ÇARPTIĞIM YAKIŞIKLI

ARYA'M

Arya'm, canımın içi, bir tanecik kardeşim lösemiymiş.Ona bir şey olursa yaşıyamam.Hayatıma kaldığım yerden devam edemem.Şu anda içimde oluşan korku bile ona bir şey olursa yaşayamayacağımın göstergesiydi.

Yere oturup sırtımı duvara dayadım.Bacaklarımı kendime çekip kollarımı etrafına doladım.Gözlerimden yaşlar dökülüyordu.Arya'ya bir şey olma düşüncesi beni deli ediyordu.

"Melek!" diyerek yanıma çömeldi annem.

"Ne oldu?" diye sordu.

"Konuşmalarını duydum anne!" dedikten sonra daha çok göz yaşım akmaya başladı.

"Hepsini mi?" diye sorduğunda çok şaşırdım.Bakar mısınız, merak ettiği şey konuşmanın hepsini duyup duymadığımdı.Ayağa kalkıp sağa sola yürümeye başladım.

Ona dönüp "Gerçekten bunu mu merak ediyorsun?" dedim sinirle gülerek.

"Konuşmanın hepsini duydun mu?" derken onu taklit ettim.Gözlerimden yaşlar akarken gülüyordum.

Annem yanıma gelip ellerimden tuttu ve "Kızım, sakin ol!" dedi sevecen ses tonuyla.

Ellerimi kurtarıp "Nasıl sakin olurum.Arya lösemi ve sen bana bunu söylemedin.Şimdi karşıma geçip sakin ol diyemezsin." derken cümlenin sonuna doğru ses tonum yükselmişti.

"Sadece o kısmı duydun değil mi?" dediğinde sinirle "Evet!" diye bağırdım.Sesimizi duyan bir kaç kişi ne olduğunu anlamak için etrafımıza toplanmıştı.

"Tamam, kızım." derken bana sarıldı.Ben de sıkıca ona sarılıp omzunda hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Sakin ol Melek!Kardeşin iyileşecek.Onun karşısına böyle mi çıkacaksın?" dediğinde kendimi toparlamaya çalıştım.Haklıydı, kardeşimin karşısına böyle çıkamazdım.Onun morale ihtiyacı vardı.Karşısında dik durmalıydım.

Odaya gidip Arya'yı izledim.Masum, savunmasız bir çocuk nasıl hasta olabiliyordu.Bu haksızlık değil miydi?Dünya'da o kadar kötü, bencil insanlar varken masum çocukların hasta olması çok acı vericiydi.Hasta olan kişi kardeşim olduğundan dolayı daha çok etkileniyordum.Evet, hiç akrabalık bağımız olmayan biri içinde üzelebiliyoruz.Ama bu kişi canımız, bir parçamız olunca daha çok üzülüp içimiz yanmıyor mu?

Kanepeye oturup bu duruma engel olamadığım için bir kez daha lanet ettim.Olay başımıza geldiğinde bildiğimiz şeyleri de unutuyorduk.Yaşadığımız öfkeyle, korkuyla, çaresizlikle o an ne yapacağımıza karar veremiyorduk.Aklıma gelen şeyle hemşirenin yanında buldum kendimi.

İliğimin uygun olup olmadığını kontrol edecektim.Umarım iliğim uygun olurdu.Kardeşimin kurtulması için tek çare buydu.

Umut ışığı yine yanmıştı benim için.Ama bir sorun vardı.Bir anda hayatıma giren hayatımda yaşamadığım şeyleri yaşamama sebep olan umut ışığım yanımda değildi.Şu anda ona ihtiyacım olduğunu bilse yanıma gelir miydi?Bütün işlerini bırakıp hayatının akışını durdurup benim hayatımın akışına karışır mıydı?

Koridorda test sonucunu beklerken hemşire yanıma geldi.Karşımda durup birazdan söylüyeceği şeyleri söylemek istemiyormuş gibi bir hali vardı. 

"Melek Hanım!" dedi ve sustu.Anlaşılan söylüyeceği şeyler beni olumsuz yönde etkileyecekti.Çünkü olumlu yönde etkileyecek olsaydı bir çırpıda her şeyi söylerdi.

"Doktor Beyi kardeşinizin yanında bekleyebilirsiniz.Birazdan yanınıza uğruycak.Test sonucuyla ilgili bilgi verecek." dedi.

"Sizin bir bilginiz yok mu?"  dedim merakla.