The badboy with his secret (1D)

Hoofdstuk 22

Emily POV

Eerder die middag.

‘’Emily?’’ ‘’hmm?’’ ik kijk Harry aan via de spiegel terwijl ik mijn haar in een vissengraat vlecht doe en over mijn rechterschouder laat hangen. In de spiegel zie ik dat Harry naar me toe komt lopen en zijn armen om mijn middel heen slaat.

‘’Wat zijn je plannen voor vanavond?’’ vraagt hij weer. Ik haal mijn schouders op ‘’Bij deze..’’ Harry komt voor me staan en slaat zijn arme weer om mijn middel dat me een vertrouwd gevoel geeft. ‘’..Wil je vanavond met mij op een date?’’ vraagt Harry weer. 

Ik kijk hem aan met een kleine maar serieuze blik ’’euhm, ik weet het niet’’ zeg ik. Ik moet lachen als ik de blik op Harry’ gezicht zie verandert. ’’Je moet niet zoveel geloven’’ zeg ik als ik hem zacht op zijn lippen kus. ’’Natuurlijk wil ik dat’’ Harry glimlacht lief naar me.

Ik ga met mijn duim over kuiltjes in zijn wangen. De kuiltjes die me slappe benen bezorgen en zorgen dat de vlinders in mijn buik tevoorschijn komen. De kuiltjes die je bij Harry alleen krijgt te zien als je iets speciaals voor hem bent. 

^^^^

‘’Harry, wat is er aan de hand?’’ vraag ik als ik bang zijn hand vastpak ‘’kom op we gaan’’ zegt Harry. Net als we weg willen lopen komt er iemand voor me staan. Het laatste persoon op aarde die ik hier had verwacht tegen te komen.

Zijn strak blauwe ogen kijken vel naar Harry en daarna naar mij. Hij heeft een hempje zonder mouwen aan waardoor zijn gespierde en getatoeëerde armen te zien zijn. En die grijns op zijn gezicht bezorgt rillingen door mijn hele lichaam.

Ik slik en knijp de hand van Harry nog net niet fijn, niet wetend wat ons staat te wachten…

‘’Ik heb je gemist Harry’’ zegt Josh, met het geweer dat hij in zijn handen heeft gaat hij langs de kaaklijn van Harry. Harry grijp zijn pols vast en ik zie zijn vingertoppen wit worden doordat hij zo hard knijpt.

Ik wil nu het liefst weg rennen maar ik weet dat ik dat niet kan, ik ben hopeloos en zo is Harry op dit moment. Ik weet dat Harry al lang iets had gedaan als ik er nu niet was, maar hij moet zich inhouden en dat is duidelijk te zien aan de uitdrukking die ontstaan in op zijn gezicht.

Zijn groen ogen schieten nog net niet vuur, zijn lippen die totaal strak op elkaar zijn geperst en zijn hand die mijn hand stevig vast houd.

‘’Heb jij even pech, ik heb jou totaal niet gemist’’ zegt Harry koud. Met die woorden voel ik zijn grip om hand versterken en voordat ik het weet beginnen we te rennen. 

‘’Harry, wat doe je?!’’ fluiter ik hard ‘’gewoon rennen, misschien raken we hem kwijt’’ commandeert Harry en hij kijkt me aan. De blik op zijn gezicht verandert voor een seconde als hij mijn bange blik ziet. ’’Het komt goed, er gaat niets gebeuren’’

Het moment daarna gaat heel snel, een geweerschot klinkt door de lucht. Het duurt niet lang voordat Harry kreunden op de grond valt. Ik slaak een gil en kijk meteen om me heen. Zoals verwacht zie ik Josh onze richting inlopen.

Ik voel dat mijn hart in mijn keel klopt en de adrenaline giert door de aderen van mijn lichaam. Ik kijk weer naar Harry die nog steeds op de grond ligt met zijn twee handen gedrukt op zijn linkerkuit.

‘’Dit keer laat ik het hier bij, maar je bent nog niet van me af’’ Ik voel dat hij achter me komt staan en zijn huid dicht bij dat van mij is. Bank kijk ik naar Harry en probeer niet te bewegen terwijl hij met zijn vinger langs mijn nek gaat en het haar opzijn schuift.

Ik voel de tranen in mijn ogen prikken maar durf nog steeds niet te doen. ‘’Blijf van me af’’ is het enige wat uit mijn keel komt en gek genoeg klinkt het nog beter dan ik verwacht had.

Josh doet een stap naar achteren, ik zie hoe hij me mij en Harry nog één blik schenkt en dan in zijn auto stapt. Vervolgens raast die de straat uit. Ik wacht totdat de auto helemaal verdwenen is voordat ik bij Harry neerzak. 

Mijn hand gaat naar zijn kuit toe en schuif voorzichtig zijn hand opzij. De wond is niet zo heel groot, maar wel heel diep.

Snel pak ik mijn telefoon en bel 112. In paniek vertel ik dat er iemand gewond is en waar we zijn. Daarna doe ik mijn telefoon weer we en kijk naar Harry terwijl er een traan over mijn wang glijd.

‘’Het komt wel goed’’ fluister ik en doe zijn haar opzij. Zijn ogen zijn gesloten en ik weet dat hij bewusteloos is geworden door de val. ‘’Ze zullen er zo zijn’’ zeg ik weer en leg zijn hand in die van mij.

Harry had me er zo van verzekerd dat er niets zou gebeuren..

Sorry voor het korte hoofdstuk, het volgende hoofdstuk ga ik langer maken