Senin aldığın nefeste yaşamayı sevdim ben.Aldiğin her nefeste can bulmayı sevdim uzaktan sevdim ama sevdim canim acidi ama yaşayabilmeyi öğrendim yeri geliyor hissetmiyor insan solunu yeri geliyor sadece sol tarafı için yaşiyor öyle ya da boyle öğreniyor işte hayatta kalmayi..
Bensizlik nasil bilmem ama sensizlik zor insan kendini hissedemiyor mesela ve sadece senden kaçmak için kulaklıklarımi takip ağzimin içine eden şarkilari defalarca dinlemekten bile yorulmuyor insan.Nasil birisin bir anlasam neden böylesin neden hem canimi yakip ağlatirken hemde gülümsetebiliyorsun anlayamiyorum.Hem artik biraktim anlamaya çalişmayida ben seni boyle sevdim bu halini bu ilgilenmeyişini, bu beyfendi hallerini , o gülümsemeni o kırk yaşındaki hallerini konuşmalarini tavirlarini...Ve kendin hakkinda bilmediğin pek çok şeyi daha...
Her şeye rağmen unutmak gerekirse eğer seni unutmam gerektiğini de biliyorum.Kalbimden söküp almam gerektiğini de
