TGA: The Downfall of the Prodigious Experimenter Assassin

Chapter 24: New Mission

-Nyx Khione's POV-

"Ahh.. Shit! My God.. Oww.. Masakit.. Aray... Dahan-dahan please.." Napapasigaw ako sa sakit. Talagang masakit!

"Sorry, wife.. Normal lang talaga masakit yan.."

"Ohhh. My God! Dahan-dahan lang kasi eh.." Darn! Sobrang sakit talaga. Huhuhu.. TToTT

"Ganyan talaga yan, wife.."

"A-Anong ganyan lang..? Masakit talaga.." Angal ko sa kanya.

"Tumahimik ka na nga kasi. Hindi ako makapag-concentrate dito." Angal ni Rushmore kaya tumigil na rin ako sa mga reklamo ko at tiniis nalang ang sakit.

My God! Nakaya ko nga ang bala, dapat kayanin ko rin 'to diba?

"Wag mo diinan, please, love. Masakit talaga.." Parang naiiyak kong sabi kay Rushmore.

"Don't worry.. Malapit na, wife.. Sobrang lapit na.."

I bite my lower lip to suppress the pain. Konting tiis nalang..

"Wew! I'm done." Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi ni Rushmore.

Damang dama ko ang pawis ko. Huminga ako ng malalim saka ko tiningnan si Rushmore.

"Thank you, love.." I said and smiled genuinely.

"Anything for you, wife." He smiled back saka siya tumayo at nag-inat.

"Tawagin mo nalang uli kapag may masakit pa sa katawan mo ha? Saka wag mo masyadong igalaw ang paa mo para di lumala yan." Bilin niya sakin saka sinuri uli ang paa ko na nabalian.

"Oo naman, ayaw ko na uli lumala 'to. Ang sakit kaya kapag masahe-in." Sagot ko.

"Good. Baba muna ako, may pag-uusapan daw kami ni Grandpa." Paalam niya sabay halik sa noo ko. Tumango lang ako saka siya lumabas.

"Phew! Ang sakit talaga ng paa ko. Lintek talaga si uncle. Nabalian pa tuloy ako ng paa dahil sa kanya." I uttered irritatedly.

Nabalian pala ako sa paa kanina nong tinapon kami ng kotse palabas. Masama ang posisyon ng paa ko pagkabagsak kaya ayan, nabalian. Saka di ko napansin kanina dahil ang sakit sa balakang ko ang una kong napansin.

Kaya ngayon, ako itong hirap na hirap maglakad. Lalo na ngayon na kakatapos lang minasahe at ginamot ni Rushmore ang paa ko. Talagang ako pa ang nag-suffer sa mala-impyernong gamutan.

"Mama?" Rinig kong tawag sa labas at may kumatok. Boses ni Z, the assassin boy I got from my last mission. Actually, I gave him a name, it's Zian.

"Come in. The door is open." Pumasok naman ang 12 years old kong adopted child.

"I heard you screaming in pain, Ma. Are you still hurt?" Puno ng pag-aalala ang boses niya.

"I'm fine, boy. I will be fine." Sagot ko assuring him that I will be fine. Maingat naman siyang tumabi sakin sa kama at niyakap ako.

Napangiti ako. This boy is so sweet and caring. Hindi ako nagsisi na kinupkop ko rin sila ni V at K kasama ng quadruplets. They're so innocent and pure. I love this little angels.

"Mama.. Since I'm the only boy and I'm the eldest. I promise that I will do anything to help Papa protect you and my sisters. I won't let anyone lay a finger on you, Mama." Ginulo ko ang buhok niya..

This child.. He's always thoughtful, vocal, and sweet. That makes the people around him love him more. I know he'll be a good son to us, and a good brother to her sisters. I can see it, kahit di niya kadugo ang mga kapatid niya ngayon ay nakikita ko on how he cares for them.