liefde bij de eerste zin

38

Meteen pak ik hem vast wanneer ik hem op hoor staan en zijn aanwezigheid voel verdwijnen. Ik wil niet dat hij weg gaat. Ik wil dat hij blijft. Altijd blijft, bij mij.

"Niet gaan. Alsjeblieft."

Dean is net zoals mij. Wij samen zijn niet zoals de andere. Wij zijn anders. Wij zijn als de twee druppels olie in water. We kunnen niet samen met andere. Wij zijn niet wat normaal is.

"Je bent prachtig. Van binnen en van buiten. Wat er is gebeurd dat maakt me niet uit. Dat je een ongeluk hebt gehad dat verandert mijn blik op jou niet Dean. Weet je dat jij het enige hier op school bent wat mij normaal laat voelen? Wat er voor zorgt dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik ergens bij hoor? Je bent de enige in mijn hele leven die verder kijkt dan het gebrek van mijn zicht."

Ik heb mijn hand om zijn pols zitten en mijn vingers klemmen er om heen.

"Ik hoef niet te kunnen zien om te weten dat je een hart hebt van goud. Vergeet wat ze zeggen. Er is helemaal niets van waar. Jij bent goed zoals je bent. Met al je mentale en fysieke littekens. Die hebben we tenslotte allemaal."