po wyjściu z gabinetu czułem się lżej. Patrząc na zegarek stwierdziłem, że skoro od jutro zaczynam pracę, a Kiara pracuje dzisiaj do wieczora, to odwiedzę pewną bardzo uroczą dziewczynkę.

- A co ty tutaj dzisiaj robisz? - Krzyknął Cameron, gdy przekroczyłem próg szpitala. Odkąd szczerze przyznałem Kiarze, że byłem o niego zazdrosny, a ona wytłumaczyła mi, jak wyglądała ich relacja to nie chciałem już zetrzeć mu uśmieszku z twarzy. Nawet musiałem przyznać, że zacząłem się z nim zaprzyjaźniać.

- Nie miałem nic ciekawego, więc przyszedłem odwiedzić Skye. - Skierowałem się do pokoju, który na szczęście był zawsze dostępny dla mnie oraz innych wolontariuszy. Każdy z nas miał wskazane swoje dyżury, jedni częściej, drudzy rzadziej, ale mogliśmy również wpadać bez zapowiedzi. Te dzieci naprawdę nie miały zbyt wielu bliskich osób, które by ich odwiedzały.