Angel With A Broken Wing

Lying to Myself

"I can lie to the whole world but never wanna ever gotta lie to myself..

So what are you doing?"

B R A N D Y

Ik liep de trap op van het warenhuis, en hoorde al muziek spelen voor de shoot.
God, ik hoop dat het dit keer lukt. Gister was zo'n gigantische faal.
"Hey," Ik zag Niall al klaarstaan toen ik de metalen deur opende met mijn nu ijskoude handen.
"Hey.." Ik gooide mijn jasje weg, en besloot eens mijn best te doen. "Ben je er klaar voor?" Hij stond in de weg en pakte zijn camera. "Helemaal," ik loog.
"Oke, nou vandaag ga je met een mannelijk model poseren, dat is oke toch?" Ik zag zijn handen om zijn camera trillen en hij dwong een glimlach van z'n gezicht.
"Prima," Tweede leugen van de dag, je gaat goed Bran.
Ik dwong ook een glimlach van mijn gezicht, en Niall liep weg om de jongen te halen.
Minuten later, zag ik een bekend gezicht de deur in lopen, waardoor mijn mond openviel.
Komop, niet hij. Please!
"Hi, ik ben Luke," Hij liep naar me toe om me een hand te geven, maar ik sloeg de kans af.
Straks weet hij dat ik niet jessy heet.. Godverdomme dit moet ik weer hebben
"Dit is Br-," Niall gaf me een klopje op mijn schouder en ik voelde mijn voeten door de grond zakken. Fuck. My. Life. Ik stopte hem voor hij z'n zin kon afmaken. ''Jessy,'' Ik glimlachde, alweer.
"Oh, prettig kennis te maken," Luke gaf me een glimlach totdat Niall wegliep en toen trok hij een verward gezicht.
"Waarom ben je hier,-" Ik probeerde mezelf te stoppen van mijn eindeloze idiotendans maar ik was er niet al te geweldig in.
"Ik ken jou niet, toch?," Hij week zijn ogen van me af en liep naar Niall toe. What the fuck?
Het was dus niet normaal, dit was die soort toon die iemand zegt die iets te verbergen heeft. Ik weet niet waarom, maar als zijn diepe blauwe ogen in de mijne keken, kreeg ik een minderwaardigheidscomplex waardoor ik zonder controle begon te liegen over wie ik ben.
Ik liep langzaam naar waar Niall en Luke stonden, en vond mezelf weer terug in de felle spotlights.
Altijd was ik zo gek op spotlights, wat is daar ooit mee gebeurd?
"Oke jongens, geef me wat zwoele blikken en emotie," Niall begon foto's te maken en stopte gelijk. "Jullie raken elkaar niet eens aan," Al snel pakte Luke me vast en ik voelde een elektrische buzz door m'n lichaam heenstromen. "Beter, nou kijk elkaar intens aan, geef me een intense blik," Ik keek in de oppervlakte van Luke's ogen, ik wilde niet te diep gaan. Hij heeft dat soort ogen waarbij je jezelf afvraagt Wat zou zich daar schuilhouden?
Ik voelde Niall's ogen op ons maar het brandde alleen maar door me heen. Al snel hoorde ik de echo van een grote zucht door het warenhuis gaan.
"Jullie hebben niet echt chemie, ofwel?" Niall keek Luke aan en hij liet me snel los.
"Dat ligt aan haar, niet aan mij,"
Nou nou, hoezo bitchy
"Nee, Luke," Mijn hart begon sneller te kloppen zodra Niall zijn weg naar mij nam, iedere stap voelde het alsof mijn bonzende hart luider werd. Waarschijnlijk zat dat tussen mijn oren, maar zo voelt het.
Niall gaf Luke de camera, en pakte me vast, mijn lichaam tegen de zijne drukkend en mijn benen werden zomaar over de zijne heengegooid.
Dit voelde erg alsof ik een pingpongbal was.
"Maak foto's," Niall sprak door z'n dichte mond en beet op z'n lip toen hij naar me keek.
Hij keek door me heen, en hij wist het. Hij was de enige persoon op deze aarde die dat probeerde, en er vanaf de eerste keer dat we elkaar leerden kennen erin slaagde.
Zijn felblauwe ogen kwamen vast in de mijne, en voor een moment... Leek het net alsof de tijd stilstond.. Terug gedraaid was. Onze gezichten kwam natuurlijk steeds dichter bij elkaar, tot op een bepaald punt dat ik zijn adem op mijn lippen voelde. Het leek alsof ik verzonken was in het moment, zelfs de flits schudde me niet wakker.
"Pak me dan, als je kan!" Ik hoor Niall's stem door de dwarrelende bladeren die om mijn hoofd vliegen uitkomen, en ik ren achter hem aan.
"Oh dat kan ik, wacht jij maar!" Ik spring achter de bomen uit en op zijn rug. Hij hield me niet lang, of we vielen al in het gebloemde gras. Hij draait me om, en onze gezichten komen steeds dichter bij elkaar.. Zover dat ik zijn warme adem op mijn lippen voelde..
Totdat hij me losliet. En zo snel vlogen al mijn herinneringen weer het raam uit, recht in de stinkende realiteit.
"Zo doe je het," Hij liet mijn benen zo vallen en het geluid van mijn hakken die de betonnen vloer raakte weerkaatste door de gehele ruimte. Niks dat me meer wakker schudde dan wat er net gebeurde. "Got it," Luke kwam weer naast me staan, en ik vond mezelf op dezelfde plek als dat ik gisteravond was.
Laat dit jezelf niet nog een keer gebeuren, Brandy..
Alleen dit keer liet ik mijn gevoel niet in de weg zitten.
Luke greep me vast, en draaide me precies naar hoe hij het vond passen, gooide zijn diepste blik naar me, maar ik keek naar de oppervlakte. Alleen dit keer nepte ik het gevoel dat ik ooit alleen had gevoeld bij hem.
"Ja, super!" Niall's stem weerklonk door het lege warenhuis en zijn verbaasdheid was niet te meten. "Precies wat ik zoek, hou stil, hou stil!" De lichtflitsen vlogen rond in de hoeken van mijn ogen, maar het stoorde me niet eens.
"Dat is wel weer genoeg voor vandaag," Hij gaf ons het teken dat we los konden laten en tussen die miliseconde hoorde je de weerklanking van mijn hakken weer.
"Morgen, zelfde tijd," Niall liep al snel weer weg en de bons van de deur was duidelijk onmeetbaar.
"Nou zeg, hij is prikkelbaar," Luke begon tegen me te praten en ik zuchtte.
"Ik dacht dat je mij niet kende," Ik liep weg naar de plek waar ik mijn jas had neergegooid en pakte hem op.
"Dat hoefde hij toch niet te weten?" Hij grinnikte en ging door z'n haar.
"Jawel, eerlijkheid is altijd het antwoord," Ik liep alvast mijn weg naar de deur en hij liep achter me aan.
Ik greep naar de ijskoude knop van de deur, maar voordat ik hem open kon maken duwde hij 'm al weer dicht.
Het is raar hoeveel gevoel je kan vinden in een snelle beweging. Ik weet niet waarom, maar ik was bevroren, ik was stijf van angst om een of andere reden, ook al was hij niet bedreigend.
"Want eerlijkheid is jouw achternaam," Hij pauzeerde en z'n handen vluchtte naar mijn schouders die me in een flip omdraaiden.
Zijn gezicht kwam dichterbij, en z'n ogen staarden in de mijne. Zo dichtbij.. Z'n lippen raakte zo licht als wat de mijne, en hij maakte zijn zin af.
"Toch.. Brandy?"
Voor ik het ook maar doorhad had hij al de verdieping verlaten, en ik stond nog steeds vast op mijn plek.
Hoe the heck is hij daar achtergekomen..?
En alweer, vond ik mezelf terug alleen op de plek waar ik gisteren was.
Heeft dit warenhuis een hekel aan me ofzo?
Ik pakte mijn jas weer op van de grond, veegde het stof ervan af en vond mijn weg uit het gebouw.
Hoe? Hij kon het niet hebben geweten. Niemand wist hier ook maar van
Behalve..
Nee niemand wist hiervan.
3 woorden: What the fuck.
Ik besloot het van me af te schudden, en liep de straat op op weg terug naar huis.
Altijd willen mensen wel iets, en nooit is het genoeg.
Maar op dit moment is alles wat ik wil rustig door de koude lucht van het nu witte Manhattan lopen met mijn muziek, en dat zou ik doen.
Ik zou niet weten wat ik met mezelf zou moeten doen, totdat ik mezelf realizeerde..
Ooit op een dag zal ik dit echt gaan missen