Million Words ||| The Vamps *VOLTOOID*

Hoofdstuk 25

Met mijn hoofd nog steeds bij Dexter, loop ik de kamer binnen. "Hey Iris." "Haii Femmie. Hoe voel je je?" vraag ik, wanneer ik de kamer in kom. "Heel goed. Waarom duurde het zo lang? Ik dacht dat je alleen even wat eten ging halen." "Dat ging ik ook, maar ik heb even buiten gezeten en met Denise gebeld." lieg ik, ik hoop maar dat ze het niet merkt. "Oké, hoe ging het met Denise?" vraagt ze. "Wel goed. Ze heeft al haar examens gehaald en is aangenomen op de kunstacademie." antwoord ik, ik wist dat omdat ik een berichtje van Denise had gekregen. "Wauw, dat is fijn." zegt Femke opgewonden. Ik knik en ga op de bank zitten en pak het dagboek, dat ik van de jongens heb gekregen. Ik heb het ondertussen al minstens 10 keer gelezen, maar het blijft geweldig. Ik heb het ook bijgehouden, sinds de dag dat ik hier kwam. Ik blader het nog een keer door tot het stukje dat Connor heeft geschreven over mijn verjaardag. Hij heeft er ook al zijn gedachten bij geschreven. Ik moet grinniken bij het stukje net voor het voedselgevecht: 'Het is zo rustig, ik verveel me een beetje. Zal ik Iris even pesten en gewoon mijn taart in haar gezicht duwen? Nee, dat gaat wel een beetje te ver. Zal ik dan mijn taart in Tristan's haar wrijven? Hmmm, heel aantrekkelijk, maar volgens mij verwacht hij het al, aan zijn gezicht te zien. Maar de slagroom is bijna bij mij en dat is toch wel HEEL aantrekkelijk. Oké, ik doe het gewoon. Alleen nog Brad en dan is de slagroom bij mij. Ik doe eerst een normale portie op mijn taart en spuit daarna de buis bijna leeg op Iris' hoofd. Gillend springt ze op en wrijft haar taart in mijn gezicht. Hèhè eindelijk een beetje actie, ik voelde me al net een oud wijf dat op de koffie gaat bij haar vriendin.' Ik bedenk me dat ik ook nog over gisteren in het dagboek moet schrijven. Ik zoek een pen en begin te schrijven. Als ik klaar ben leg ik het dagboek weg en vraag aan Femke: "Wil je wat leuks gaan doen?" "Jaaaaa. Zullen we naar buiten gaan?" vraagt ze en ze kijkt me aan met puppy-ogen. "We zullen even een zuster roepen en dan vragen of je al naar buiten mag." Femke knikt en drukt op het knopje. Even later komt de zuster binnen en vraagt: "Wat kan ik voor jullie doen?" "Ik wil graag naar buiten. Mag dat?" vraagt Femke voordat ik iets kan zeggen. "Ik neem aan van wel. Ik zal het heel even navragen. Ik ben zo terug." zegt de zuster en ze loopt weg. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het al 1 uur is, "Shit we kunnen helemaal niet naar buiten." zeg ik. "Waarom dan niet?" vraagt Femke me met een beteuterd gezichtje. "Ik moet iets doen ik half 2. Maar misschien kunnen we mama en papa wel bellen en vragen of ze nu al kunnen komen." opper ik. "Wat moet je doen dan?" "Dat maakt even niet uit. Ik ga mama nu wel bellen om te vragen of ze hier heen komen." zeg ik en ik pak m'n mobiel en loop de kamer uit.

(M=Mama, I=Iris)

M: "Hey lieverd. Is er wat?"

I: "Nee hoor mam. Alleen, Femke wil graag naar buiten, maar ik moet wat doen om half 2 en dat kan dan dus niet als ik met Femke naar buiten ga."

M: "Wat is er nou belangrijker dan je zusje?"

I: "Iets anders. Maar mam kom op. Jullie moeten hier toch heen komen, wat maakt het uit dat jullie er dan eerder zijn?"

M: "Dat maakt wel uit. Wat is er nou belangrijker dan je zusje? Je zegt die afspraak maar af en je gaat met haar naar buiten. Wij zijn er over 2 uur."

I: "Oké mam. Tot zo meteen."

Ik zucht en hang de telefoon op. Shit nu moet ik eerst Dexter zoeken om te zeggen dat ik niet kan. Zuchtend loop ik de kamer weer binnen. "Komen mama en papa al eerder?" Femke kijkt me hoopvol aan. Ik schud m'n hoofd, "Nee, ze komen pas over 2 uur." "Zo lang nog? Dat wordt zo saai." kreunt ze. De zuster komt weer binnen, "Ze mag naar buiten toe. Maar niet te lang aan 1 stuk lopen. Dat kunnen haar spieren nog niet aan." We knikken en bedanken de zuster. "Heb je hier ook nog gewone kleren? Of heb je alleen maar de kleren, waarin je hier bent gekomen?" vraag ik. "Ik heb gehoord dat mama schone kleren mee heeft genomen, na 2 weken precies. Ik hoor dat ze de kleren in een kastje legden." Ik knik en begin kastjes open te maken. Wanneer ik eindelijk een setje kleren heb gevonden, trekt Femke die aan. Ze doet haar gympies aan en springt dan van het bed. Ik hou haar spijkerjasje zo vast dat ze er zo in kan schuiven. Ik maak snel mijn rugzakje leeg en doe er alleen maar mijn mobiel en portemonnee in. Ik zwaai mijn rugzakje op m'n rug en loop dan met Femke de kamer uit. "Het is zo fijn om weer te lopen, na 4 weken." zegt Femke vrolijk en begint te huppelen. "Volgens mij is er niets mis met je spieren." lach ik. De lift is er net als we aankomen lopen. Snel stappen de lift in. Ik kijk op m'n horloge en zie dat het bijna half 2 is, nog maar 2 minuten. Misschien is Dexter er al, dan kan ik het gelijk uitleggen, anders staat hij daar zo te wachten. "Waar denk je aan?" vraagt Femke. "Hu, wat?" zeg ik. "Ik zei: waar denk je aan." zegt Femke. "Nergens!" "Je mag van mama niet liegen. En ik zie aan je gezicht dat je liegt." zegt Femke met een afkeurende uitdrukking op haar gezicht. "Om eerlijk, dacht ik wel aan iets." zeg ik en gelijk kijkt Femke heel nieuwsgierig, "Ik was aan het denken over hoe blij ik ben dat je weer wakker bent. En hoe veel ik van je jou."  "Ik hou ook van hoor." zegt Femke en ze slaat haar armen om m'n taille (hoger komt ze niet met haar armen). *Ding* het belletje van de lift geeft aan dat we op de begane grond zijn. Femke stapt de lift uit en rent gelijk naar een aquarium met visjes, ze is altijd al gek van visjes geweest. Glimlachend kijk ik naar haar als er ineens 2 handen voor m'n ogen gaan. "Rara wie ben ik?" "Dex, haal je handen weg!" grinnik ik. "Hoe wist je zo snel dat ik het was?" vraagt hij. "Heel simpel: ik ken niemand anders in dit ziekenhuis, die hier nu op dit moment is." "Aha. Zullen we gaan?" zegt Dexter. "Ik kan nu niet, sorry. M'n zusje wilde naar buiten en ik kon m'n ouders niet zo ver krijgen dat ze eerder zouden komen." zucht ik. "Kan je zusje niet mee?" "Dex, geloof me, dat wil je echt niet." antwoord ik. "Waar is je zusje?" vraagt hij. Ik wijs naar het aquarium, "Ze staat naar de visjes te kijken." "Ze lijkt zo schattig." zegt Dexter vertederd. "Dat zeggen heel veel mensen, maar zodra je haar beter kent, valt ze vies tegen." grinnik ik. "Ik vind het wel jammer dat we nu niet iets kunnen gaan drinken." zucht Dexter en hij kijkt naar zijn schoenen. "Ik ook, maar we kunnen vanavond wel samen wat gaan eten. Dan zijn mijn ouders er zeker." zeg ik en ik leg mijn hand op zijn arm. "Zou dat kunnen?" vraagt hij hoopvol. "Ik zorg wel dat het lukt." zeg ik geruststellend, "Zou ik dan je nummer mogen? Als er dan wat verandert dan kan ik het je laten weten." "Tuurlijk. Mag ik je mobiel dan zet ik het er gelijk in." zegt Dexter. Ik knik en ik geef m'n mobiel. Terwijl Dexter zijn nummer in m'n mobiel zet, kijk ik naar Femke. Ze staat met haar neus tegen het aquarium gedrukt en merkt niet dat er van alles om haar heen gebeurt.  "Alsjeblieft." zegt Dexter en hij houdt m'n mobiel voor mijn gezicht. "Dank je." zeg ik en op dat moment roept Femke: "Iris, kom eens kijken wat een mooie regenboog vis hier is." Snel draai ik me om en zie -gelukkig- dat ze zich niet heeft omgedraaid. "Ik moet gaan. Hoe laat zullen we afspreken, vanavond?" vraag ik. "Om 5 uur. Is dat goed?" antwoordt Dexter. "Tuurlijk. Ik zie je vanavond." zeg ik en ik loop naar Femke. "Ga je mee. Dan kunnen we na het ijsje eten wel even bij de dierenwinkel kijken." zeg ik en ik pak Femke's handje. "Mag ik straks de regenboog vis laten zien?" vraagt Femke hoopvol. "Natuurlijk. Maar we gaan nu eerst een ijsje eten." antwoord ik lachend terwijl ik op haar neerkijk. Het is maar 5 minuutjes lopen, naar de ijssalon. "Mag ik aardbei?" vraagt Femke als we voor de vitrine staan. "Tuurlijk." antwoord ik lachend, "Mag ik 2 bakjes alsjeblieft. 1 met aardbei en de andere met witte chocolade." Het meisje knikt en begint bolletjes te maken en in bakjes te doen. Nadat ik heb afgerekend gaan we op een bankje in de zon zitten. "Ik vind het zo gezellig met jou. Dat moeten we ook doen als we weer thuis zijn." zegt Femke. "Dat moeten we zeker doen." zeg ik en ik kijk haar aan, "Femmie toch. Je hebt meer ijs op je gezicht zitten dan dat je hebt gegeten." "Hoe weet jij hoeveel ik al heb gegeten?" vraagt ze verontwaardigd. "Ik kan dat zien." zeg ik en ze kijkt me verbaast aan, "Ja, ik kan in jou buik kijken." "Echt waar? Kan je dan zien wat er nu in mijn buik zit?" vraagt ze. "Ik zie ijs en fruit." zeg ik terwijl ik mijn neus tegen haar buik druk. Ze giechelt als ik met mijn neus heen en weer ga. "Zullen we naar de diertjes gaan kijken." zegt Femke als ze haar ijsje op heeft. Ik knik en sta op. Ze pakt mijn hand en we lopen richting de dierenwinkel. Als we de dierenwinkel binnenlopen, rent ze gelijk naar de vissen. Lachend loop ik achter haar aan. Nog geen 4 seconden later komt ze weer terug gerent, "Er zijn helemaal geen visjes. De bakken zijn leeg." zegt ze en ze begint bijna te huilen. "Kom maar, dan gaan we nog even bij de andere diertjes kijken." zeg ik. Ze knikt en loopt achter me aan, naar de hokken met konijntjes. Ik ga op mijn knieën voor een hok, met een zwart en een bruin konijntje, zitten. We kijken een poosje naar de konijntjes en kijken ook nog even bij de vogels, tot Femke zegt: "Zullen we terug gaan? Ik ben moe en mijn benen doen pijn." "Tuurlijk. Denk je dat je kan lopen, of moet ik je dragen?" vraag ik. "Wil jij me dragen." zegt ze zachtjes. Ik knik en ga door m'n knieën, zodat ze op mijn rug kan klimmen. "Houd je je goed vast." zeg ik en loop de winkel uit. Ik loop nu iets sneller, dan op de heenweg. Wanneer ik Femke's ademhaling hoor vertragen, kijk ik geschrokken over mijn schouder. Gelukkig, niets ergs aan de hand, ze is in slaap gevallen. Als we net over de helft zijn, komen er plotseling 2 zwarte busjes de hoek om gereden. Ze stoppen ongeveer 50 meter voor mij. De deuren vliegen open en er komen allemaal journalisten en fotograven uit gesprongen, die allemaal op ons af komen rennen. Ik wil wegrennen, maar dat gaat niet met een klein meisje op je rug. Ik besluit om maar gewoon door te lopen. Ik red die 500 meter toch wel. Ik loop gewoon nog iets harder door en negeer de vragen en de flitsen. Ik haal m'n mobiel uit m'n broekzak en bel snel Dexter.

(D=Dexter, I=Iris)

I: "Dex, kom please naar buiten. Ik word achtervolgd door de pers. En ik kan ook niet wegrennen, want Femke is in slaap gevallen, dus die draag ik op mijn rug. Please kom naar buiten."

D: "Ik kom er nu aan. Hou nog even vol."

I: "Dank je Dex. Ik moet nog 1 hoek om en dan de straat uit, dan ben ik er."

D: "Geen zorgen. Ik ben er. Ik zie je zo."

Ik hang op en begin nog iets harder te lopen. Ik loop de hoek om en begin aan het laatste stuk. Ik loop het terrein van het ziekenhuis op. Ik ben bijna bij de ingang als er iemand met blonde haren naar buiten komt gerend. Dexter! Hij neemt Femke van m'n rug en rent met haar in zijn armen naar binnen. De beveiliging komt ons al tegemoet gerend. Dexter en ik rennen het trappenhuis in en zakken op grond. Dexter legt Femke met haar hoofd op mijn schoot. "Vertel eens wat er is gebeurd." zegt Dexter. "Ik was dus met Femke een ijsje gaan halen. Daarna hebben we nog even in de dierenwinkel gekeken. Eerst was ze helemaal van slag omdat ze geen vissen hadden, dus gingen we nog even bij de vogeltjes en de konijntjes kijken. Op een gegeven moment zei ze dat ze moe was en pijn in haar benen had. Ik heb haar op mijn rug genomen en ben terug gelopen. Ongeveer halverwege kwamen er ineens 2 zwarte busjes aangereden. Die stopten en daar kwamen allemaal journalisten en fotograven uit. Toen heb ik jou gebeld en ben ik nog sneller gaan lopen." zegt ik terwijl ik over Femke's haren aai. "Ik vraag me dan af hoe ze je hebben gevonden." zegt Dexter met een bedenkelijk gezicht. "Het is nu toch te laat om daar over na te denken. Ze weten dat ik hier ben, dus moet ik weer via de achterdeur naar buiten voor de komende 4 dagen." zucht ik. "Maar hoe zit dan met onze afspraak van vanavond?" vraagt Dexter met een wanhopig gezicht. "We verzinnen wel wat, dat beloof ik." zeg ik en leg mijn hand op zijn hand. Dexter kijkt me aan en lacht naar me. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder. Plotseling wordt het moment verstoord door m'n mobiel die af gaat. 'Well I met you yesterday. You took my breath away. And I kinda like the way, that you're so damn unpredictable.' klikt het door het trappenhuis. Snel graai ik m'n telefoon uit m'n jaszak. En neem op:

(M=Mama, I=Iris)

M: Iris, waar ben je? En waar is Femke?"

I: "Ik zit met Femke in het trappenhuis op de eerste verdieping."

M: "Waarom zit je daar?"

I: "Dat is nog al een lang verhaal."

M: "Kom alsjeblieft naar Femke's kamer, dan kan je alles uitleggen."

I: "Het kan wel even duren, want Femke ligt te slapen, maar ik kom eraan."

M: "Is goed lieverd. We zien je zo."

Ik hang op en kijk Dexter aan, "Ik moet terug. Ze zijn ongerust." zucht ik. Ik sta op en wil Femke optillen, maar het lukt niet echt. "Wacht maar even." zegt Dexter en hij staat op en tilt Femke zonder moeite op. Ik pak haar over en zeg: "Dank je Dex. Zullen we op de eerste verdieping om half 5, bij de lift afspreken vanavond?" "Is goed. Tot vanavond." "Zal ik doen." zeg ik als ik me nog een keer omdraai en naar Dexter kijk. Ik loop de eerste verdieping op en naar de lift loop. Ik druk op het knopje en wacht rustig tot de lift er is. Ik stap de lift in en ga in de linkerhoek staan, zodat ik met mijn rug tegen de zijkant van de lift kan leunen. Het liedje verandert en 'Somebody to you' van The Vamps komt op. Ik kan het niet helpen, maar ik begin zachtjes mee te zingen en er komen allemaal herinneringen op. Ik voel m'n ogen vol tranen lopen en knipper ze snel weg. 'Als het allemaal goed gaat met Femke ga ik Joe (de manager van The Vamps) bellen en vragen of ik een ticket kan boeken om weer naar de jongens te gaan.' denk ik bij mezelf. De lift komt tot stilstand en ik verplaats m'n handen nog even, om ervoor te zorgen dat Femke niet wegglijd, en stap de lift uit.

Wow, ik had niet gedacht dat ik deze week nog kon updaten, maar hier is toch nog een update. Ik blijf het zeggen: als jullie ideeën hebben, please zet ze in de reacties. En blijf stemmen en reacties geven, daar word ik heel blij van.

I luf u all xxxxx