The girl from the library

foute boel.

A/N

Dit hoofdstuk kan voor sommige misschien nog al heftig zijn, dus ik waarschuw alvast. Het kan best heftig worden! XX

Mijn vader komt meteen op mij afgelopen. 'Dit had jij ons best kunnen vertellen' zegt hij kwaad. Hij laat zijn telefoon aan mij zien. 'Wat? Dat dat een heel schattige foto is'? vraag ik. Ik zie mijn vader rood worden. Misschien iets te vroeg. 'Jij hebt een vriendje'! schreeuwt mijn vader bijna. 'Ja, en'? 'Niks ja en. Je had het ons moeten vertellen voor de hele wereld het weet'! 'Weet ik veel dat de paparazzi ons fotografeerde. Ik heb er echt niet om gevraagd hoor'! 'Genoeg jongedame. Dat vriendje van jou krijg je niet meer te zien'! 'Dit kun je niet menen'! Ik voel de tranen in mijn ogen staan. 'En nu naar boven'! zegt mijn vader kwaad. 'Ik haat je'! schreeuw ik. Ik ren naar mijn kamer en gooi de deur dicht. Ik doe de deur op slot. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Ik pak een weekend tas en prop daar de meest noodzakelijke spullen in. Gelukkig heb ik een kamer op de beneden verdieping. Ik haal mijn deur van het slot en klim het raam uit. Via de tuin glip ik weg. Ik hoef nu niet over de oprijlaan. Ik ren zo snel als ik kan naar het huis van de jongens. De tranen stromen de hele weg over mijn wangen. Als ik daar eindelijk ben, bel ik aan. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen. Niemand doet open. Ik bel nog een keer aan. Ik doe een stap naar achter. Luke staat voor de ramen en ziet mij staan. Ik zie hem verdwijnen. Een paar seconde later gaat de deur open. 'Wat is er aan de hand'? vraagt hij. Zodra hij mijn betraande gezicht ziet trekt hij me naar zich toe. Langzaam lopen we naar binnen. Luke doet de deur dicht. 'Kom, dan gaan we eerst zitten' zegt hij. Ik laat mijn tas in de gang staan en loop met Luke mee. IK ga op de bank zitten. Luke loopt weg. Even later komt hij terug met een glas water. Met trillende handen pak ik het glas aan en neem een klein slokje, maar doordat mijn handen zo trillen lukt dat niet helemaal. Ik zet het glas neer en haal een paar keer diep adem. 'Wat is er gebeurt'? vraagt hij. Ik kijk Luke aan. 'Mijn vader had de foto gezien' stotter ik. Ik haal nog een paar keer diep adem. 'Ik maakte ene opmerking die blijkbaar iets te vroeg was. Hij zei dat ik het hen eerst moest vertellen voordat de hele wereld het zou weten. Ik zei zo van ja, en? En hij werd boos en zei dat ik jou nooit meer mocht zien. Ik werd kwaad en zei dat ik hem haatte. Ik rende naar mijn kamer en zonder er goed over na te denken pakte ik mijn spullen en ben weggeglipt. En nu zit ik hier op de bank' zeg ik. Ik merk dat de tranen weer over mijn wangen lopen. 'Jij kan hier niks aan doen' zegt Luke. hij trekt me naar zich toe. Ik leg  mijn gezicht op zijn schouder. Lachend hoor ik de jongens de kamer in komen. 'Van wie is die tas'? vraagt Michael. Met betraande ogen kijk ik hem aan. 'Van mij' zeg ik. Ik voel mijn telefoon trillen. Ik haal hem uit mijn broekzak vandaan en zie dat mijn vader is. Ik kijk Luke vragend aan. Alles wat hij doet is naar mij kijken. Ik druk op accepteren. Ik ga staan en loop naar het raam toe. 'Mia, kom onmiddellijk naar huis toe'! schreeuwt mijn vader. 'Dat kan ik niet' fluister ik. 'Peter, doe is even rustig! Ze is behoorlijk van slag'! hoor ik mijn moeder aan de andere kant van de lijn zeggen. 'Nis rustig'! schreeuwt mijn vader. 'Ze moet onmiddellijk thuis komen. Mia, als je nu niet naar huis komt, dan sturen we je terug naar Nederland'. 'Dat kun je niet maken'! zeg ik. 'Let jij maar eens op'. En opgehangen heeft mijn vader. Langzaam laat ik mijn mobiel zakken. Hij valt uit mij handen op de grond. Ik staar voor mij uit. Ik moet terug! 'Ik moet terug' zeg ik. Langzaam draai ik me om en kijk de jongens één voor één aan. 'Terug naar huis'? vraagt Michael. 'Ja, en als ik nu niet ga dan moet ik terug naar Nederland' fluister ik. 'Shit'! zegt Luke. 'Dan zou ik maar snel gaan als ik jou was' zegt Ashton. Ik knik. Ik raap mijn mobiel op van de grond. Ik geef Luke een kus en de rest een knuffel. Mijn tas laat ik staan voor het geval dat. Als ik dan terug moet kan ik in ieder geval nog afscheiden nemen met het excuus dat mijn tas hier ligt. Zo snel als ik kan ren ik naar huis. Mijn vader staat buiten al op mij te wachten. 'Pap, ik kan het uitleggen' zeg ik. 'Jij gaat niks uitleggen'. Mijn vader trekt mij mee aan mijn armen naar binnen. Ik zie dat mijn moeder niet thuis is. Ze is vast gevlucht en dat is een hele verstandige keuze. Mijn vader laat mij eindelijk los. Ik heb nu al blauwe plekken op mijn armen. Mijn vader kijkt naar mij. 'Ik ben zo teleurgesteld in jou' zegt hij. Op de manier hoe hij het zegt weet ik dat dit fout gaat lopen. Mijn vader begint met voorwerpen naar mij te gooien. Ik zit als een vogel gevangen in een kooi. Mijn vader begint mij nu te slaan. op mijn oog, armen, benen, alles wat hij kan raken probeert hij te raken. Ik zie een uitweg en begin te rennen. Ik weet dat mijn vader achter mij aan gaat maar hij houd het nooit zo lang uit als mij. Zo snel als ik kan ren ik naar Luke. Halverwege ijk ik achterom. Mijn vader is een heel stuk achter mij. Zodra ik voor het huis van de jongens sta begin ik als een bezetene op de bel te drukken. Ik zie mijn vader de hoek om komen. Ik zie dat hij naar mij kijkt. Hij begint harder te rennen. Er rijd een grote vracht wagen langs. Eindelijk gaat de deur open. Het leek voor mijn gevoel wel een eeuwigheid. Ashton kijkt mij verbaast aan. 'Mia'? vraagt hij Ik knik. 'What the hell. Kom snel binnen' zegt hij. 'Doe de deur op slot en de gordijnen dicht' hijg ik. Ashton knikt. Ik hoor de sloten klikken en dan rent hij de gang uit.