Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 35

Ύστερα από δύο ώρες περπατήματος και εξονυχιστικού ψαξίματος των μαγαζιών της πόλης, η Μαριάννα καταλήγει σε ένα πολύ ωραίο συνολάκι, που απαρτίζεται από ένα μπλουζάκι και μια ταιριαστή φούστα. Θα είναι πανέμορφη απόψε. Τα παπούτσια θα τα πάρει μια άλλη μέρα με την μητέρα της.

Εγώ δεν αγοράζω τίποτα, καθώς δεν χρειάζομαι κάτι. Ένα οικογενειακό τραπέζι θα κάνουμε, δεν είναι απαραίτητες τόσες ετοιμασίες και επίσημα ρούχα. Ναι, τη φούστα τη θεωρώ επίσημο ένδυμα και την αποφεύγω.

Κάνουμε μια βόλτα ακόμη και περνάμε από έναν κεντρικό δρόμο. Μιλάμε και βλέπουμε τον κόσμο. Σχολιάζουμε μερικούς ανθρώπους κάπου κάπου. Λίγη περιέργεια δεν έβλαψε κανέναν.

Καθώς περνάμε από ένα παγκάκι, νιώθω ένα βλέμμα κολλημένο πάνω μου. Γυρνάω διακριτικά να δω και με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα αγόρι με ένα σκουφάκι να με κοιτάζει έντονα, περιμένοντας να τον παρατηρήσω. Κρατάει έναν καφέ στο χέρι και στέκεται όρθιος, σε αντίθεση με την παρέα του, που δεν τους έχω ξαναδεί και κάθονται στο παγκάκι. Έχει την πλάτη του προς τα εμάς, παρόλα αυτά με είδε πριν καν τον προσέξω. Όταν καταλαβαίνει πως τον έχω πια εντοπίσει, γυρνάει εντελώς προς το μέρος μας. Είναι ο Γιώργος.

Ένα είδους χαράς ξυπνάει μέσα μου μόλις τον αντικρίζω. Εκείνος δεν έχει σταματήσει να με κοιτάζει με ένα χαμόγελο. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πολύ όμορφος αυτή τη στιγμή, με το χειμωνιάτικο σκουφάκι του, τον καφέ που κρατάει στο ένα του χέρι και το άλλο στην τσέπη του παντελονιού του. Τα χείλη μου σχηματίζουν ένα χαμογελαστό 'γεια', χωρίς να βγει ήχος. Εξάλλου, είμαστε σε σχετικά μακριά απόσταση από αυτόν και δεν θα το άκουγε. Εκείνος δεν κάνει καμία κίνηση να μας πλησιάσει ή να μας χαιρετήσει. Απλώς μου χαμογελάει. Του ανταποδίδω. Όλο αυτό διαρκεί μερικά μόνο δευτερόλεπτα.

"Πάμε λίγο εδώ μέσα στο μαγαζί", τραβάω τη Μαριάννα που φαίνεται πως δεν κατάλαβε τίποτα από την παρουσία του Σπυρόπουλου και τα περίεργα χαμόγελα μας.

Μπαίνουμε μέσα στο πολυκατάστημα. Είναι ένα μαγαζί ηλεκτρικών ειδών, βιβλίων και παιχνιδιών.

"Τι κάνουμε εδώ;", με ρωτάει η Μαριάννα. "Δεν έχει ρούχα".

"Θέλω να κοιτάξω για κανένα βιβλίο", αποκρίνομαι.

Ήθελα εδώ και καιρό ένα καλό βιβλίο για τις διακοπές, αλλά ήμουν στο χωριό και δε μου δόθηκε η ευκαιρία να ψάξω. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.