Korkunç Bilgiler ve Hikayeler

134. Kkh

Yalnız yaşamaya daha bu sene başladım. Üniversite
için evimden yaklaşık 500 km uzakta bir şehre
taşındığımda bunun artıları olabileceğini hissetmiştim. Kayıt için ailemle birlikte gelip, şehrin
merkezinde ufak ama güzel bir aparta yerleştim. 2
odalı güzel bir daireydi. Temizdi. Bulunduğum katta
benimle beraber yaklaşık 5 ya da 6 daire daha
vardı ve bu biraz da olsa rahatlatıcıydı.
Annemlerin burayı beğenmiş olmasının sebebi kapıların kilitlenebiliyor olmasıydı. Gezdiğimiz diğer
apartlarda böyle bir şey mümkün değildi, aynı
zamanda aşşağıda geceleri duran bir bekçi vardı.
Ailem biraz tedbirlidir, sadece bekçi faktörü
yüzünden bile burayı seçmiş olabileceklerini
düşünüyorum. Ama onları suçlayamam. Burayı bende seviyorum.
Ancak son zamanlarda evin içinde bazı gariplikler
farketmeye başladım. Bazen tıraş makinamın, saç
fırçamın ya da t-shirtlerimin yerinin değiştiğini
hisseder gibi oluyordum. Daha da garibi sabah
uyandığımda kapım kilitli olmuyordu. Çok dışarı çıkan bir insanım. Eve geç saatlerde döndüğüm için
uykumun daha ağır bastığını ve kapıyı kilitlemeye
üşendiğimi düşünüyordum. Ancak kapımı artık
neredeye her akşam kilitlemeyi unuttuğumu
farkettim. Zamanla bazı eşyalarımı da kaybetmeye
başladım. Fotoğraflar, masanın üzerinde bıraktığım notlarım, su içtiğim bardak. Paranoyam baskın
gelmeye başladı.
Artık yatmadan önce en az üç kere kapımın kilitli
olup olmadığını kontrol eder oldum. Kilitleyip daha
sonra kendi kendime "kapı kilitli, kapı kilitli,kapı
kilitli" diyordum. Böylece uyandığımda kapıyı kilitli unutmadığımı biliyor olacaktım. Bir kaç gece böyle
yaptıktan sonra kapımın sabahları hala kilitli
olduğunu görüp biraz rahatladım. Bir hafta sonra
bir sabah uyandığımda kapımın yeniden kilitli
olmadığını farkettiğimde dayanamayacak konuma
geldim. Unutmamıştım, unutmuş olamazdım. Daha da rahatsız edici olanı kirliliğe attığım iç çamaşırlarım
artık yerinde değildi.
O gece sabahlayıp kapıyı gözetlemeye karar
verdim. Ama yeterince iradeli olamadım ki sabah
kendimi kapının karşısındaki koltukta uyuyakalmış
halde buldum. Kapıyı kontrol ettim. Kilitli değildi... Hemen aceleyle evden çıkıp en yakın mağazadan
bir video kamera aldım. Ama eve bir daha dönesim
gelmedi. Bende korkumu yenmek için akşama
kadar dışarda arkadaşlarımla takılmaya karar
verdim. Gece saat geç olana kadar bir kafede
oturup zaman öldürdük. Eve gitme saati gelmişti. Eve girer girmez yere birkaç tane havlu atıp
kamerayı kapıya bakacak şekilde altına sakladım.
Kapıyı kilitledim. Kayıta başladım ve uyumaya gittim.
Sabah uyandığımda her şey yerli yerinde
gözüküyordu. Biraz rahatlar gibi oldum. Kapıyı
kontrol etmek için elimi uzattım. Kilitli değildi... Hemen koşup kamera kayıtlarını izlemeye başladım.
Hızlandırıp bir kaç saati izledim. Bir şey yoktu. Tam
vazgeçecekken kapı kolunda bir oynama
olduğunu farkettim. Kapı yavaşça açıldı ve bir
karartı içeri doğru süzüldü. Tam kameraya doğru
yürüdü. Yavaşça havlulara doğru eğildi, durdu. Yüzünü açıkça görebiliyordum. Tüylerim diken
diken oldu, ensemde bir uyuşma başladı. Bu oydu.
Her akşam yatarken bizi koruması için
güvendiğimiz o adam. Bekçi. Daha sonra ayağa
kalktı ve yatak odama doğru yürümeye başladı. Bir
kaç saniye sonra kameranın görüş alanından çıktı. Midemin bulandığını hissettim. Başım dönüyordu.
Ne yapacağımı bilmiyordum... Polisi aradım.
Telefonda anlatmaya çalıştıysam da başarılı
olamadım. En yakın zamanda geleceklerini söyleyip
kapattılar. Yaklaşık yarım saat sonra kapımda iki
tane memur belirdi. Onları içeriye aldım ve olanları anlattım. Birlikte kayıtları bir kere daha izledik.
Yüzlerinden kan çekildiği görür gibi oldum.
"Tamam kardeşim, sen rahat ol. Hemen alıcaz bu
şerefsizi" dediler. Güvenliğim için polislerden bir
tanesi kapımda beklemeye karar verdi. Adam geri
dönerse diye. Diğeri ise telsizden adamı ve eşkalini bildirip onu aramaya gitti.
İyi hissetmiyordum. Böyler şeylerin mümkün
olabildiğini sadece filmlerde görürdük. Yatağıma
uzandım. Nedense hala gergindim. Yatakta bir sağa
bir sola dönüp duruyordum. Bir kaç dakika sonra
aklıma geldi. Dondum. Geç gelen farkındalığım yüzünden betim benzim attı.
Kayıtları beraber izlemiştik. Adamın girdiğini
görmüştük. Ama çıktığını görmemiştik.