The Painting (Jessey De Leon & Ria Meneses story)

Kabanata 7

Ria's POV

Sa tuwing naalala ko yung sinabi ni Ej ay natatawa nalang ako.

Ako? Inlove sa masunget na yun? Haha. No way.

Pag-iisipin ko lang baka pag siya naging girlfriend ko araw-araw siguro kami mag babangayan.

Hmm. Girlfriend agad Ri? Hay. Basta yun yun. Ayoko sa kanya. PERIOD.

At dahil walang pasok ngayon at boring sa bahay. Naisipan kong yayain ang maganda kong kaibigan na gumala sa Mall. Haha. Wala na akong naisip eh. Kaysa sa mag mukmok ako sa kwarto ko buong araw.

Kring..

Kring..

Kring..

Kinapa ko naman sa bulsa ang phone dahil sa nag riring eto. At sigurado akong si Ej na toh at baka tatanungin kung saan ako nakatambay.

"Hello bestfriend. Ano?? Aist. Akala ko ba wala? Naku naman. Di sana di nalang ako pumunta. Oo na. Kainis naman eh. Sige-sige. May magagawa pa ba ako? Oo sige. Ikot-ikot nalang muna ako dito. Oo na oo na. Tawag ka nalang mamaya. Sige ikaw din ingat." Agad ko naman in-end ang tawag. Haist pasaway talaga tong si Ej oh. Kainis. Sabi niya wala na daw siyang praktis. Tapos ngayon tumawag na malalate nang ilang oras dahil nag patawag daw si Coach Ramil nang Training. Haist. Di sana di muna ako pumunta dito. Anubayan? Napapakamot nalang ako sa batok dahil sa inis na naramdaman. Nagpalinga-linga muna ako kung saan ako pwdeng pumunta.

Hay!!!
Alone nanaman ako.

Naisip ko nalang munang pumasok sa Nike Section. Baka sakaling may magustuhan at mabili na rin kahit papano. Naglibot-libot muna ako kadali hanggang sa mapadako ang tingin ko sa isang sapatos. Agad ko naman itong nilapitan at kaagad inangat. Isang Rosherun. Napangiti naman ako at kaagad tinawag ang sales lady para bilhin eto. Kasi naman sobrang ganda. Matapos bayaran ay lumabas na din ako at nag ikot-ikot pa hanggang sa makaramdam ako nang pagka gutom. Tumingin naman ako sa orasan at nakita kong quarter to 12 na pala. Tsk. Ba't di pa rin nag tetext si Ej. Naku naman. Naisip ko nalang na pumunta sa Bonchon at doon nalang kumain habang hinihintay si Ej. Papasok na sana ako sa mismong pinto nang malagilap nang mata ko ang isang batang babae. Siguro nasa 5 years old na ito. Nakatingin sa loob habang umiiyak. Ang ganda pa naman niya at chubby na bata. Hahakbang na sana ako nang biglang may pumasok sa utak ko.

Umiiyak ang bata? Mag-isa nakatayo sa labas? Baka nawala?

Umatras naman ako at nandun pa rin ang bata. Pinupunasan nito ang mga luha gamit ang kamay.

Tsk. Kawawa naman.

Nilapitan ko ito at agad na yumuko sa kanya. Makikita mo sa mukha nang bata ang sobrang takot dahil sa nanginginig pa eto.

"Beh nasaan ang mama mo? Bakit ka umiiyak?" Tanong ko sa kanya at hinawakan ang balikat niya.

Nagulat naman ako dahil sa ginawa nitong pag tanggal nang kamay ko sa balikat niya at saka eto tumingin sa akin while her sob.

"Nahhhh. Nahhh. (Insert sob.) M-my t-tita said do-do-dont talk t-to s-stranger. Huhuhuh." Sabi nito na paputol-putol pa.

Napangiti naman ako dahil sa sinabi nang cute na bata. Muli akong tumingin sa kanya with my very angelic face. Haha.

"I'm not a bad girl. I just want you to ask where is your mother." Tanong ko pa.

"I-i do-don't know you. S-so ple-please don't ask me." She replied.

"Okay ganito nalang. Di ako masamang tao. I'll help you. Diba you lost? Now i'll introduce myself first para hindi na ako stranger okay?" Tumango naman ito pero still umiiyak. Hinawakan kong muli ang balikat nito but this time she never intended to remove. "I'm Ate Ria Meneses. Ikaw?" Tanong ko dito sabay lahad nang kamay.