Het lijk op zolder

Geen goed logeeradres.

De volgende ochtend werd ik wakker met zijn arm om me heen. Heel even bleef ik met gesloten ogen liggen, maar toen probeerde ik toch voorzichtig onder zijn arm vandaan te komen. Het lukte maar half, dus porde ik hem zachtjes wakker. Hij schrok ervan en schoot overeind. Zijn suffe haar stond alle kanten uit en zijn blik was wild. 'Wat?'

'Je moet naar huis,' fluisterde ik. 'Ik moet naar school.'

Hij knipperde verward. 'Waarom–...? Oja. Oja.' Langzaam leek hij zich weer te herinneren waar hij was en waarom, en begon hij over me heen het bed uit te klimmen. 'God, waar heb ik mijn kleren? Sorry, Chels, ik had niet zo lang moeten blijven.'

'Maakt niet uit.' Nog wat slaperig, maar stiekem dolgelukkig, bleef ik vanuit mijn bed liggen kijken hoe hij stilletjes zijn kleren uit Avani's oude kamer haalde en zich aankleedde. Hij deed eerst zijn broek en zijn schoenen aan en pas daarna zijn shirt. Erg veel beter kon mijn dag niet beginnen.

Op school daalde mijn stemming langzaam maar zeker weer tot het gebruikelijke niveau. Ik had tegen niemand iets verteld over Duncan, omdat zelfs Sam hem niet zo scheen te waarderen als ik. Tegen vieren verliet ik eindelijk gapend het schoolplein om weer naar huis te vertrekken, maar Sam haalde me in.

'Gaan we naar het ziekenhuis?' vroeg ze.

'Oh, prima,' loog ik. Shit... Ik wilde gaan gamen met Duncan.

Sam was opgewekt genoeg voor ons allebei. Ze vertelde over mensen van school die dingen hadden gezegd of gedaan die hilarisch waren en vervolgens vertelde ze over mensen op tv die dingen hadden gezegd of gedaan die hilarisch waren.

'Fucking hell, Chelsea!' riep ze ineens tot mijn grote schrik. 'Wat heb jij?'

'Niks,' piepte ik. 'Hoezo?'

'Je zit helemaal niet te luisteren, of wel? Sinds je die vage gigolojunkie kent, is er geen lol meer aan jou.'

'Of sinds ik een lijk vond op zolder,' mompelde ik. Ik had er weer over gedroomd vannacht. Ik werd er echt moe van. Het was helemaal niet fijn om elke keer weer dat bungelende, witte lichaam te zien en dezelfde schrik en angst en hetzelfde verdriet te moeten voelen als toen. Alsof het weer gebeurd was.

'Shit, oja,' zei Sam. 'Sorry, Chels.'

'Maakt niet uit.'

We kregen het rapport van mijn nichtje Vanessa vrij makkelijk. Het was inderdaad volkomen legaal om als familielid zulke dingen in te zien. Zelf vond ik het teveel tekst, ik had geen idee waar ik moest kijken, maar Sam bladerde er rustig doorheen, las af en toe wat, en wist er de dingen uit te halen die blijkbaar belangrijk waren.

'Moet je horen: de eerste keer dat ze hier kwam, was ze drie. Dat was die keer dat ze die alcoholoverdosis had. Ze is een keer doorverwezen naar jeugdzorg door de schooldokter vanwege een aanklacht van kindermishandeling, naar aanleiding van vreemde blauwe plekken. Ze heeft hier ook een tijdje gelegen vanwege een mysterieuze ziekte.'

'Uuuuugh...' zuchtte ik. 'Dat weet ik allemaal allang.' Ik beukte een paar keer met mijn hoofd op tafel. Sam leunde achteruit in haar stoel.

'Dus, Chelsea: wat weten we nog meer?'

'Dat het een fucking fucked up situatie is.'

'Correct,' zei Sam vrolijk. 'Als we het nou eens in chronologische volgorde zetten.'

'Ja, laten we dat doen.' Ik kwam overeind. 'Jij begint.'

'Goed. Dus je tante en oom trouwden en kregen kindjes. Je tante wilde de jongen al niet hebben en het meisje was een ongelukje. Tante huurde au pairs in en ging aan de drank. Vanessa dronk wat wodka en kwam in een coma. Volgens Duncan had je tante dat expres gedaan. Volgens de au pair sliep je tante vast. Je tante gaf de au pair de schuld. Volgens de andere au pair die je gesproken had, kneep Colin zijn zusje zodat ze meer aandacht kregen. Je tante kreeg een affaire met Duncan en je oom werd verliefd op Avani. De scoutingleidster zegt dat iemand een paar weken geleden wilde weten hoe je een strop maakt. Duncan zegt dat er de nacht van Avani's zelfmoord veel slaapmiddel verdwenen was.'