De brievendief

27. Omdat je schuilt

Lieve Alan,

Ik snap dat je boos bent, of gepijnigd. Ikzelf ben dat ook. En ik snap ook dat jij dat niet begrijpt, dus ik dacht dat ik het maar eens uit zou moeten leggen.
Als eerst: Blauwoog. Je noemde jezelf Blauwoog en ik vind dat je moet weten dat jij hem ook was. Natuurlijk heb jij geen blauwe ogen, maar het was meer een soort schuilwoord. Ik herinner jou als kleuter met je grote mond, ook tegen mij, en toch vond ik je toen al geweldig.
Dus... ik vind je leuk. Waarom ik dan niks wil beginnen?
Ten eerste vind ik het niet eerlijk. Ik vind het niet eerlijk dat jij die brief schreef en mij liet veronderstellen dat je een heel spiritueel, slim en geweldig persoon bent. Niet dat je dit alles niet bent, maar je laat het aan niemand zien. Jouw persoonlijkheid liet mijn liefde voor Blauwoog vervagen, maar jij bent zowel die geweldige persoon als Blauwoog, de vlakke jongen. Om eerlijk te zijn weet ik niet van de twee personen jij nou bent. Ik weet niet eens als jij dat wel weet.
Mijn tweede punt is dat wij niet gaan werken. Herinner je onze ruzie over vriendschap nog? Jij vond jezelf verschrikkelijk in het echt, en daar discussieerden wij toen over. We gaan het nooit eens worden over de simpele dingen, we gaan elkaar nooit accepteren zoals we zijn.
En dat is meteen mijn derde reden: we kunnen elkaar niet accepteren. Ik kan het niet accepteren dat jij niet bent wie jij bent of dat je twee persoonlijkheden hebt. Jij kan het niet accepteren dat ik antwoorden wil, dat ik twijfel, zoveel nadenk en misschien gewoon wie ik ben.
We zijn verliefd geworden op schimmen, op hoe wij mensen zagen. Maar jij bent niet die lieve, geweldige Alan en ik ben niet de zelfverzekerde, aardige Jade.

Het spijt me zo erg.
Hopelijk tot ooit, wanneer alles bezonken is. Tot wanneer we elkaar kunnen leren kennen zoals we zijn.

Jade