@DengesizinDengesizi
Çok küçük hatırlatmalar yapayım hemen kısaca, unutmanız çok normal ama okudukça aklınızda biraz biraz şekillenecektir.
Çağrı hamile falan diyormuşum wğwşsödşdiöwödş
*Şimdi Çağrı'dan başlayalım gitmişti, gitme sebebi miras için canına kıyabilicek bir üvey babası olması, gerçek babasını bulmak istemesi. Üvey babası Salih, gerçek babasını gözleri önünde ezdirtti daha Çağrı babasıyla hiç konuşamadan hem de. Bunu anlatırken Kumsal'ın karşısında ağlamıştı hatta. Kardeşi Eylül var psikolojik tedavi görüyor. Kumsal'ın abisi Kuzey'in, Eylül'ü nerden tanıdığını hala bilmiyorsunuz çünkü söylemedim eeheheheh:) Can ve Kuzey baştan beri Çağrıyla iletişimdelerdi Gülsüm bunu öğrendiğinde Can'dan ayrıldı. Can ise bu konuda Çağrı'yı suçladı.
*Kumsalın annesi ve babası boşandı ancak annesi hamile.İrem ve Bora ikiz kardeşler unutmuş olabilirsiniz doğal. Çağrı ve Kumsal ise neden yaşıyorum mevzusunda öpüştüler ama Kumsal ona güvenemediği için zamana ihtiyacı olduğunu söyledi ve arkadaş kaldılar gibi bir şey oldu. Ha bu arada Çağrı intihar etmek için dikişlerini de açmıştı.
En son Çağrı Kumsal'ı evine bırakıyordu gece. Son kısma göz atarsanız hatırlarsınız.
Genel hatırlatma yaptığıma göre buyrunuz efendim artık okuyabilirsiniz👅
Kumsal'ın Anlatımı
" Dayanamıyorum anladın mı ? Dayanamıyorum artık. Birilerinin benim yüzümden acı çekmesine dayanamıyorum. Bana acı çektirilmesine de dayanamıyorum. " dedikten sonra hızlı adımlarla mutfağa yöneldi.
Peşinden ilerlerken onu durdurmaya çalışıyordum ama beni ittirince geriye doğru sendeledim.
"Bak ve gör artık. Hayatımdaki her şeyin sorumlusu benim. Ve güzel olan da hiçbir şey göremiyorum. Çünkü yok. Tek sen vardın biliyor musun ? Ama seni de mahvettim. Ben mahvettim. Bak yine ben, gördün mü? "
Tezgahta gözüne kestirdiği bir bıçağı eline alıp oynamaya başladığında yutkundum.
" Hadi biraz sert oynayalım ha ? " dedi ve bıçakla koluna uzun, derin bir çizgi çekti. O akan kanları gözünü kırpmadan tepkisizce izlerken dehşetle ona bakıyordum.
"Bakma öyle, önce biraz canım yanmalı. " Gülümsedi.
Hiçbir şey söyleyemedim. Konuşma yetimi kaybetmişim gibi hissediyordum.
Bana doğru bakıp gülümsemeye devam ederken gözümden bir yaş süzüldüğünü hissetmemle onun da aynı anda gözünden bir damla yaş akınca yutkundum.
" Kumsal..." dediğinde yine konuşmaya çalışmıştım ama çabam boşunaydı.
" Neden canım yanmıyor?... Neden acıdığını hissedemiyorum?" diyerek kıpkırmızı olan gözleriyle kestiği koluna baktı. "Neden kestiğim yer canımı yakmıyor?! "
Bağırışına karşılık gözlerim kapanırken bir damla yaş daha aktı gözlerimden.
" Ben duygusuz, şerefsiz bir orospu çocuğuyum. Bu böyleyken neden kestiğim kolum değil de senin gözyaşların yakıyor yüreğimi söyle!"
Sustum. Allah kahretsin ki söylemek istediğim çok şey vardı. Ayaklarına kapanıp ona yalvarmaya bile razıydım ama ses tellerim kopmuş gibiydi.
" Çok özür dilerim. Sana yaşattığım her şey için çok özür dilerim, Kumsal. Ben öküzden de öteyim biliyorum. Çok özür dilerim, güzelim. Şimdi...Lütfen bakma. "
