My Secret Identity: Deel 2

Hoofdstuk 7

Blaze

Maandag is aangebroken en ik moest het vandaag uitmaken met Nathan. Het verbaasd me hoeveel moeite het me kost om dit te doen. 

Ik kan mensen dood schieten zonder me er schuldig over te voelen, maar het met een jongen uitmaken kan ik dan niet. Ik ben een raar persoon.

Ik wachtte op de parkeerplaats van de school op Nathan. We waren nu allebei uit en we hadden afgesproken bij zijn auto. Ik was al de hele dag uit zijn buurt gebleven en hij wilde weten wat er aan de hand was.

Jay stond iets verderop bij zijn auto te wachten. Hij zou me naar huis brengen en ingrijpen als Nathan iets wilde doen. We hadden besloten Dylan hier buiten te houden.

Ik zag Nathan uit de school lopen en mijn hart begon als een gek te kloppen. Hij liep recht op me af en bleef een meter van me afstaan.

'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.

Ik haalde diep adem. 'Ik maak het uit.'

Hij keek me ongelovig aan. 'Dit meen je toch niet? We hebben amper twee weken en je maakt het nu al uit?'

'Het werkt gewoon niet.'

'Laat me raden, je bent voor Jay gevallen.'

Ik keek hem verward aan. 'Jay heeft hier niks mee te maken.'

'Natuurlijk niet, hij is een engeltje, hij zou nooit iets verkeerds doen. Laat me niet lachen. Ik weet dat je hem leuk vindt.'

'Ik vind Jay niet leuk' zei ik boos.

'Wie dan wel?'

'Niemand! En laat me nu met rust!'

Ik wilde weg lopen, maar Nathan pakte mijn arm vast en trok me terug. 'Je gaat nergens heen voordat je me hebt verteld waarom je het uitmaakt!'

'Dat heb ik je net verteld!'

We waren nu voluit aan het schreeuwen en een paar leerlingen keken nieuwsgierig onze kant op.

'Ik wil de waarheid, geen leugens!' riep Nathan.

Ik trok mijn arm uit zijn greep. 'Zoals ik al zei het werkt niet tussen ons.' Ik draaide me om en liep weg. Ik hoorde Nathan tegen zijn auto trappen, maar ik negeerde hem.

Ik liep naar Jay toe en stapte in zijn auto. We reden in stilte naar mijn huis. 

'Gaat het wel?' vroeg Jay toen we voor mijn huis stonden.

'Ja, het gaat. Ik had alleen gehoopt dat het vredig zou verlopen.'

Jay knikte en ik stapte uit. Voordat ik de voordeur open kon maken deed Dylan hem al open. Hij trok me gelijk in een omhelzing.

Hij leidde me naar binnen en deed de voordeur dicht. 

Ik plofte neer op de bank en Dylan kwam naast me zitten. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Waarom voel ik me zo slecht?'

'Je haat het om mensen emotioneel pijn te doen' zei Dylan.

'Daar heb je gelijk in.' 

Dylan zette de tv aan en we keken in stilte naar het programma.

~~~~

Ik had pas in de gaten dat in slaap was gevallen toen Dylan me optilde en me naar mijn bed bracht. Ik opende mijn ogen en keek naar Dylan terwijl hij me de trap op tilde.

Ik raakte voorzichtig zijn wang aan en hij keek naar me.

'Sorry, ik wilde je niet wakker maken' zei hij. Hij glimlachte naar me en ik smolt vanbinnen.