Lieve Jadiepedie, (mag ik je zo noemen? het klinkt grappig ;-))
Jouw ware is vast geen kat. Denk ik.
Zoals je hoogstwaarschijnlijk gehoord hebt zijn Sascha en ik uit elkaar. En ja, je hebt gelijk, ze heeft alweer een andere jongen om af te lebberen. Zijn naam is Timo, en hij is blond (letterlijk en figuurlijk), maar dat wist je waarschijnlijk ook allemaal al.
Op een of andere manier heeft het meisje die ik leuk vind, niet door dat ik haar leuk vind. Nu weet ik dat jij me advies wil geven over hoe ik op haar af moet stappen en het in haar knappe gezichtje moet zeggen, maar kom op: had jij het zelf gedaan?
Omdat ik me heel wanhopig voelde heb ik een gedicht geschreven. Beloof me dat je niet gaat lachen. Het was de bedoeling om de pijn en wanhoop er doorheen te verweven, maar nu lijkt het net alsof ik een kleuter ben die nog niet zo'n grote woordenschat heeft. Het spijt me.
Don't laugh.
Grepen in het onzichtbare blauw
Pogingen
Maar de schanieren kraken
Tot ze sluiten
Alles er tussen komt
Opnieuw beginnen
Alle kracht is nodig
Maar alleen kou
Wordt gegrepen
Net niet
Hoop, verdwenen
Zo diep mogelijk, laag
Waar alles begon
Het moet kruipen
Het komt niet eens
In de buurt
Al is het nog zo dichtbij
Net niet
Verloren
Ik kon er geen commentaar bijzetten. Het spreekt voor zich. Heb je gelachen? Foei. Heb je gehuild (van ellende)? Ik kan het me voorstellen.
Nou ja, hopelijk schrijf je snel terug.
Toedels,
Alie
YOU ARE READING
De brievendief
Short Story'Is het niet mooi hoe woorden soms je sterkste wapen kunnen zijn, terwijl ze je de andere keer afbreken?' Zij verliest haar wanhopige liefdesbrief die ze in een verstandsverbijstering schreef. Hij vindt die brief, en besluit terug te schrijven. Bei...
