Runaway 《Slow Updates》

[3] Kamergenoot.

Heeey hier ben ik weer. Ik weet dat het ondertussen al twee weken geleden is maar ik had weinig tijd, sorry. Maar hier gaan we dan. Veel plezier met lezen. :)
_____________________________________

P.o.v Hanne

Ik zit ondertussen al op de trein, ik heb helemaal geen zin. Ik wil gewoon terug naar huis. Over me zit een norse man constant naar me te staren, net alsof ik iets verkeerd heb gedaan. Je mag tegenwoordig al niet meer op de trein zitten of je word boos aangekeken. Ik draai mijn hoofd weg van de man en kijk naar het landschap buiten. We rijden langs tal van grasvlaktes waar koeien op grazen. Dat moet toch een zalig leven zijn als koe, heel de dag eten en niemand die zit te zeuren tegen je. Je moet niet naar school en elke koe ziet er hetzelfde uit dus je kunt al niet uitgesloten worden van de rest.

Ik wou gewoon dat ik op zijn minst één iemand had waar ik mee kon praten op school of op het internaat, iemand waarmee ik kan praten over mijn problemen. Volgend jaar ga ik naar de universiteit, ik hoop dat ik daar wat vrienden maak. Voor dit jaar heb ik helemaal geen hoop. In het eerste jaar had ik veel vrienden, ik kon met iedereen praten maar dat kwam eigenlijk vooral omdat ik de beste vriendin van Margot was. Margot en ik waren al beste vriendinnen sinds de kleuterklas en opeens zag ze me niet meer staan. Toen Margot een vriendje kreeg liet ze mij links liggen en bleef ik alleen over, na een tijdje sprak ook niemand meer tegen me. Net alsof ik niet meer bestond. Ik had het er eerst wel moeilijk mee maar achter een tijdje leerde ik het aanvaarden. Elk jaar weer hoopte ik dat we zo veel mogelijk vrij kregen en dat het jaar zo snel mogelijk voorbij ging. Toch ging het jaar elke keer weer zo langzaam.

De trein stopt langzaam, een stroom van studenten wandelen op de trein. Ik probeer me zo onzichtbaar mogelijk te maken, dat is zo'n beetje alles wat ik het hele jaar probeer te doen, mezelf onzichtbaar maken. Ook Margot en haar vriendinnen stappen op de trein. Haar lang, bruin en stijl haar valt mooi op haar rug. Ze gunt me zelf geen blik meer en als ze me zou aankijken is het met een blik van afschuw, maar ik ben het al gewoon. Ondertussen is het al gedaan met haar vriendje van toen, ze heeft al veel vriendjes gehad. Ik heb nog geen enkel vriendje gehad in mijn hele leven. Dat verwondert me ook niet want soms kan ik arrogant overkomen tegenover jongens. Na alles wat mijn vader me heeft aangedaan kan ik alleen mezelf vertrouwen. Misschien is dat wel de reden waarom ik geen vrienden heb.

uiteindelijk stopt de trein, na drie kwartier aangestaard te worden door die norse man kan ik eindelijk van de trein stappen. De man stapt ook af, ik hoop maar dat hij niet dezelfde richting op moet als ik. Ik moet maar vijf minuutjes wandelen en ik ben op het internaat. Ik wandel op een snel tempo naar het internaat. Ik heb pas school in de namiddag dus dan heb ik nog wat tijd om mijn kamer in te richten en kennis te maken met mijn kamergenoot die waarschijnlijk de tweede dag al niet meer in mijn kamer wil verblijven. Ik zucht bij de gedachte dat het waarschijnlijk wel weer zo zal zijn.

Ik stap het grote gebouw binnen en wandel naar de balie, je moet je altijd eerst gaan aanmelden bij de balie voor je weet in welke kamer je verblijft. Ik hoop dat ik op de eerste verdieping slaap dan moet ik minder ver wandelen met mijn koffers. Ik glimlach naar de dame die achter de balie zit, ik krijg een korte glimlach terug groet de dame. "Goedemorgen, wat is uw naam als ik vragen mag?" vraagt de dame aan de balie. "Hanne Desmet." zeg ik vriendelijk. De vrouw kijkt op de computer en zoekt een paar minuutjes. "Aha. Hier sta je Hanne Desmet, jij slaapt op de tweede verdieping." Beter dan derde of vierde verdieping, denk ik bij mezelf. Toch had ik liever op de eerste verdieping geslapen, ik hoop maar dat ik een leuke kamergenoot heb. De dame geeft me de sleutel en zegt nog: "Je slaapt op kamer 223." Ik bedank haar en wandel naar de trap, ze hebben hier wel een lift maar die mogen de leerlingen niet gebruiken, alleen de leerkrachten die hier trouwens zelden komen en ook de begeleiders mogen met de lift. Ik zucht even diep uit en wandel dan de trappen op. Ik til mijn koffers op en ik sluip langzaam de trap op. Het idee dat ik elke dag deze trappen zal moeten doen staat me niet echt aan maar ik heb geen keuze. Ik kan moeilijk vragen voor een andere kamer alleen maar omdat ik te lui ben om die trappen te doen.

Na vijf minuten ben ik eindelijk op de tweede verdieping, ik kijk naar de bordjes die op de deuren hangen. 201, 203, 205, 207, 209, 211, 213, 215, 217, 219, 221, 223. Ik sta voor mijn deur en blijf het even bewonderen, ik neem uiteindelijk de sleutel en draai het in het slot. Ik zie dat er nog niemand in de kamer is. Ik wandel naar binnen en zie twee bedden staan. Ik zal dus sowieso een kamergenoot hebben. Ik leg mijn koffers op het éne bed waar ik wil slapen. Ik open mijn koffers en begin alles uit te pakken. Ik hoop dat de andere persoon het niet erg vind dat ik dit bed al heb ingenomen.

Na een half uurtje zijn mijn koffers leeg en mijn deel van de kamer vol. We hebben elk een kast dus dat is wel handig. Ik was niet van plan om een kast te delen met iemand anders, dan raak ik al mijn spullen kwijt en zie ik ze pas terug op het einde van het jaar. Ik plof me neer op het bed en zucht eens diep. Net wanneer ik rust kan vinden gaat de deur open. Dat zal mijn kamergenoot zijn, denk ik bij mezelf.

____________________________________

COMMENT: hoe denken jullie dat de kamergenoot er uit ziet?

VOTE.
____________________________________

A/N dankje voor alle positieve comments enzo, maakt me heel blij! Ik hoop dat jullie het leuk vonden! Ik ga meer weer, tot de volgende keer, byeee ♥

~Alanis