Emotieloos

12. Elliot

A/N To Rani. Met je groene tandenborstel.

When she needs a shelter from reality she takes a dip in my daydreams

Arabella, Arctic Monkeys.

Het was vrijdag, precies één dag voor het feest. Er waren opmerkelijk minder mensen op school, waarschijnlijk omdat ze allemaal nog in bed lagen, om energie op te sparen voor de avond van het feest. Hij vroeg zich af of de school dat doorhad, of deden alsof ze het niet merkten. Het was nog nooit zo rustig geweest bij de receptie.

Echt een plan had hij niet. Hij zou Gloria heel veel drank geven, en desnoods doen alsof hij ook dronk, zodat ze losser werd. Hij hoopte dat ze zo los werd, dat ze wilder begon te worden, en hij haar iets vernederends kon laten doen. Wat, dat wist hij zelf ook niet precies, maar dat het iets groots moest zijn wist hij wel. Je kunt veel zeggen van pesters, maar creatief zijn ze zeker. Het moest dus iets zijn wat in Gloria zelf nooit op zou zijn gekomen.

Maia zou hem helpen. Gisteren hadden ze elkaar eigenlijk niet gezien, maar ze zocht hem zelf op om hem het nieuws te vertellen. Ze deed met hem mee. En ze had zelfs al een jurk uitgekozen.

Hij had echter geen flauw idee wat hij aan moest. Hij had zijn ouders niet eens verteld over het feest, laat staan het feit dat hij ging. Waarschijnlijk werd het een last minute, waarbij hij nog snel een van zijn vaders nette broeken kon lenen, zonder dat het gestoomd zou zijn maar gewoon zo uit de kast kwam. Met de geur van oude, verwaarloosde pakken en mottenballen en al.

Hij vroeg zich af hoe Maia er uit zou zien. Moesten ze niet kleding op elkaar afstemmen of zo? En misschien stond het ook wel zo verzorgd als hij eens iets anders deed met zijn haar dan er simpelweg doorheen te rossen totdat het acceptabel zat.

Maar wat ze ook droeg, welke schoenen ze ook aan had, wat ze ook in haar haren deed; ze zou er prachtig uit zien. En ze ging aan zijn zijde! Het idee alleen al liet hem spontaan glimlachen.

De hele les wiskunde besteedde hij door naar de klok te kijken en te doen alsof hij werkte. Elke minuut leek wel aangemoedigd te worden te verlopen in een andere. Hij tekende rare poppetjes langs de kantlijn, schreef willekeurige getallen en breuken op en probeerde onbewust net zo te tekenen als Maia, maar het lukte niet. Natuurlijk lukte dat niet. Zijn oog begon meer te lijken op een ovaal met rondjes erin en heel veel half zichtbare potloodstrepen.

Vanuit wiskunde ging hij naar gym, naar natuurkunde, naar scheikunde, naar zijn favoriete lesuur. Amerikaanse geschiedenis, waarbij hij met Maia moest samenwerken. Ze werkte ijverig, zoals altijd, en ze vertelde hem wat hij moest doen, zoals altijd. Ze maakten een opzet voor het werkstuk over de Native Americans en verdeelden daarna de taken.

Het was fijn om een les te hebben die net zo ingericht was als altijd. Eentje waarin hij gewoon kon werken zonder te worden lastiggevallen door opmerkingen waarvan hij niet wist of ze beledigend waren of gewoon normaal.

Hij vond het bijna jammer toen dat uur ook weer afgelopen was, maar kon er verder ook niet veel aan doen; hij Cosmo beloofd hem te helpen met zijn wiskunde, zodat hij dat cijfer ook weer op kon halen. Dan zou hij geen enkele onvoldoende meer staan.

Op de gang liep hij James tegen het lijf. Letterlijk.

Hun schouders stootten tegen elkaar aan, en James stopte om hem gedag te zeggen. Maar in plaats van gewoon hallo, zei hij: 'Ga jij eigenlijk nog naar het feest?' hij kwam op Elliot af met zijn handen in zijn zakken. 'Ik kan wel een date voor je regelen als je wilt. Want weet je, ik zou het echt jammer vinden als je niet komt...' het klonk niet erg gemeend.

James had de afgelopen weken altijd een beetje afstandelijk tegen hem gedaan. Af en toe had hij opmerkingen gemaakt waarvan Elliot niet wist wat hij ermee probeerde te bereiken. Het voelde alsof hij hem aan het uitproberen was, elke keer weer opnieuw. En deze keer dus ook.