Ik laat je niet los.. ft. Kaj van der Voort

O.56

POV SAMUEL

Het ruikt al heerlijke naar croissantjes als ik beneden de trap afloop. In de keuken vind ik de mooiste vrouw van Nederland, in mijn oversized blous staat ze een eitje voor me te bakken. 'Mag ik goeiemorgen zeggen?' Ze schrikt even van m'n handen om haar middel, maar lacht en draait zich om. 'Ofcourse you can' Onze lippen vinden elkaar, niet de eerste kéér vandaag. We hebben een goed gesprek gehad vannacht, beide willen we Kaj niet kwetsen. Daarom besloten we dat het voorlopig éénmalig was, we elkaar eerst nog gaan zien als goede vrienden. Maar toen we eenmaal naar bed zouden gaan, werd die afspraak al verbroken. 'Ik ga straks terug naar Kaj.. Voor de meiden is het beter Sam' Ik knik, toch wel iets teleurgesteld. 'Ik snap het wel.. maar het is gewoon even lastig om je te laten gaan' 'Vergeet niet dat ik het fijn vond.. met jou'. Ze legt haar handen om m'n nek en vraagt me om een stevig knuffel, die ik haar uiteraard verleen. 'Ik hou van je Zol..' Ze zucht diep, aan haar schokkende lichaam verneem ik dat ze huilt. 'He.. Ik ben dichtbij hé' Ze laat me los en kijkt me aan 'Ik wil zeggen dat ik ook van jou houd, maar ik kan het niet.. bedoel Kaj, van hem houd ik ook' Samuel legt z'n vinger op m'n lippen 'Dat moet ook.. Hij is mijn broer, mijn beste vriend. Hij hoort bij jou'. Ze knikt verlegen 'Je bent hier altijd welkom.. met of zonder de kids' Ze glimlacht even door haar tranen heen en zoent me daarna passievol. 'Nou kom, dat ontbijt brandt aan'. Ze draait zich om en gaat verder met waar ze gebleven was. Als ik aan tafel zit hoor ik dat Zola haar mobiel gaat. 'Wie is het?' Ik kijk naar het scherm en zie dat het Dioni is, met goedkeurig neem ik op

Samuel; Dioni.. met Sam Dioni; Hey bro , sorry ik dacht dat ik Zola had gebeld Samuel; Dat doe je ook, ik neem alleen even op Dioni; Oh, oke.. is ze in de buurt? Dioni klinkt van slag, hem ken ik langer dan vandaag. Met opgetrokken wenkbrauwen geef ik de telefoon aan Zola en neem ik koekepan over. Zo goed mogelijk probeer ik iets mee te krijgen maar kan ik weinig verstaan. 'We komen er meteen aan' is het laatste wat Zola naar Dioni uitspreekt. Ze kijkt me aan als ze de telefoon uit drukt, tranen en paniek. 'We moeten naar het ziekenhuis, Noa..'. Meer komt er niet uit, snel doe ik het vuur uit en draai ik ook de oven uit. De autosleutels pak ik van tafel en zie ik Zola snel een broek aantrekken. Met gierende banden vertrekken we naar het ziekenhuis.

We rennen door de gangen van het ziekenhuis, opzoek naar iemand die ons meer kan vertellen. Een deur trekken we open en zien daar Jai zittend, op een bankje met Dioni naast hem. Dioni probeert Jai iets te troosten, maar echt te helpen lijkt het niet. 'Wat is.. er gebeurd?' De vraag lijkt niet eens aan Jai door te dringen, gebogen hoofd blijft hij naar de vloer staren. 'Ze hadden een soort van ruzie vannacht, ze had opnieuw een nachtmerrie enja... een halfuur later is ze met haar koffer vertrokken. Jai is vanmorgen naar Kaj gegaan om te praten, toen ie weer thuis kwam ie werd gebeld door politie' 'Ze is aangereden door 'n auto..' 'Hoe is het met haar?' fluisterd Zola, wetende dat ze misschien nog een vriendinnetje gaat verliezen. 'Ze... weten niet of ze het haalt' zegt Dioni zacht. Verslagen houd Zola haar hand voor haar mond. Achter ons wordt er opnieuw een deur open gedaan. Kaj verschijnt, een muts op z'n hoofd en dikke wallen onder z'n ogen. Zola barst in tranen uit en rent naar hem toe, valt in zijn armen. Jaloezië breekt in me. Hij kust haar voorhoofd en sust haar, veel beter dan ik misschien wel had gekund. Samen lopen ze naar ons terug. Aan de andere kant van de gang komt een dokter aangelopen, hij stopt. 'Jullie zijn familie van Noa?' Jai gaat meteen staan, iedereen wacht op zijn verlossende woorden. 'De operatie is goed gegaan, Er zat een fractuur in haar schedel, waardoor er een bloeding is ontstaan. Gelukkig hebben we vrij snel kunnen handelen. Voor de rest zijn er wat ribben gebroken en ook haar rechterbeen. We houden haar voorlopig in kunstmatige coma. Daarom mag vandaag alleen de dichtbijzijnde familie bij haar binnen, 1 per kéér. Sterkte' Als de dokter zijn verhaal gedaan heeft is iedereen toch redelijk opgelucht, maar komen de tranen als snel weer als we een bed zien worden binnengereden. Noa ligt in het bed, verband om haar hoofd, ogen gesloten en haar lichaam omringt met slangetjes. Jai breekt, schuldgevoelens. 'Ga naar d'r toe..' zegt Dioni tegen hem, zelf ook behoorlijk emotioneel. In mijn ooghoek zie ik Zola, samen staand met Kaj voor Noa haar raam. Mijn blousje aan, haar haar warrig in een staart en in een schattige pyjamabroek. Kaj heeft een arm om haar heen geslagen en haar hoofd rust in de kronk van zijn nek. Even kijken we elkaar aan, recht in onze ogen. In m'n hart weet ik het, weet ik dat ik daar had moeten staan.. met haar.