Jack Frost... ~ Dutch Teenfic.

Hoofdstuk 9.

Hoofdstuk 9.

ik klom uit de vensterbank en sloop zachtjes naar beneden, ik pakte 2 grote mokken uit de kast en vulde ze met chocolademelk, 3 minuten in de magnetron en ze waren lekker warm, snel liep ik weer de trap op naar mijn kamer, ik keek naar de vensterbank maar die was leeg… “Jack ?” vroeg ik zacht maar er kwam geen reactie, ik liep naar de vensterbank en keek naar buiten “Jack waar ben je ?” riep ik nu iets harder, opeens voelde ik twee handen voor mijn ogen “niet kijken en niet bang worden oké ? ik heb een verassing” fluisterde een warme zachte stem in mijn oor, ik knikte een beetje onzeker “ogen dicht houden” fluisterde hij zachtjes, ik voelde hoe de 2 handen voor mijn ogen verdwenen en daarna 2 sterke armen die me optilden, even later voelde ik de koude wind langs mijn gezicht, na een poosje hoorde ik die stem weer “oké we zijn er, doe je ogen maar open” ik opende mijn ogen en knipperde een paar keer “Jack… waar zijn we?” ik keek hem verbaasd aan en hij grinnikte “vind je het mooi, pas wel op waar je loopt” ik knikte, “huh.. hoe bedoel je waar je loopt ?” ik keek naar de grond maar zag niks, alleen mijn blote voeten in de zachte sneeuw, nu realiseerde ik me ook pas hoe koud ik het had, ik sloeg mijn armen om me heen en keek Jack aan “waar zijn we…?” “als ik dat zeg geloof je me nooit” hij kwam naast me staan “ooit op de top van de big ben geweest ?” fluisterde hij zacht, ik keek hem ongelovig aan “niet waar… dat lieg je” Jack grinnikte “als je dat denkt dan kun je gewoon doorlopen…” ik keek hem schuin aan “best” zei ik zo eigenwijs als ik was, ik liep (toch wel een beetje bang) rechtdoor maar ik voelde nog steeds de grond onder me, ik was er nu zo verzekerd van dat ik door kon lopen dat ik dat ook gewoon deed totdat ik opeens geen grond meer voelde “Jack !” schreeuwde ik nog maar ik viel al, ik kneep mijn ogen dicht en probeerde niet te gillen, opeens voelde ik 2 sterke armen onder me “Ja.. Jack ? je… je kan toch vliegen…” ik keek naar zijn gezicht wat me liefdevol aankeek en ik sloeg mijn armen rond zijn nek, toen we veilig op de grond stonden trilden mijn benen nog een beetje “kan… kan je mij ook leren vliegen ?” ik keek hem speels aan “nope, sorry…” hij maakte een pruillipje en ik begon te lachen “maar… vertel dat lange verhaal wat je wou vertellen nu eens ?” ik keek hem schuin aan in zijn mooie blauwe ogen, Jack zuchtte “oké, het is echt een lang verhaal hoor, ben je niet te moe ?” “helemaal niet, maar slaap jij niet ?” Jack grinnikte “jawel, alleen niet zo lang als jij, ook onderdeel van mijn verhaal” ik glimlachte en Jack begon te vertellen…