Perseverance

6.

"Ik wil niet dat je in mijn leven bent."

En dat had hij voor elkaar. Harry had een geweldig fucking leven zonder Louis-alles-verwoestende-fucking-tornado-Tomlinson. Hij leefde al bijna drie jaar een fucking geweldig leven alléén. Over een paar maanden zou het drie jaar zijn, want een paar weken nadat Louis compleet verdwenen was, had hij gereageerd op één van Harry's twintigduizend wanhopige berichtjes om te laten weten dat hij nog in leven was, want Harry was ervan overtuigd geweest dat hij iets van zelfmoord had gepleegd of wat dan ook, want toen hij een paar dagen later naar zijn familie was geweest om met Louis te praten, en te horen had gekregen dat hij nooit thuis was gekomen... Nou ja, hij wist zelfs niet eens meer wat er toen door hem heen was gegaan. Die tijd was een soort waas voor hem en hij had zijn laatste toets week van het jaar compleet verknalt door de fucker van een Tomlinson en hij had weken thuis gezeten omdat hij letterlijk gebroken was en elke plek waar hij kwam had herinneringen (en vooral zijn eigen fucking huis, dus kon hij niet eens meer in zijn eigen bed slapen zonder een complete mental breakdown te krijgen) en bijna alles wat hij deed bracht herinneringen mee omdat Louis een fucking deel van zijn leven was geweest sinds zijn tiende en na acht jaar was hij verfuckingdwenen en hij had een fucking teringzooi achtergelaten en hij had Harry als een teringzooi achtergelaten. Een compleet vernietigde, gebroken teringzooi.

Maar nu was zijn leven fantastisch. Hij had zijn school afgemaakt en een appartement voor zich alleen in een stad zodat hij nooit alleen was en niet meer in een huis vol herinneringen hoefde te blijven die hem van binnenuit opvraten. Hij had ook geen bloemen in zijn huis en zelfs een bloemloos uitzicht, want hij kon niet eens meer normaal naar madeliefjes of fucking rozen kijken zonder dat er herinneringen bovenkwamen en Harry's leven was fucked maar het ging geweldig en hij had zich nog nooit zo goed gevoeld. Want wie vond het nou niet fijn om elke dag opnieuw alleen wakker te worden in een leeg bed? Wie vond het nou niet fijn om de meest normaalste dingen niet meer normaal te kunnen doen dankzij stomme herinneringen die niet eens meer leuk waren? Harry vond het geweldig en als hij Louis ooit nog van zijn leven zou zien, zou hij zo blij zijn dat hij de fucker het liefst wilde omhelzen, met twee handen om zijn nek.

Misschien was het wel iets te agressief, want Harry was er zeker van dat hij Louis niet écht pijn kon doen, zelfs al wilde hij het wel. Hij was gewoon niet agressief ingesteld en het enige wat hij had, was de woede die non-stop in hem voort borrelde en ervoor zorgde dat hij 's ochtends nog opstond en naar zijn werk ging. Harry leefde van de woede. Het was bijna zijn enige energiebron, want de woede vrat alles verder op en Harry was een vulkaan van binnen. Een vulkaan die niet uit kon barsten, weliswaar. Of misschien ook wel, maar tot nu toe was het nooit gebeurd. Hij kon ook absoluut niet hebben dat hij uit zou barsten, want op zijn werk bediende hij mensen en moest hij lachen en vrolijk zijn. Hij had werk wat absoluut niets te maken had met waar hij vier jaar van zijn leven voor had gestudeerd, want hij werkte namelijk in een ambachtelijke bakkerij en moest soms al rond drie, vier uur opstaan om te helpen met het brood en de andere dingen, en werkte vervolgens tot twaalf uur 's ochtends. En voor iemand die van uitslapen hield, was het vreselijk, want zijn slaapritme was compleet verstoord, maar het was nooit meer echt goed gekomen nadat Louis-life-ruiner-Tomlinson weg was gegaan, dus wat maakte het nog uit?

Harry maakte het niets uit. Op zijn werk had hij tenminste iets waar hij zich op kon concentreren. En bovendien was het vermoeiend, dus kon hij zijn energie – of woede, hij had geen idee – ergens insteken.

Er werkten maar vier mensen, waarvan hij er met één alleen 's nachts werkte tijdens het klaarmaken van het brood, en dat was Philip. En Philip was nog langer dan Harry, had ongelofelijk brede schouders met een paar tatoeages waar Harry nooit echt naar had gekeken en ze hadden in de anderhalf jaar tijd dat Harry er werkte nog maar één gesprek gehad, wat uit twee zinnen had bestaan, namelijk: "Heb je een aansteker?" van Harry, en een "Nee." van Philip.