Çökmüş bir umut yığını halinde eve dönüyorum yine..
Ben ne yapmaliyim? Ne?
Her sabah kalkıp sil baştan birseyler icin çirpinmak çok canimi acıtıyor ya hâlim kalmadı artık yorgunluktan ...Nefes alamasam da kaburgalarıma çıkıp tepinircesine tırmansalarda kalmadı artık yok tükendim ve suan ben bu cümleleri kuruyorsam demek ki son damlamdayimdir kalmamisimdir gerçekten...
En son çare galiba konuşmak seninle tekrar sözlerim boğazima dizilsede nefes alamasam da her ne kadar taşikardi olsada kalbim alıp seninle konuşmam lazım yaşamak icin ya tamamen umutlarımı kesip unutmalıyım yada tüm hayatım hayallerim, mavi umutlarim,nefesim sen olmalisin seni düsünerek uyumalı yada uyandiğimda iyi ki uyandım diyerek mesaj beklemeliyim ...
Bu arada kalmak cok zor arada kalip ne yapacağini bilememek cok zor yıpranmak cok zor...
Kalbim dayanmiyor ve artik kaldıramiyorum. Boğuluyorum.
