Thirty letters to Zayn. {Voltooid} Dutch

Letter 6

Hi Zayn,

En een nieuw stukje in mijn leventje.

Het begon vanmorgen toen mijn hond op mijn bed sprong en likte mijn gezicht. Met een gil schoot ik overeind en lanceerde mijn hond. Met de staart tussen de benen rende hij luid blaffend de kamer uit, die zal me een lange tijd niet lastig vallen. Ik rende walgend naar de badkamer en probeerde het slijm van mijn gezicht te halen. Gadverdegadver. Toen het -na 10 minuten- meeste er uit was deed ik snel schone undies aan en een lange broek met een leuke Engelse vlag trui. Als laatste deed ik mijn beige enkel laarsjes aan en stormde naar beneden. Bitch,  die ook in de keuken zat, stormde  naar de woonkamer toen ik binnen kwam, hij rende zo snel dat mijn broer met een kreet werd omgeduwd (jep mijn gekheid heb ik niet van vreemde, mijn ouders zijn zo gek als een dronken paard op een feest)  ik hielp mijn broertje overeind en snelde naar mijn ei dat al aangebrand was. Met een vies gezicht peuterde ik mijn ei van de bodem los. Mooi ik heb mijn lunch ook al weer tussen mijn nagels.

Een ochtend waar je van droomt niet waar!? -sarcasme- Gelukkig heb ik op school niks beschamends meegemaakt behalve het gebruikelijke plagen. Maar Sam, wat houd dat dan in? Nou weer die opmerkingen allemaal waar ik je al over had vertelt, en soms stelen ze mijn boeken en zo. Het is echt hartstikke kinderachtig maar meestal helpen mijn vriendinnen me maar dit keer waren ze nergens te bekennen! Auw, ik moet opletten dat ik niet te veel beweeg met mijn linker arm, het doet echt heel erg veel pijn Zayn!

Angstig om te weten wat er komt kijk ik naar de brief. Ik heb me voor de zoveelste keer opgesloten in mijn kamer met de mededeling dat ik niet gestoord wou worden. "Zayn! Eten!" klinkt -natuurlijk- de stem van Niall. "Ik kom er aan" roep ik terug. Voor dat ik op sta leg ik de brief op mijn kussen en leg de wekker van mijn nachtkastje op om zeker te weten dat hij nergens heen kan waaien. Ik voel me dichter bij Sam. Louis, Liam, Niall en Harry weten dat ik die brieven lees maar vinden het onzin, omdat ze Sam een levensgevaarlijke, gestoorde, gekke hater vinden. Absoluut geen reden dus. Snel wandel ik de trap af naar de keuken als ik een stem hoor. "Nee Zayn weet niet dat ik hier ben." Met veel kabaal -dat de keukendeur openvliegt- ren ik naar boven en ga mijn kamer in. Als ik mij heb om gedraaid om de deur dicht te doen merk ik dat de brief niet meer op zijn plaats ligt. Sterker nog, hij ligt ongeveer 3 meter verder. Mijn blik gaat naar het open raam, aan wekkers heb je ook niks meer dus.  "Zayn!" de stem van Perrie gaat door de deur heen boel handen op de deur hoor bonken. "Zayn doe open!" "Nee!" "Je . Snel draai ik de deur op slot zodat niemand in de kamer kan komen, alsjeblieft laat me gewoon alleen denk ik bij mezelf. “Je hebt het gezien hé?" de stem van Perrie klinkt verdrietig, al vind ik dat ze geen enkele reden heeft daarvoor. "Ja! Hoe kun je" snik ik. "Ik...het was niet de bedoeling!" roept ze weer. "Wat niet? Dat je met hem zoent en weet ik veel nog meer of dat ik het te weten kwam!" het blijft stil aan de andere kant wat mijn hart nog meer doet scheuren. Snel loop ik naar de brief toe en raap hem op van de grond, daarna doe ik het raam dicht en ga onder mijn dekbed liggen, zodat het geluid word gedempt. Met mijn vinger zoek ik de regel waar ik was gebleven en ga weer verder.

Het doen zo’n pijn! Nou weet ik hoe het voelt als iemand een mes in je steekt, letterlijk. Bewegen doet gewoon pijn en niemand kwam me helpen.

In de wiskundeles zit ik als gewoonlijk achterin heel stil te werken. "Pssst Samanta" hoor ik een stem fluisteren, meteen daarna krijg ik een briefje op mijn tafel geworpen. Verbaasd kijk ik op om te zien wie het heeft gegooid maar iedereen zit rustig en stil te werken zoals gewoonlijk als we meneer bars hebben. Angstig, met de vorige gedachten aan een briefje die ik toen kreeg, maak ik hem open:

KOM NA SCHOOL NAAR DE OUDE FIETSENSTALLING ACHTER DE SCHOOL!                                                                  

(HET FIETSENREK DIE NIET MEER WORD GEBREUKT)

Bijna opgelucht haal ik adem, de oude fietsenstalling wordt niet meer gebruikt en is een ontmoetingsplaats voor mij en mijn vriendinnen.

-Na school bij het oude fietsenrek-

"Zo zo, heb je toch besloten om te komen?" vraagt Marina meteen daarna word ik vastgepakt door Tamara en Mara.  "Wat moet je?" vraag ik angstig. Grinnikend haalt Marina een mes uit haar jas zak. Hoe komt ze aan een mes?

Mijn nek haren gaan overeind staan als ik de zin lees Grinnikend haalt Mark een mes te voorschijn. Een mes. Mes. Angstig, voor wat ik te lezen krijg, knijp ik met mijn handen de brief fijn zodat er allemaal kreukels in komen. Omdat ik wil weten wat er met Sam gaat gebeuren lees ik door.

Voordat ik ook maar kan knipperen met mijn ogen zet Mark het mes al in mijn arm. Niet zo voorzichtig. NEE. Alsof een stier een wolkenkrabber wil om pluggen. Het mes is sowieso al 2 cm in mijn arm gestoken. Marina gaat op en neer met het mes waardoor ik hard moet gillen. Bloed gutst uit mijn arm op de niet meer zo witte allstars die ik aan heb. Met een snelle beweging maakt Marina 4 sneeën in mijn boven arm en 1 in mijn onderarm. Kreunend van de pijn val ik op de grond doordat Tamara en Mara mij los hadden gelaten. Na 3 klappen in mijn gezicht lopen ze lachend weg.

"IK DOE ZE WAT ALS IK ZE TEGEN KOM!" roep ik hard. Woede maakt zich meester van mij. Ik spring op en loop moordlustig door mijn kamer. Met een blik op de muur storm ik ernaar toe en maak een vuist. Zo hard als ik kan sla ik met mijn vuist tegen de muur aan, waardoor er een gat ontstaat. Ik draai me om en grijp de brief vast.

Sorry dat dit zo'n deprimerend verhaal is...

Het spijt haar... Het MAG haar niet spijten. Ze kan er niks aan doen! denk ik bij mezelf.

Ik hoop dat het goed gaat met jou? en met One Direction? Is het waar dat Perrie vreemd is gegaan? Met een vriendin die alles van jullie weet uit haar hoofd blijf ik wel op de hoogte...

Het gaat slecht, met One Direction goed en Ja... Perrie is vreemdgegaan beantwoordt ik de vragen in mijn hoofd. Ik vind het knap van Sam dat ze aan andere denkt als ze zelf pijn en verdriet heeft. Niet iedereen kan het...

Bijvoorbeeld ik...

Ik hoop wel dat het goed gaat. Ik heb niks meer te zeggen dus...

Doei,

Sam