KURTLARIN EFSANELERİ (TAMAMLANDI )

BÖLÜM 86

ÇOOOOOK UZUN BİR ARANIN ARDINDAN YENİ BÖLÜM SİZLERLE. BEN SİZLERİ ÇOK ÖZLEDİM. UMARIM SİZ DE YENİ BÖLÜMLERİ ÖZLEMİŞSİNİZDİR. BÖLÜM İLE İLGİLİ FİKİR VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM.

ESİLA

Öylece karşımda duran harika adama bakıyordum. Şu anda duygularım karışık ve tarifsizdi. Klaus'un gözlerinin içine baktıkça tek istediğim şeyin ona sarılmak olduğunu anlıyordum. Ama nedense ilerleyemiyordum. Koşamıyordum. Ona sarılamıyordum. Sadece öylece durmuş ona bakıyordum. Klaus çarpık bir gülümseme ile gülümsedi. Gözlerindeki harika parlaklık beni ne kadar özlediğini gösteriyordu. Dönüp göz ucu ile Derek'a baktım. Öyle çaresizce bana bakıyordu. Neden şu anda kalbim böylesine sızlıyordu ? Klaus ile olmak varken neden aklım , kalbim, düşüncelerim beni sadece Derek'a kitliyordu ? Olduğum yerde yavaşça silkelendim. Kendime gelmeliydim. Yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirdim ve koşarak Klaus'un boynuna kollarımı doladım. Klaus da aynı özlem ve mutlulukla bana sıkıca sarıldı. Şu anda ne diyeceğimi bilemiyordum. Çünkü 600 senemi geçirdiğim adam tam da kaşımda duruyordu. Klaus kulağıma yavaşça fısıldadı.

KLAUS : Seni çok özledim aşkım...

Klaus 'a daha da sokuldum. Çünkü bende onu çok özlemiştim.

ESİLA: Bende seni çok özledim Klaus...

Klaus dan ayrıldım ve arkada öylece duran Stefan ve Damon'a baktım. Gülümsüyorlardı. Ama endişeli oldukları her hallerinden belliydi. Gizem ve Kerem'in olduğu tarafa döndüm. İkisi de öylece bana bakıyorlardı. Gizem ağlamamak için adeta kendini zor tutuyordu. Kerem ise öfkeli ama bir o kadar da çaresiz duruyordu. Derek... O ise bir heykel gibiydi. Hareketsiz. Bembeyaz. Ve ruhsuz... Klaus Derek'a doğru bir kaç adım attı. Tam önüne geldiğinde ise durdu ve öylece küçümseyen bakışlar ile onu süzdü. Derek ise tavrını hiç bozmadı. Sadece öylece bana bakıyordu.

KLAUS : Demek o çocuk bu .

Kerem tam ileri atılacaktı ki Gizem bir hareket ile onu tuttu. Anlaşılan bu işe karışmasını istemiyordu.

ESİLA: Artık gidebiliriz Klaus ben özgürüm.

Klaus yine gülümsedi. Bu iyiye işaret değildi. Derek'a biraz daha yaklaştı.

KLAUS: Alfa mısın sen ? Sanki dokunsam ölecek gibi duruyorsun. Bir savaş yapsak kesinlikle seni yenebilirim.

Derek gülümsedi. Biraz daha dikleşti. Artık bakışlarını Klaus'a odaklamıştı. Biz ise öylece onları izliyorduk. Yapacak başka bir şeyimiz de yoktu. Ben Klaus a asla karşı gelemezdim.

DEREK: Bu ne uğruna savaştığıma bağlı...

Klaus'un gülümsemesi birden yok oldu. Yüzü sertleşmişti.

KLAUS: Güç için...

Derek gülümsedi.

DEREK: Umurumda değil.

Klaus'un gözleri birden kırmızılaştı. Anlaşılan gerçekten de savaşacaktı.

KLAUS: Esila için !!!

Derek gülümsedi ve gözleri birden kırmızılaştı.

DEREK: Bak şimdi uğruna ölünecek bir neden söyledin !

Derek Klaus'a doğru kükredi. O anda çığlığı bastım.

ESİLA: Hayır durun yapmayın ! Klaus dur !

Klaus bana doğru döndü ve öfke içinde tısladı.

KLAUS : Karışma !

Klaus'un sözünün ardından geri çekildim. Dönüp Gizem'e baktım. Yalvarırcasına bana bakıyordu. Bu oyuna bir son vermemi istiyordu. Ama yapamazdım. Klaus'un kararlarını sorgulayamazdım. Stefan'ın yanına geçtim ve olanları izlemeye başladım. Derek pençelerini çıkardı ve Klaus'a doğru zıpladı. Ama Klaus ustaca bir hareket ile ondan kaçmayı başardı. Derek dönüp Klaus'a baktığında gayet öfkeli duruyordu. Yine ona doğru atıldı ama yine hareketi hüsran ile sonuçlandı. Klaus bir hamlede Derek'ın kolunu tuttu , kolunu geriye kıvırdı ve onu yere kapakladı . Derek acı içinde bağırmaya başladı. İster istemez bir anda bağırdım.