Nova 3: A new begin

Hoofdstuk 21

Eddie

Ik word langzaam wakker. Meteen krijg ik vreselijke koppijn en voel ik me misselijk. Ik voel dat ik op een koude stenen vloer lig. Ik doe mijn ogen open en het eerste wat ik zie is Alice die net zoals ik op de grond ligt. Als ik in het rond kijk zie ik dat we op een donkere plek zijn. We liggen tussen 3 muren en aan een kant trailes.

Moeizaam kruip ik naar Alice toe. Ik ga naast haar liggen en til haar boven lichaam op en druk haar tegen mij aan. Ze is nog steeds niet wakker geworden. Ik streel met mijn vingers over haar zachte wang. Mijn lieve Alice. Ik wil haar niet kwijt.

Maar dan zie ik dat ze in haar ogen knijpt. Daarna doet ze haar prachtige ogen open en kijkt direct in die van mij. 'Hey.' Zeg ik met een kleine glimlach. Ze glimlacht terug en kijkt dan in het rond. 'Waar zijn we?' Zegt ze zwak. Ik zucht. 'Ik weet het niet zeker. Maar waarschijnlijk in de kerkers van het kasteel van Uron.' Alice gaat voorzichtig meer tegen mij aan zitten.
'Het spijt me.' Zegt ze zachtjes. 'Ik wilde gewoon....' Ze zucht. Ik geef een kus op haar hoofd. 'Het is oke.' Zeg ik en geef kleine kusjes op haar hoofd. 'Nee het niet oke. Ik ben de slechtste kroonprinses van de wereld.' 'Nee. Je geeft om de mensen. En je wilt er alles aan doen om ze veilig te houden. Je geeft om je volk.' Ze kijkt betreurd naar haar handen.

'Alice, je mag nooit vergeten dat ik van jou hou. En ik niet alleen. Kiara, Elaine, heel Herion. Vergeet dat nooit.' Alice kijkt me vreemd aan. 'Waarom zou ik dat vergeten? Ben je bang dat ik mijn geheuge weer kwijt raak?' 'Nee dat is het niet....Je...' 'Kijk, kijk, kijk. Eindelijk zijn de tortelduifjes wakker.' Onderbreekt Luke mij die achter de trailes staat. Naast hem staan er twee sterke mannen.

Ik kijk Luke nijdig aan. 'Maak je maar geen zorgen Alice. Voor je het weet hoef je die sukkel nooit meer te zien. Als het aan jou ligt.' Grijnst Luke. Alice kijkt hem vreemd aan. Ik denk dat ik weet wat Luke bedoelt. Maar ik hoop dat hij ongelijk krijgt.

'Neem ze mee.' Zegt Luke. De sterke mannen lopen onze cel in en trekken ons ruw uit elkaar. Alice en ik zijn nog alle twee te zwak om te vechten. Hopelijk krijg ik mijn energie snel terug. Voordat het te laat is.

Kiara

'En daarom is Zahon nu opzoek naar de traan van het eeuwige vuur. Alleen daarin, is Nova veilig.' Eindig ik mijn verhaal terwijl Hunter en ik nog steeds naar het uitzicht kijken. Hunter knikt. 'Maar in de tussentijd dat Zahon nog weg is moeten wij Alice en Eddie terug krijgen.' Zegt Hunter nadenkend. Ik knik. 'Maar hoe? We zijn maar met z'n tweeën. En ik denk niet dat Uron een geheime gang heeft zoals het kasteel van Herion.'

'Nee maar we hebben wel kettingen met smatstenen.' Grijnst Hunter. 'Hebben we die?' Hunter gaat staan en loopt zijn hol in. Een paar seconden later komt hij terug met twee kettingen in zijn bek. Hij laat ze op de grond vallen.

Daarna veranderd hij in een jonge knappe man. Hij draagt geen t-shirt waardoor je zijn sterke spieren en mooie sixpack kan zien. Zijn broek is helemaal versleten en kapot. Maar dat kan hem waarschijnlijk niks schelen. Ik verander ook terug en loop naar hem toe. Hij kijkt me verbaasd aan.

'Je bent veranderd. Je bent niet het meisje van meer dan een half jaar geleden.' 'Jij bent ook veranderd. En daar ben ik heel blij mee.' Hunter moet blozen maar dat probeert hij te verbergen. Wat schattig. En ik meen het ook wat ik zei. Hij is veranderd. Hij staat nu aan onze kant. Gelukkig.

Hij pakt de kettingen van de grond en doet er een bij mij om. 'Nu kunnen ze je niet meer ruiken. Zelfs ik niet, jammer genoeg.' Nu moet ik blozen en kijk daarom snel naar mijn schoenen die een beetje versleten zijn.
'Ik wil je trouwens nog bedanken dat je me had gered van Luke.' Zeg ik en kijk langzaam omhoog. 'Graag gedaan. Zolang ik in de buurt ben zal hij je geen pijn meer doen.' Zegt hij lief en pakt voorzichtig mijn hand. Ik knijp er in als teken dat ik veilig bij hem voel.

Ik zucht. 'We moeten gaan.' Hunter knikt en we veranderen alle twee in wolven en rennen door het bos. Op weg naar het kasteel van Uron.

Eddie

We worden naar de troonzaal gebracht. Ik probeer me een beetje te verzetten maar het heeft geen zin. Als we de troonzaal binnen lopen komen meteen mijn slechte herrinneringen terug. Dat Phillip mij bijna had vermoord. Maar Alice kwam optijd. Ze was zo dapper.

Ik zie een machine midden in de zaal staan. Wat is dat voor ding? Tegenover staat een stalen muur met handboeien voor de handen en voeten. 'Zet Alice daar tegen aan.' Zegt Luke en wijst naar die ijzere muur. Ik verzet me nu wat meer maar de man die me vast houd, houd me nu nog steviger vast.

Alice word tegen de ijzere muur geduwd en haar handen en voeten worden meteen vast gemaakt. Alice ziet er nog zwak uit. Want ze verzet zich niet. Als ze vast laat ze haar hoofd hangen.

Ik wil haar zo graag vast houden, haar naar huis brengen en dan samen in bed liggen. Terwijl mijn armen veilig om haar middel liggen.

Ik hoor de deurzaal open gaan. Ik kijk wie naar binnen loopt en zie een oude man met een stok naar binnen lopen. Dat noet Hugo zijn. En daar achter loopt iemand met een masker. Dat moet Laura zijn.

Hugo loopt naar Alice toe. 'De grootste diamant van deze aarde. Recht voor mijn neus.' Zegt Hugo. 'Ze ziet er nog zwak uit. Hopelijk kan ze de machine dan wel aan.' Zegt Laura met een rare robot stem. Hij pakt Alice haar kin vast en duwd die omhoog. 'Blijf met je gore tengels van haar af!' Roep ik boos. Hugo kijkt naar mij. Hij grijnst. 'Jij moet Eddie zijn. Het vriendje van Alice. Ons proefkonijn.'

Alice kijkt Hugo vreemd aan. 'Proefkonijn?' Hugo kijkt naar Alice. 'Als het zo ver is lieverd.' Ze kijkt hem nog vreemder aan. Hugo kijkt naar Alice en daarna naar mij. Ik kijk hem nijdig aan. 'Jij wist het en je hebt het haar niet verteld?' Grijnst Hugo. 'Zo ver laat ik het niet komen.' Zeg ik zelfverzekerd.

Alice

'Eddie, waar heeft hij het over?' Zeg ik verward. 'Alice....' Eddie zucht. 'Alice, wat weet je over Arzon?' Vraagt Hugo. 'Hij is de zwarte ziel. Nova dacht dat ze van hem af was. Maar dat is jammer genoeg niet zo.' Zeg ik en kijk nijdig naar Hugo. 'Omdat mijn hele verre overgroot vader het nog in zich had toen hij nog een baby was. En zo is overgegaan van ouder naar kind.'

'Ik hoef alleen jou nog te vermoorden en dan is alles voorbij.' Zeg ik verzekerd. Hugo grijnst. 'Jij kent de stamboom van Arzon zo te zien niet. Wie komt er naar mij?' 'Phillip. Maar die is al dood.' 'En wie komt er naar Phillip. En heeft dus ook Arzon in zich.'

Waarom heb ik daar nooit aan gedacht. Waarom ben ik zo stom geweest. Ik dacht dat als Hugo dood is alles voorbij zou zijn. Dat we Arzon, de zwarte ziel nooit meer zouden zien. Maar dat is het niet. 'Ik.....Ik heb Arzon in me.'

Hey,

Wat vinden jullie van het hoofdstuk? ^^
En wat vinden jullie van Hunra...Kiater...Kiara en Hunter XD