The badboy with his secret (1D)

Hoofdstuk 28

Emily POV

Ik word wakker uit mijn slaap door het geluid van mijn wekker dat de hele kamer vult. Kreunend draai ik me om en sla één keer op mijn wekker die meteen uit gaat.

Als ik de dekens van mijn lichaam afgooi en mijn benen over het bed zwaai voel ik dat ik vreselijke hoofdpijn heb. Tuurlijk, dat kan er ook nog wel bij na alles wat er gebeurt is.

Ik sta op van het bed en een koude rilling gaat over mijn lichaam als mijn benen de koude grond raken. 

Ik kijk snel naar het bed van Grace en zie dat ze nog ligt te slapen. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje naast mijn bed en veeg met mijn vinger over het scherm zodat die ontgrendelt.

Ik zie een gemiste oproep van mam.

Ik druk op terug bellen en breng mijn telefoon naar mijn oor terwijl ik de badkamer inloop. Ik hoor de telefoon een paar keer overgaan voordat er opgenomen word.

‘’He mam’’ zeg ik en ga voor de spiegel staan, met mijn ogen scan ik over mijn gezicht. Mijn haar zit alle kanten op en onder mijn ogen vormen een paar grote wallen. ‘’He lieverd’’ hoor ik de zachte stem van mam aan de andere kant van de lijn zeggen.

Je kunt aan haar stem horen dat ook mam de hele nacht niet heeft geslapen doordat pap gister zijn eerst chemo heeft gehad en iedereen hoopt dat hij goed is aangeslagen.

Ik open het medicijnen kaste en klem mijn telefoon tussen mijn schouder en mijn oor als ik een potje met paracetamollen pak. Als ik de dop eraf draai glijd het potje uit mijn handen en valt de inhoud op de grond.

‘’Wat was dat?’’ hoor ik mam vragen. Ik hurk neer op de grond en pak het postje weer op terwijl ik de paracetamollen weer terug doen.

‘’Het potje met paracetamollen viel’’ ‘’waarom heb je die nodig? Heb je wel genoeg slaap gekregen?’’ klinkt de bezorgde stem van mam meteen.

Ik lach zacht en schud mijn hoofd. Mam is altijd over bezorgd. Soms denkt ze meer aan mijn gezondheid dan aan dat van haarzelf.

‘’Ja mam, ik heb genoeg slaap gehad en alles gaat perfect’’ lieg ik en leg het inmiddels gevulde potje voor me neer.

Ik heb nu geen zin om te praten en dat is niet de reden dat ik haar terug heb gebeld.

‘’Maar mam waarom had je me gebeld?’’ vraag ik en neem plaats op de rand van de badkuip. ‘’Ik heb je gebeld omdat we de uitslag van gister hebben gekregen’’ 

Zenuwachtig tik ik met mijn nagels op de badkuip en wacht af totdat mam verder gaat.

‘’Het is niet aangeslagen, ook hebben de dokters gezegd dat het er erger uitzien dan ze hadden verwacht..’’ ik klem mijn kaken op elkaar en moet alweer moeite doen om de tranen in te houden.

‘’Ze geven hem niet meer dan twee weken’’ zegt mam zacht. Ik voel de tranen over mijn wangen glijden en schud mijn hoofd. Ik klem mijn telefoon zo hard tussen mijn hand dat mijn vingertoppen wit worden.

‘’N..nee, twee weken? Is er niet iets dat ze het kunnen uitstellen?’’ snik ik zacht en glijd op de grond met mijn rug tegen de badkuip aan. ‘’Nee, ze kunnen niets meer doen, het enige wat ze kunnen doen is nog een paar chemo’s proberen’’ ik hoor dat ook mam haar tranen moet tegenhouden.

Ik neem mijn wang tussen mijn tanden en bijt net zo hard totdat er een bloedsmaak in mijn mond verschijnt.

‘’Mam.. Ik..’’ ik kan het niet meer laten en begin zacht te snikken. ‘’Ik wil niet dat hij dood gaat’’ mompel ik tussen mijn tranen door. ‘’Shh, het is al goed’’ hoor ik mam aan de andere kan zeggen.