Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 1

"Σήκω Γεωργία θα αργήσεις στο σχολείο. Κάθε μέρα τα ίδια θα σου λέω;", λέει η μάνα μου ανοίγοντας το φως του δωματίου μου.

"Ώχου, ρε μαμά πρωί-πρωί", λέω και κουκουλώνομαι με τις κουβέρτες.

"Ακούς τι σου λέω; Δεν μπορώ να αγχώνομαι κάθε πρωί για σένα. Θα με κάνεις ρεζίλι στους καθηγητές σου", φωνάζει πιο πολύ και μου τραβάει απότομα τις κουβέρτες.

"Μη μου φωνάζεις πρωινιάτικα! Άσε με ένα λεπτό ακόμα. Και κλείσε το φως", απαντώ και βάζω το μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι μου.

"Γεωργία Δημητρίου! Μη με αναγκάσεις να φέρω τον πατέρα σου. Σήκω τώρα! Είναι οχτώ πάρα πέντε! Πότε θα προλάβεις να ετοιμαστείς;"

"Καλά καλά θα σηκωθώ. Φύγε τώρα".

Μόλις η μαμά μου βγαίνει από το δωμάτιο, σηκώνομαι, πίνω το γάλα μου, πλένω τα δόντια μου, φτιάχνω την τσάντα μου και διαλέγω τα ρούχα μου. Φόρμες. Έχουμε γυμναστική σήμερα. Όσο άνετες και αν είναι, με κάνουν να νιώθω λίγο άβολα στο σχολείο. Προτιμώ τα τζιν μου. Αλλά δε γίνεται αλλιώς. Ο γυμναστής μας είναι ικανός να βάλει μέχρι και αποβολή σε όποιον δε φοράει φόρμα.

Κοιτάω την ώρα. Οχτώ και δέκα. Τέλεια. Άργησα. Βγαίνω από το σπίτι και αρχίζω να τρέχω για να προλάβω. Σε επτά λεπτά φτάνω. Ευτυχώς ο διευθυντής μας έχει πάλι μια από τις γνωστές λογοδιάρροιες. Όλα τα παιδιά (όσα δεν έχουν αργήσει), είναι στο προαύλιο και παριστάνουν ότι τον ακούν.

Ανεβαίνω στην τάξη μου, περιμένοντας να τελειώσει ο ατέλειωτος λόγος του διευθυντή και να αρχίσει το μάθημα. Όχι ότι ανυπομονώ. Κάθε άλλο. Πρώτη ώρα έχουμε αρχαία.

Μπαίνοντας στην τάξη βλέπω τη Χριστίνα, το Δημήτρη και την Αναστασία. Η Χριστίνα είναι κλασικά στο κινητό, ενώ οι άλλοι δύο κάτι λένε μεταξύ τους.

"Καλημέρα", τους λέω.

"Καλημέρα", μου απαντούν η Χριστίνα και ο Δημήτρης.

"Γεωργία, έκανες τις ασκήσεις στα αρχαία;", με ρωτάει αμέσως η Αναστασία.

"Ναι", της λέω.

"Δωσ' τες μου. Δεν τις έκανα".

Γιατί πότε τις κάνεις, σκέφτομαι. Όλο από εμένα τις αντιγράφεις.

"Παρ' τες Αναστασία. Δε μπορείς όμως να τις κάνεις μόνη σου καμιά φορά; Είναι άδικο να στις δίνω πάντα εγώ".

"Βαριέμαι μωρέ Γεωργία. Εξάλλου, θετική θα πάω, τι με νοιάζουν τώρα τα αρχαία;"

Λες και το 'χεις με τα θετικά μαθήματα.

"Κι εγώ θετική θα πάω. Κάνω όμως και αρχαία".

"Καλα, εσύ είσαι... εσύ!"

"Τι εννοείς μ' αυτό;"

"Δεν είμαστε όλοι φλ.... σαν εσένα εννοώ", βιάζεται να διορθώσει αυτό που πήγε να πει.

Δεν της δίνω σημασία. Κάνω πως δεν κατάλαβα ότι εννοούσε 'φλωράκια'. Δεν αξίζει να ασχοληθώ μαζί της.

Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Σπυρόπουλος.

" 'μέρα", λέει με ένα πολύ νυσταγμένα ύφος και αφήνοντας ένα χασμουρητό. Κάθεται στο θρανίο του αφήνοντας με βρόντο την τσάντα του κάτω και τινάζει τα μαλλιά του επιδεικτικά. Τι ψώνιο θεέ μου!

"Καλημέρα", του απαντάμε.

"Καλημέρα Γιώργο", του τρίβεται η Αναστασία.

"Α, Δημητρίου, έκανες τις ασκήσεις στα αρχαία;", απευθύνεται αμέσως σε μένα γράφοντας την Αναστασία.

Πόσο μου τη δίνει όταν με φωνάζουν, ειδικά αυτός, με το επώνυμο! Λες και δεν έχω όνομα.

"Ναι", του λέω κουρασμένη ξέροντας τη συνέχεια.

"Μου τις δίνεις please;", μου λέει κοιτώντας με με απόγνωση.

"Όχι και εσύ", του λέω.

"Έλα ρε Δημητρίου σε παρακαλω".

"Ώχου, καλά παρ' τες", του τις δίνω. "Τουλάχιστον εσύ είσαι ευγενικός".

Η Αναστασία ρουθουνίζει. Την αγνοώ.

"Σε ευχαριστώ ρε Δημητρίου, είσαι ψυχή", μου λέει και μου χαμογελάει πλατιά με το αστραφτερό χαμόγελό του.

Κοκκινίζω λιγάκι. Μόλις τις αντέγραψε, ακούμε φωνές στις σκάλες. Προφανώς ο λόγος του διευθυντή τελείωσε και τα παιδιά ανεβαίνουν στις αίθουσες. Βλέπω την κολλητή μου. Αν και γνωριστήκαμε φέτος, ταιριάξαμε αμέσως. Είμαστε εντελώς ίδιες.

"Καλημέρα Μαριάννα", την αγκαλιάζω.

"Πού είσαι εσύ; Πάλι άργησες;", μου λέει.

"Ω, ρε Μαριάννα, σαν την μάνα μου κάνεις. Επειδή δεν πρόλαβα την προσευχή δε σημαίνει ότι άργησα. Βλέπεις πουθενά την καθηγήτρια; Είμαι νωρίτερα από αυτήν στην τάξη".

Τότε μπαίνει μέσα η Ευσταθίου, η καθηγήτρια των αρχαίων. Η ώρα κυλάει αργά. Μόνο εγώ και η Μαριάννα συμμετέχουμε στο μάθημα, οι άλλοι κυριολεκτικά κοιμούνται όρθιοι. Η υπόλοιπη μέρα περνάει γρήγορα. Επιτέλους φτάνω σπίτι.

~~~~~~~~~~~~

Γεια σας! Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας! Είναι ένα γενικό κεφάλαιο. Αν σας άρεσε, βαθμολογήστε την και μην ξεχάσετε να σχολιάσετε! Τα λέμε στα επόμενα κεφάλαια!