Hoi,
Ik had de neiging deze brief te starten met: Dear Sir or Madam, zoals we geleerd hebben bij Engels. Je weet wel, een formele brief schrijven naar iemand die je niet kent.
Als ik recht tegenover je had gestaan had ik waarschijnlijk zo hard geschreeuwd dat al mijn kleine speekseldruppels over je arrogante kop zouden druipen. (Lekker goor. Dat verdien je.)
Je had een paar dingen fout in j laatste brief.
Ik bedoelde namelijk hetzelfde als jij. We zijn niet wie we zijn door hoe we ons gedragen, onze namen, of de spreuken die bij ons thuis hangen. We zijn wie we zijn door onze hersenenen.
En ik zou je nu voor van alles uit willen schelden, maar dat gaat tegen mijn eigen woorden in. Je bent geen *#%&, zo gedraag je je alleen.
Daarnaast loop ik nog geen vijftien jaren over deze wereldbol. In mijn eerste levensjaren kon ik nog niet lopen.
Ik zou heel graag nu gewoon even aan je haren trekken, maar helaas gaat dat niet. Daarom moet je zelf maar even een ruk geven aan je haren. Die krijg je van mij, arrogante kwal.
Weet je wat het vreemdste is?
Jij begon hierover. Jij.
Jij was de gene die wilde weten als we echt vrienden kunnen zijn. En misschien is het antwoord toch nee. Misschien heb ik me vergist. Ik wil geen vrienden zijn met iemand die niemand toe kan laten in zijn hart.
Doei,
Boze J
YOU ARE READING
De brievendief
Short Story'Is het niet mooi hoe woorden soms je sterkste wapen kunnen zijn, terwijl ze je de andere keer afbreken?' Zij verliest haar wanhopige liefdesbrief die ze in een verstandsverbijstering schreef. Hij vindt die brief, en besluit terug te schrijven. Bei...
