Mijn vingers zitten in het gras. Gefrustreerd hebben ze vuisten gevormd en ik voel de fragiele sprietjes breken. De wind laat mijn betraande gezicht fris aanvoelen terwijl de tranen erdoor opdrogen. Mijn hoofd heb ik tegen de boom aan gelegd waar ik onder zit en mijn ogen zijn gesloten.
Illusie is het als ik denk dat ik normaal ben. Ik ben niet normaal. De enige reden dat mensen aardig tegen me doen is omdat de mensen hoog in de school hiërarchie dat ze vertellen. Dat beseffen betekent ook dat het me zo afgenomen kan worden. Het normaal zijn kan me afgenomen worden.
Gefrustreerd trek ik het gras uit de grond en gooi ik het ergens neer. Doelloos.
Mijn handen zet ik in mijn blonde lokken neer en ik probeer mijn ademhaling rustig te krijgen. Blijven huilen heeft geen zin, het maakt het niet beter maar dat betekent niet dat het allemaal even makkelijk te accepteren is.
Leven is soms oneerlijk en dan heb je steun nodig.
Maar heb ik wel iemand om mij te steunen?
YOU ARE READING
liefde bij de eerste zin
Romance"Wij zijn anders. Wij zijn als de twee druppels olie in water. We kunnen niet samen met andere."
