Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

3. Een nieuwe missie

'Kijk niet zo...' snauw ik. 'Ik heb niks te zeggen.' Angelica staat nijdig op. 'Niks te zeggen?! Jij bent degene die vijf jaar niks van zich heeft laten horen en jij hebt niks te zeggen?!' schreeuwt ze. 'Nee! Dat heb ik inderdaad niet!' grom ik. 'Ik wil alles weten van de afgelopen vijf jaar! Alles! Ook al zitten we hier nog tot morgenochtend! Ik wil dat je alles vertelt!' Ik heb één truc om bemoeials af te schrikken en dat is samen met Sisi.

Help even, Sisi.

'Natuurlijk, Alys. Wacht maar even.'

Sisi verandert mijn rechterarm in een blauwachtige klauw. Ze had blijkbaar haar andere vorm aangenomen... Ik beweeg hem tevreden en wijs naar Angelica. 'Ik vertel jou helemaal niks...' grom ik. Nadia trekt Angelica weer terug op de bank. 'Niet doen... Ze is gevaarlijk zo.' 'Maakt me geen zak uit.'

Bedankt, meid. Je hebt me weer uit de brand geholpen.

'Geen probleem. Je krijgt trouwens de groeten van Silver. Hij wil dat je vannacht naar de sterrenhemel kijkt. Hij gaat je sterrenbeeld maken.'

Ik lach in mezelf en ga ook zitten. Sisi haalt haar klauw terug wat even mijn ketting laat gloeien. 'Ik zie dat je hem nog steeds hebt.' probeert Esmeralda voorzichtig. 'Dat klopt.' zeg ik kortaf. 'Hoe gaat het met ze? Met de geesten?' Ik glimlach. Eindelijk een leuk onderwerp. 'Heel goed. Sinds de oorlog zijn Silver en Free veel beter met elkaar en werken ze samen in de balans van dag en nacht.' Dat was het wel. Meer heb ik niet te zeggen. De stilte valt weer. 'Goed, kan ik hieruit opmaken dat jullie de klus aannemen?' vraagt Bell voorzichtig. 'Alsjeblieft, Alyssa. Ik smeek het je. Je moet mijn kindje uit hun klauwen halen. Jij en ik weten wat daar gebeurt!' Ik kijk uit het raam. Dat wist ik wel zeker. 'Ik neem de klus aan.' zegt Angelica. 'Alyssa maakt geen deel meer uit van ons team.' 'Maar ze helpt ons wel, toch?' vraagt Juanita en peutert wat aan haar camouflage pet. Ik knik alleen. 'Ik doe niet veel. Ik help.' mompel ik. We drinken nog even thee en gaan dan weg. Wat een gedoe... Angelica kijkt me niet eens aan en gaat richting het station. 'Hé Alys.' roept Nadia. Ik kijk op. 'Ja?' Nadia rits net haar motorjack dicht. 'Leuke Mini.' lacht ze. 'Ik had eerder verwacht dat je in een reusachtige pick-up zou rond scheuren.' Haar opmerking laat de rest stoppen met lopen. Ik lach haar toe. Ze bleef nog steeds hetzelfde als altijd. 'Lomp is niet altijd handig. Mooie motor trouwens.' lach ik. De rest kwam terug. We praten nog lang na waar ik erg blij mee ben. Aisha blijkt het circus van haar vader te hebben overgenomen met haar nieuwe vriend, Juanita is nu schietinstructeur bij de landmacht, Nephthys geeft net zoals haar moeder les aan kinderen van uitgezonden militairen, Esmeralda danst professioneel op toneel, musicals en in shows, Aurora heeft het ICT concern van haar vader overgenomen en Nadia bezit twee Martial Arts scholen. 'En jij dan Alys? Wat doe jij nu dan?' vraagt Aurora. 'Niet veel eigenlijk. Ik help veel bij de Militaire Academy waar mijn vader trainingen geeft en ben nog steeds bezig met Podiumkunsten.' lach ik. 'H-heb... Heb je nog een vriend?' Mijn lach verdwijnt en ik pak mijn sleutels weer. 'Nee. Mijn laatste vriend was Evan. En zal ook mijn enige zijn.' zucht ik. Mijn vriendinnen knikken begripvol. Zijn dood lag me nog steeds zwaar. 'Weet jij hoe het met Diana is?' vraagt Esmeralda en speelt met haar krullen. 'Nee. Nooit meer iets van gehoord. Ik weet wel dat Dean vast zit in een Militaire kliniek. Hij is hartstikke alcohol verslaafd en heeft veel slapeloosheid door Evans dood. En van Michelle heb ik ook niks meer gehoord.' 'Het is ook wel zielig dat zoiets bij hun moet gebeuren.' fluistert Aisha. Ik knik zwijgend. Aurora kijkt ineens gehaast op haar horloge. 'Shit, ik moet mijn vlucht halen.' zegt ze en loopt naar de zilvergrijze Porsche die een eindje verderop staat. 'Een Porsche Carrera, Blondie? Doe maar luxe.' grapt Nadia. 'Ik moet wel arriveren in stijl...' zegt ze tuttig en start haar auto. De krachtige motor komt tot leven. Aurora zwaait nog even uitbundig en rijdt dan de wijk uit. 'Ik moet ook gaan. Mijn oom en tante en neefjes blijven eten en ik moet koken.' zeg ik snel en stap mijn Mini in. 'Pizza!' roept Nadia en doet haar helm op. 'Jij snapt het nog steeds!' lach ik en start de motor. Ik zwaai nog snel en rijd dan weg. Het voelde goed om ze weer te zien. Ik heb ze echt gemist. Ik moet echt vaker afspreken met ze. Vijf jaar was echt te lang. Maar Angelica... Ze doet zo raar. Ik heb niet eens de kans gekregen om te vragen hoe het met haar gevraagd. We hebben nu al ruzie gehad. Zachtjes grinnik ik en stop voor het stoplicht. Net zoals toen. Het licht springt op groen en ik trek op. Plotseling gebeurt het. Een scherpe pijn trekt als een kogel door rug en de pijn verblindt me even. Ik zie de auto van rechts niet aankomen en hij knalt keihard tegen de zijkant van mijn auto. Ik klap met mijn hoofd tegen het raam als de auto nog een eindje wordt mee gesleurd. Alles is één grote waas en een hoge piep ontstaat in mijn oren. Ik voel mijn stroperige bloed over mijn wang lopen als ik mijn rug vochtig voel worden. Het schurende geluid van metaal stopt en vaag hoor ik mensen gillen. Mijn portier gaat open en twee sterke armen halen me uit de auto. Een man. Ik voel het aan zijn handen. Ik zie iets wat ik niet hoor te zien. Twee zulke bekende ogen. Paars gekleurde ogen. Dat kon toch niet? Maar dan wordt alles zwart en val ik op de grond.