Thirty letters to Zayn. {Voltooid} Dutch

Letter 3

Hoi,

Je raad nooit wat ik vandaag heb meegemaakt! Wel, behalve als je het wel eens hebt gelezen en het je nog herinnert maar we doen net alsof dat niet bestaat. Tss, herinneren zo 2013!

Stilletjes loop ik over de gang van Lexi’s huis. What? Lexi’s huis wat is er mis met jou huis? Niks, nog niet. Maar ik was daar toevallig in de buurt en wou haar verassen met mijn bezoekje. Dus, nadat ik de gang was doorgelopen tot ik bij haar deur was aangekomen hoorde ik wat… hoe zou ik het zeggen? Smakkende geluidjes. Maar de vraag voor mij was, wie is er in haar kamer?  Dus als iemand mij daar zag staan, zag hij of zij volgens mij in plaats van mijn hoofd een enorm vraagteken. Maar omdat ik mijn nieuwsgierige ik ben en wil weten wie er in haar kamer is, maak ik de deur zachtjes open. Jaja privé schending, maar ik was te nieuwsgierig, en wat ik daar zag! Ik maakte snel de deur dicht en barste in lachen uit. Ik wist dat ze gek was maar zo gek! Nog steeds wist ik niet waarom ze mij niet kon horen lachen want zelfs Dylan,  de broer van Lexi, kwam naar boven gerent, hij zat in de tuin, met de mededeling dat hij dacht dat er een kat gevild werd aan het gekrijs te horen. Zwaar beledigd keek ik hem aan en zei nog steeds snikkend van het lachen, maar nu een stuk zachter, dat ik zwaar beledigd was. Met een vreemde blik in zijn ogen draaide hij zich om en struikelde over de kat die hun hadden en viel van de trap. Net toen ik was bij gekomen kreeg ik weer een lachbui. "Het is niet grappig!" Tuurlijk NU kwam Lexi uit haar kamer en vroeg met een neutraal gezicht wat er aan de hand was. Ik wierp één blik op Lexi en dat was voldoende om weer te gaan lachen. Beledigd  vroeg Lexi wat eraan de hand was. Lachend probeerde ik het te zeggen maar ik moest alleen maar harder lachen, ken je dat? Als je iets grappigs hebt gezien dan moet je alleen maar harder lachen als je het moet vertellen, Dylan haalde snel hun ouders die paniekerig aan kwamen rennen omdat ze dachten dat ik stikte. Na 5 minuten kon ik weer normaal ademhalen en niet meer in korte piepjes alsof ik aan het hyperventileren was. "Wat was er nou?" vroeg de nog steeds beledigde Lexi. "Gewoon". Lexi sleurde me aan mijn arm mee naar haar kamer en vroeg nog een keer wat er was. "Lexi, begon ik met een ernstige stem, ik wist dat je fan was maar dat je nou zo'n gestoorde fan bent dat je nou echt hun poster gaat zoenen.” Lexi werd rood en stotterde van alles.

Oke misschien niet zo spectaculair maar hé! Ik woon in het saaiste dorpje van heel de wereld, dus ik vond het grappig. Jij leest dit hopelijk toch niet.

Maar goed dat was het einde van dez – “Niet zo snel Sam, je moet nog wat zeggen, en is dat echt waar van Lexi? ” -  Goed, op aandringen van een vriendin van mij moet ik iets ‘wereldschokkends’ gaan zeggen. Na een hoop gekrijs en bescherming van de chocolade repen onder mijn bed, had ik geen keuze. Ik moest een boek van jullie gaan lezen, had geen idee dat jullie een boek hadden geschreven. Maar goed… Het was wel interessant en… eh jullie leken me wel oké..

Maar nadat ik dat heb gezegd wil niet zeggen dat ik een fan ben, of jullie aardig vind of iets in die richting (Alle wegen leiden naar Chocoleta) Ik vind jullie nog steeds niet leuk en dat zal ook nooit gebeuren want ja, dit is geen boek!

Maar misschien mag ik nou de kamer uit want ik verveel me dood hier en een op ander liedje hoor ik door de deur en ik denk niet dat mijn broers dat nou zo leuk vinden. Mijn zusje vindt jullie ook al helemaal geweldig. Oh nee, het virus zit in dit huis! Ik moet naar de winkel en desinfecterende zeep halen, en misschien moet ik ook nog gaan douchen en me goed af schrobben of zit het virus ook in de douche, ik ga dus echt niet meer douchen. En mijn kamer, misschien is die ook wel besmet! Misschien is dit hele huis wel besmet! Ik moet uit dit huis! Zo snel mogelijk!

Wel ik had geprobeerd om te vluchten maar dat ging niet zo heel erg goed! Ik werd tegen gehouden door mijn vriendinnen die me terug deze kamer in stuurde. Ik vraag me af wat ze allemaal aan het doen zijn in mijn kamer want ik vertrouw het nou niet echt. Misschien zitten ze posters op te hangen of muziek van hun te luisteren op mijn kamer. Dan is mijn kamer ook besmet! Ik kan nergens meer heen, alles is besmet met het One Direction virus, ik zit opgesloten! Voelt het zo als je smetvrees hebt? Hoe voelt dat eigenlijk?

Misschien moet ik eventjes in mijn kamer kijken want volgens mij hoor ik dat er wordt geboord en aangezien ik niet de slimste vriendinnen heb, begrijp me niet verkeerd ik hou van ze en ze zijn aardig maar daar houd het ook wel mee op, vindt ik niet dat het goed voor ze is als hun gaan boren, in mijn kamer. Dag dag kamer, ik zou altijd van je blijven houden.

Misschien krijg ik nou wel de zolder, die is groot en ruim en niet bezaaid met posters van hun en daar komt nooit iemand dus is de zolder ook niet besmet. Mijn logica, je went er wel aan. Hoop ik voor jou, maar mijn logica is niet zo moeilijk niet te begrijpen. Gewoon stoppen met nadenken en dan begrijp je het wel. Maar je moet wel blijven denken als je een weg over steekt. Links…Rechts…Links...Rechts en dan oversteken, denk ik. Soms kijk ik wel maar ik luister meestal en soms heb ik het geluk dat Bitch gaat blaffen als er een auto aan komt. Soms.

Maar ik ga, kijken wat mijn vriendinnen uitspoken in mijn kamer.

Groetjes,

Sam

Hier heb ik de scene een heel klein beetje aangepast en een klein dingetje bij geschreven. Het is volgens mij niet zo heel erg lang maar ik ga proberen om elk hoofdstuk meer dan 1.000 woorden lang te maken en tot nu toe  lukt het heel goed! Ik weet alleen niet hoe lang dit hoofdstuk is op Wattpad. Maar dat zie ik wel als ik het plaats.

Vote/Comment/Fan