Thirty letters to Zayn. {Voltooid} Dutch

Letter 5

OH MY SCREAMING GOSH!

Free ticket to Hell? Yes, pleasse. Nou ik weet niet wanneer mij die vraag werd gesteld maar dat ik met een ‘ja’ antwoorden is wel duidelijk nou. Waarom was de date zo’n ramp! Ik heb mezelf compleet voor gek gezet, niet dat hij dat niet al wist, ik bedoel hij was erbij! Jammer genoeg. Na een tijdje heb ik me eindelijk over gehaald om het op te schrijven, misschien is dit minder gênant.

In the beginning: Natuurlijk moest ik een nieuwe jurk hebben, je zou het namelijk niet zeggen maar zo vaak heb ik ook weer niet een date, of een etentje, of dat ik uit ga. Enfin misschien ligt het gewoon aan het feit dat ik een vriendje heb, vervloekte liefde. Hou van je James! Ik had natuurlijk de steun nodig van mijn vriendinnen en die deden het gelukkig goed, tot dat ik, aan de telefoon, vertelde dat ik het jurkje nodig had voor een date met James. Een paar minuten later was het stil en toen ging de deurbel. Maar ik ging niet naar beneden lopen, want mijn broer deed al open. “Hal-“ een doffe klap tegen de muur volgens mij en rennende voetstappen, van meerdere personen, op de trap. Volgens mij worden we aangevallen door Kabouters. De deur ging met een klap open en ze ploften op mijn bed. Met ‘ze’ bedoel ik Lexi, Anneke en Skylar. Gelukkig steunen mijn vriendinnen mij hiermee. “We zijn zo snel mogelijk gekomen!” wist Lexi hijgend uit te brengen. “Hey waar zijn de poster gebleven?” Anneke, Lexi en Skylar kijken mij stuk voor stuk verwijtend aan. Ja, weet je nog dat ik me afvroeg wat ze in mijn kamer aan het doen waren? Ze hadden mijn muren beplakt met posters van hun. Ik heb ze er allemaal stuk voor stuk afgehaald. “Ehm, geen idee, zullen we naar het winkelcentrum gaan?” Na een tijdje knikken ze eindelijk en laten het onderwerp rusten.

*In het winkelcentrum*

Toen we in de kleding winkel waren, gingen we meteen naar de bovenste verdieping, waar de jurken hingen. Nou ik had denk ik beter andere mensen mee kunnen nemen, ze kwamen met de lelijkst jurken aanzetten. Ze hebben nou niet echt een gevoel voor mode voor andere, want zelf zien ze er flitsend uit. 

Een paar voorbeelden voor de liefhebbers:

-  Skylar kwam aan met een jurkje dat knal oranje was, eruit zag als een jutten zak en véél te groot was. Verder zaten er nog heel veel glitters op en een enorme strik op de achterkant, in het groen. Bah.

- Anneke kwam aan met een jurkje dat tot bijna over mijn voeten kwam en hartstikke gif groen was. Alsof ik een te grote slang was, dan wel een gif slang zoals Anneke reageerde toen ik dat zei tegen haar.

- En als laatste kwam Skylar aan met een jurkje dat paars was met wat bruine verticale strepen en met witte stippen was, hallo uitgekotste M&M’s.

En nog meer veel meer, maar dat waren een van de ergste jurken, totdat ze aan kwamen met een korte jurk, met allemaal dun stof in sliertjes aan de zoom van de jurk met wat rare frutseltjes in alle kleuren van de regenboog.

The Date:  Toen we, James en ik, aankwamen in het restaurant werden we netjes begeleid door een ober. Al had ik het ook wel zelf kunnen vinden dacht ik. Maar toen er een andere ober aankwam om te vragen of we wat te drinken wouden, begon de ramp:

Disaster 1: De ober had zo'n gigantische krul snor waardoor ik zo hard moest lachen dat iemand de dieren bescherming belde (klink ik dan echt als een gevilde kat!?)  

Ramp 2: Toen ik naar de wc's liep keek iedereen mij aan, ik dacht echt WTF? Want een klein meisje rende huilend weg en een groepje tieners barsten in lachen uit. Het werd al snel duidelijk: in de spiegel had ik de mascara tot onder mijn ogen en mijn lippenstift was uitgelopen kortom: ik zag eruit als de bruid van Frankenstein.

Ramp 3: Obers kwamen langs de tafel naar de tafel van de 'buren'. Raad is wat de 'tafel buren' hadden bestelt? Een varkenskop! Gad. Ver. Damme. Ik, als ware vegetariër – “Wat je alleen bent als het jou uit komt” - , ging bijna over mijn nek. Het ergste was nog misschien om die smakkende geluiden te horen. Dus vroeg ik aan de ober of we ergens anders konden zitten. De ober keek mij aan als of ik gek was en maakte een afkeurend geluid. Toen draaide hij zich om en liep naar de deur van de keuken. Waar is de regel:  Klant is koning? Hier geldt die regel in ieder geval niet...

Ramp 4: De boze ober kwam langs onze tafel lopen met een dienblad vol rode wijn. En, je raad het denk ik al, wie moest er weer zo nodig struikelen? Juist de ober. Al het wijn lag over mijn jurk dus sprong ik op en krijste zo hard dat James mompelend met een rode kop onder de tafel kroop en de andere gasten met geschrokken gezichten naar mij keken. De ober kijk mij met grote bange ogen aan, die arme man... Maar gelukkig was het een jong iemand als het een oude man was zou ik niet zo doen (Ik vind oude mensen schattig vraag me niet waarom)

Die arme gasten, ze hoopten op een rustige avond maar werden lastig gevallen door ene Samantha Blue. Maar ze hebben nog nooit zo erg gelachen, ik denk dat ik in de komedie moet gaan werken.

De dag erna toen ik naar school ging werd ik meteen aangevallen door mijn vriendinnen die wouden weten hoe mijn 'perfecte' date was gegaan. Toen ik alles had vertelt moesten ze zo hard lachen dat zelfs de Rector kwam vragen of dat het stiller mocht omdat de politie een melding had gekregen van geluidsoverlast. Zo hard hadden ze dus gelachen...

Ik durfde James niet onder ogen te komen dus toen ik bij mijn huis was en James naar mij toe zag lopen schoot ik als een kanonskogel naar binnen en dook -ja dook- de keuken in (nadat ik de voordeur had dicht gedaan) Gelukkig belde James niet aan. Ik durf me nooit meer in dat restaurant te vertonen het heet: The Golden Diner. Dat restaurant kent de regel: 'Klant is koning' absoluut niet.

Groetjes,

 Sam.

Zoals je misschien al hebt gezien/gelezen heb ik hier niet zo heel erg veel aan veranderd. Kortom omdat ik dit gewoon een leuk stukje vond. Maar misschien lees je dit boek voor de tweede keer en weet je niet beter dan dat dit het origineel is.

Vote/Comment/Fan