Perseverance

28.

Shirtsleeves - Ed Sheeran

The Thaw - Biffy Clyro

------------

Hij bleef gedurende de hele rit aan de telefoon, ook al werd er bijna niets gezegd. Hij kon het niet over zijn hart krijgen om op te hangen, niet nu hij Louis eindelijk weer te pakken had na een volle maand van afwezigheid. Niet nadat hij Harry letterlijk gesmeekt had om te blijven.

Het enige wat af en toe werd gezegd, of eigenlijk gevraagd, was of hij er nog was. En dat kwam van allebei de kanten. Niet alleen Harry wilde er zeker van zijn dat Louis er nog was; Louis wilde dat ook van hem. Harry's hart klopte nog net niet uit zijn borstkas, en dat was nog zwak uitgedrukt.

Zijn hoofd schreeuwde bijna van de razende emoties die hij de afgelopen maand nauwelijks had gevoeld. Het schudde alles in hem wakker na de verdoving die hij de afgelopen tijd bijna onbewust had gevoeld. Het was er in geslopen, en nu stond alles op zijn kop en werd alles chaotisch wakker geschud. Harry voelde zich een wrak, maar gek genoeg leek alleen hij dat op te merken. De mensen in de trein keken niet eens zijn kant op, ondanks dat Harry bang was dat iedereen zijn hart kon horen kloppen, samen met de razende gedachtes die met een sneltreinvaart binnen kwamen stromen en alles lieten tintelen en branden en hem voelen. Hij voelde dat hij Louis miste. Hij voelde dat hij wanhopig was. Hij voelde de bezorgdheid en onrustigheid. Hij voelde de brandende, onbeantwoorde vragen, maar hij stelde geen enkele vraag aan Louis over de telefoon, bang dat hij hem opnieuw kwijt zou raken op de één of andere manier.

Hij wilde bovenal gewoon terug naar Louis. De antwoorden zou hij later wel krijgen.

Na dik drie uur - dankjewel vertraging - stapte hij uit op het perron van Brussel Centraal, en hij verwachte deels dat hij Louis zou zien, maar hij werd begroet met niets meer dan mistige schemering. Het was bijna halfzes en ijskoud, aangezien het al half december was.

'Ik sta op het perron.' Zijn stem waren witte wolken warmte in de kou. Zijn verkleumde vingers zochten naar sigaretten in zijn jaszak. De laatste was... meer dan achttien uur geleden geweest? 'Louis?'

'Ik ben op het vliegveld.'

'Het vlie-' Hij stopte, en slikte. What the fuck. What the fuck was Louis van plan geweest? 'Welk vliegveld? Louis, ik ben op een fucking station.'

'Het vliegveld in Brussel, ei.'

'Jij bent het fucking ei hier.' zei Harry bits terug. Hij greep het vest wat hij extra had meegenomen voor Louis steviger vast en sprintte de trap af. Misschien was er in de stationshal meer informatie te vinden, aangezien Louis niet verder kwam dan de "ik weet het niet" en twintig nieuwe excuses toen Harry vroeg waar de luchthaven van Brussel was.

'Het is oké. Het is oké.' Harry zuchtte lichtjes en ontspande weer. Hij kon er niet tegen om Louis' trillende stem te horen. 'Ik vind het wel. Ik kom naar je toe.' Hij zei het extra zacht, bijna troostend, en het kalmeerde hem om te denken dat zijn stem alleen voor Louis te horen zou zijn. Alleen hun stemmen tegen elkaar.

Het vliegveld was, volgens een stadskaart, twintig minuten met de metro. Harry waarschuwde Louis dat hij misschien geen bereik zou hebben en dat het gesprek weg kon vallen. Toch stopte hij nog een keer voor de ingang van de metro, zijn vingers ijskoud en verkleumd, en durfde eigenlijk niet naar binnen te gaan.

'Stel dat... het gesprek weg valt, en ik, uhm... bel je opnieuw, beloof je dat je op zal nemen?' Hij hield zijn adem in. Dit moest Harry zeker weten, anders zou hij lopend gaan. Zijn andere, losse hand zat verborgen in zijn jaszak en speelde nerveus met het pakje sigaretten. Zijn keel brandde letterlijk, en was dat niet ironisch?