Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

22. Hunters

Alyssa

'Dus even op een rijtje. Je had een droom waarbij alles perfect was maar waar jij dood gaat?' vraagt Nadia. Ik knik trillend en kijk naar mijn thee, dat trilde in de mok. Nadat ik wakker was geworden heeft Evan gelijk alarm geslagen. Ik werd gelijk naar beneden gebracht en een paar tests werden gedaan. 'Een leven staat gelijk aan een dood. Dat is de wet.' zeg ik. 'Waar is Nia?' 'Nia is door je oom naar een safehouse gebracht. Ze werd gestalkt door mensen van Blonk. We hoopte dan Evan hem kon identificeren.' vertelt Angelica en ze geeft Evan een foto. Hij stond wantrouwig bij de deur, klaar om weg te gaan. 'Waarom ik?' vraagt hij. 'Jij bent de enige die zo diep in het Blonk systeem heeft gezeten. Je bent onze enige kans.' zegt Aurora. 'Onzin.' snauwt Evan en weigert naar de foto te kijken. Juanita kwam binnen met een mapje met papieren. 'Ik heb de testresultaten.' zegt ze kort. 'Alles is in orde, alleen je bloeddruk is wat hoog.' Ik knik. 'Dank je. Ik zal er aan denken.' Juanita friemelt wat aan haar papieren. 'Er is nog iets.' fluistert ze en ze kijkt iedereen veel betekend aan. 'Wat?' vraag ik. Ze gaat langzaam op de leuning van de bank zitten. 'Alyssa, ik heb je medische dossier ingezien.' Ik zet mijn thee neer en ga makkelijk zitten. Als ze er over begon moest ik weg komen. 'Hoe lang heb je in een sociaal isolement gezeten?' Ik zucht opgelucht. Gelukkig, ze begon er niet over. 'Zeven maanden.' fluister ik. 'Alyssa, dit is vast niet makkelijk voor je. Maar in je droom heb je een paniekaanval gehad.' vertelt Juanita. Ik kijk haar verbijsterd aan. 'Een paniekaanval? Ik?' 'Alyssa heeft geen paniekaanvallen.' sneert Evan en gaat achter de bank staan. 'Blijkbaar wel, oplichter.' snauwt Nadia terug en gaat tegenover hem staan. 'Wat is er? Wil je gaan?' vraagt Evan dreigend en trekt een jagersmes uit zijn broekzak. 'Kom maar, spion.' sist Nadia en pakt haar eigen vlindermes. 'Evan, stand down.' fluister ik. 'Nee.' zegt Evan resoluut. 'Rave, stand down!' schreeuw ik. Gekwetst kijkt Evan me aan maar stopt het jagersmes weg. 'Het is de White Death.'  zegt Evan zacht. 'Het is wat?' vraagt Aisha. 'De White Death. Een van de Hunters. Hij stalkte Nia.' Aurora's handen vliegen over het toetsenbord. 'Heb je een echte naam?' vraagt Aurora. 'Niemand weet elkaars naam.' zucht Evan en haalt zijn hand door zijn haar. 'We weten niet eens wie we zelf zijn.' 'Ik heb geen hit.' zegt Aurora maar snakt ineens naar adem. 'Wat?' vraag ik. 'Kijk zelf maar.' fluistert Aurora en ze draait de laptop. Op het scherm stonden onze foto's inclusief die van Evan. Het was een internationaal opsporingsbevel van de FBI. We werden als dodelijk en vuurwapen gevaarlijk bestempeld. 'We worden vervolgd als terroristen. Er zijn tientallen mensen omgekomen bij de ontploffing.' zucht Angelica. 'Nu kan ik mijn carrière wel vergeten.' 'Wat dacht je van die van mij?' vraagt Juanita. 'Ik ben schietinstructeur bij de landmacht! Ik word oneervol ontslagen en dan gelijk in de gevangenis gezet!' 'Iedereen is zijn leven kwijt.' zucht Evan. 'Ik ben vijf jaar van mijn leven kwijt en ik krijg de elektrische stoel. Denk je dat ik daar op zit te wachten?' Iedereen is gelijk stil en stopt met klagen. 'Hoe weet je zeker dat je de doodstraf krijgt?' vraagt Esmeralda. Evan stroopt zijn mouw op en laat tientallen littekens zien. 'De lange zijn voor de jaren. De korte staan voor de slachtoffers. Het zijn er zeventig.' De doodse stilte is zwaar. Ik maak een sprongetje als mijn mobiel gaat. Een onbekend nummer verschijnt op het beeld. 'Moet je hem wel opnemen?' vraagt Aisha angstig. Ik pak het mobieltje en twijfel. 'Aurora, heb je een tab open staan?' 'Neem het gesprek op.' Aurora knikt en tikt wat op haar laptop. 'Ga je gang.' zegt ze. 'Gewoon normaal opnemen.' zegt Evan. Ik slik even en neem dan op. Ik zet hem gelijk op de speaker. 'Met Alyssa.' zeg ik zacht. 'Alyssa? Schatje, ben jij dat?' klinkt er. Ik barst in tranen uit als ik stem herken. 'Papa?' snik ik en sla mijn hand voor mijn mond. 'Papa, waar ben je? Nia en ik zijn zo ongerust!' Zijn stem klonk rasperig en droog. Hij hijgde de hele tijd en leek uitgeput. 'Ik heb geen tijd, lieverd. Je moet iets voor me doen.' 'Wat dan? Zeg maar.' 'Zoek de sleutel. Een kleine zilveren sleutel. Hij moet bij je moeders spullen liggen.' 'Maar Nia zit in een safehouse. Ik weet niet waar ze zit. Ze heeft een groot deel van haar spullen bij zich.' 'Nee, Alyssa. Je moeder.' Ik staar even naar de grond. 'V-van mijn mam?' 'Ja. Zoek de sleutel en ga naar mijn kantoor. In de bovenste la van mijn bureau liggen documenten. Verbrand ze. Verbrand ze allemaal. Niemand mag ze ooit krijgen.' 'O-oké.' zeg ik snikkend. 'Papa, kom je nog terug?' Evans handen komen op mijn schouders terecht en luisterde aandachtig mee. Het was even stil. 'Ik weet het niet.' De tranen stromen over mijn wangen. 'Maar weet dit, Alyssa. Ik ben zo trots op je. Ik ben zo trots dat je al die jaren na Evans dood nog door bent blijven knokken. Ik weet dat je het moeilijk hebt gehad omdat je iemand verloor die zoals jij was. En het spijt me zo erg dat ik er niet altijd voor je was.' vertelt hij. 'Maar lieverd... Ik hou van je. Vergeet dat alsjeblieft nooit. En het spijt me dat ik Evan niet voor je kon redden.' Evan loopt de woonkamer uit en Nadia pakt mijn hand. 'Ik hou ook van jou, papa.' Er werd ineens geschreeuwd over de lijn en geschoten. De verbinding word abrupt verbroken en alleen de piepende toon van de verbinding klinkt nog door de kamer. Aurora neemt de telefoon van me over en hangt op. 'We moeten die sleutel vinden.'

'Ik snap er helemaal niks meer van!' roep ik en haal een hand door mijn haar. Ik ga mokkend op de vloer zitten en bekijk alle spullen van mijn moeder die er nog zijn. 'We hebben alles doorzocht! Geen enkel spoor van een zilveren sleutel!' 'We vinden vast wel iets.' zegt Evan en zet een doos neer. 'Ik heb wel een dagboek gevonden.' zegt Nephthys ineens en steekt een leren boekje in de lucht. 'Er staan veel dingen in die je misschien even moet lezen.' en ze geeft het boekje aan mij. Ik blader hem haastig door. School, school, verhuizing, ruzie... Ineens zie ik iets interessants. Mijn vaders naam stond bovenaan de pagina. Ik begin te lezen.

"Na de ruzie van mijn ouders ben ik gewoon naar school gegaan. Het blijft school inmiddels. Ik heb iemand gezien daar. Wauw... Hij heeft groene ogen en van dat schattige zwarte haar. Lekker warrig. Hij heette Osiris Queen. Ik heb hem even gegoogeld. Zijn ouders hebben een succesvol bedrijf, hij is student rechten en geneeskunde en is SINGLE!! Dat noem je nog eens een buitenkans!"

Ik giechel om mijn moeders tienergedrag en sla de bladzijde om. De pagina was geschreven na ruim een jaar.

"Het is al een tijdje geleden dat ik schreef maar HALLELUJAH!! Osiris heeft me mee uit gevraagd nadat ik hem en zijn tweelingbroer Marcus door elkaar heb gehaald. Talk about awkward! Ik voel het gewoon! Dit is mijn ware!"

Ik blader weer door. Veel pagina's gingen over het feit dat mijn vader weg ging vanwege werk. Veel was jaren later geschreven. Ik vind weer een pagina die wel van pas kon komen.

"Ik denk dat ik een probleem heb... Iemand bericht me de hele tijd over de mail en op mijn mobiel. Het begint eng te worden. Volgens mijn ouders komt het door de Hunters. Het is een organisatie dat jaagt op mensen zoals ik. Het begint eng te worden. Ze zeggen steeds dat ze me gaan vinden en vermoorden. Ik ben zo bang. En Osiris neemt helemaal geen contact meer met me op sinds mijn vakantie op Curaçao. Ik heb nog een probleem nu ik er over nadenk. Ik denk dat ik zwanger van hem ben..."

Ik schrik me dood als ik de laatste zin lees. Ik reken alles na. Mijn moeder was negentien of twintig jaar toen ze dit schreef. Ze moest wel gek worden van angst en frustratie.

"Hoe meer ik er over na denk, hoe leuker ik het ga vinden. Mijn ouders schrokken natuurlijk wel maar ze zijn blij voor me. Ik heb een paar dagen geleden mijn eerste echo gehad. HET WORDT EEN MEISJE!!! Nu alleen nog namen bedenken. Ik denk dat ik voor Alyssa ga. Ik heb dat altijd een mooie naam gevonden..."

Ik smelt van binnen als Angelica de kamer binnen stormt. 'Wat is er nu weer?' snauwt Evan en slaat een map dicht. 'Zie je niet dat ze bezig is?!' Ik schrik van zijn reactie op Angelica. 'Evan, wat is er aan de hand? Je doet zo gespannen de hele tijd.' vraag ik en probeer hem een knuffel te geven. Hij weert me echter af en staat wat eenzaam bij de oude tafel. 'Er is niks. Ga maar even met Angelica mee.' mompelt hij en gaat bij het raam staan. 'Ga maar. Ik kom er aan.' fluistert Angelica. Ik ga de kamer uit en ga net om de hoek staan. 'Gaat het om wat Alyssa's vader zei?' hoor ik van Angelica. 'Ja.' zegt Evan stug. 'Hij geeft zichzelf de schuld van het feit dat ik vermoord werd.' 'Hij vond ook dat jullie bij elkaar moesten blijven. Blonk heeft jullie kapot gemaakt.' vertelt Angelica. 'Ze hebben veel kapot gemaakt.' 'Het is gewoon... Na haar ongeluk, begonnen er wat radertjes te werken. Ik begon wat dingen te verbinden. Mijn halve geheugen, Alyssa's naam, de rare leugens van mijn baas. Ik had al langer het idee dat het duisterder was, dan dat het leek.' vertelt Evan. 'En twee jaar geleden, wist ik het zeker.' 'Wat bedoel je?' vraagt Angelica. 'Angel, dit kan je niet aan Alys vertellen.' smeekt Evan. 'Ja tuurlijk.' zegt Angelica snel. 'Haar vader is bij Blonk binnen gedrongen met iemand van Transport te praten. De man van Transport was Carlos Vangness. Hij is er van verdacht om de mol te zijn en haar vader was erbij betrokken.'

Ik stap de kamer weer in. Evan kijkt verschrikt op. 'Ik ken Carlos Vangness. Waarom was mijn vader daar?' vraag ik. 'Het is niet belangrijk.' mompelt Evan. Ik word kwaad en stap op hem af. Ik sla hem recht in zijn gezicht en begin tegen hem te schelden. Alle leugens kwam me mijn neus uit. Hij hoefde niks meer te verbergen. Als hij alles wou verbergen dan was hij hier niet geweest. Evan laat alles over zich heen komen. 'Ik vraag het niet nog eens, Evan. Waarom was mijn vader daar?' vraag ik. Evan bijt even op zijn lip. 'Je vader was daar om het weg smokkelen van kinderen te coördineren.' 'Neem me niet kwalijk!?' roep ik. 'Mijn vader is geen Hunter!' 'Het is de waarheid, of je dat wil zien of niet! Je vader is niet altijd de perfecte militair geweest die hij nu is!' schreeuwt Evan. 'Ik heb zijn tijd bij Blonk helemaal nagelopen! Hij was een topklasse Hunter die zelfs de divisie heeft geleid! Zijn codenaam was Zero en was gespecialiseerd in het trainen van kinderen tot achttien jaar!' Ik was verbijsterd door alle beschuldigingen van Evan. Mijn vader kon geen Hunter zijn. Toch?