Let's play again

42

{Kayne}

Nadat we hebben geluncht zitten Nikita en ik in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Nikita staart afwezig uit het raam. Waarschijnlijk zit ze met haar gedachten bij Vera, of bij onze relatie. Ik rij de parkeerplaats van het ziekenhuis op en parkeer de auto. Nikita stapt vrijwel meteen uit. Ik stap ook uit de auto en pak haar hand vast. Zonder iets te zeggen lopen we naar binnen. Als we bij de goede kamer zijn duwt Nikita de deurklink naar beneden. Haar hand trilt. Mijn blik blijft bij Nikita hangen. Het meisje in het bed blijft uit mijn zicht. Tranen ontstaan in Nikita's ogen.

'Hoe gaat het met haar?' vraagt ze zacht.

'Ze gaat vooruit maar ze houden haar nog steeds in coma.' Door die stem kijk ik op. Ryan zit naast het bed en houdt Vera's hand vast. Ik verwacht dat Nikita nu naar Ryan toegaat om hem te knuffelen maar dat doet ze niet. Ze blijft mijn hand vast houden en knijpt er zelfs steviger in. Nogmaals kijk ik haar aan. Ze bijt op haar lip om de tranen tegen de houden.

'We zijn zo terug' zeg ik tegen Ryan voor ik Nikita meetrek uit de kamer. Zacht duw ik haar tegen de muur en druk ik mezelf tegen haar aan. Met mijn vingers strijk ik zacht over haar lip.

'Niet huilen' fluister ik. Ze kijkt weg en bijt weer op haar lip. 'Hé.' Ik draai haar hoofd weer naar me toe.

'Ik kan dit niet' mompelt ze en met die woorden stort ze zich huilend in mijn armen. Ik druk haar dicht tegen me aan en wrijf troostend over haar rug.

'Het komt wel goed' zeg ik en ik plaats een kus op haar haar.

'Ik wil hier weg' mompelt ze.

'Oke, dan gaan we.' Ik veeg haar tranen weg en we lopen de kamer weer in.

'We gaan' zeg ik. Ryan kijkt op en knikt. Nikita loopt naar hem toe en neemt afscheid van hem. Vervolgens lopen we de kamer uit.

In de auto is het stil, te stil. Nikita staart voor zich uit. Ze knippert bijna niet wat me laat afvragen of ze nog wel ademt.

'Nikita, gaat het wel?' Door mijn stem schrikt ze op.

'Ja' zegt ze snel. Ik kijk haar even wantrouwend aan maar richt me dan weer op de weg. Vanuit mijn ooghoek zie ik Nikita haar mobiel pakken. Haar vingers bewegen snel over het scherm. Ik sla af en rij de straat in van mijn appartement. Ik parkeer de auto en stap uit. Onze tassen pak ik uit de kofferbak. Nikita staat naast de auto. Haar blonde haren wapperen in de wind. Ik loop langs haar heen naar binnen en druk op het knopje van de lift. Ik voel Nikita's hand in de mijne glijden. De deuren openen en we lopen de lift in. Nikita drukt op het knopje van de goede verdieping en leunt tegen me aan. Ze pakt haar mobiel uit haar zak en typt een bericht. Bovenin het scherm staat de afzender; Ryan. Ik probeer mijn jaloezie te onderdrukken en ben dan ook blij als de deuren openen. Nikita stopt haar mobiel terug in haar zak en we lopen de lift uit. Ik laat haar hand los en pak de sleutels van mijn appartement uit mijn zak. Ik open de deur en laat Nikita binnen. Daarna loop ik achter haar aan en zet ik de tassen in de hal.

'Wil je iets drinken?' vraag ik terwijl ik de woonkamer inloop.

'Ja, is goed' antwoordt ze en ze neemt plaats op de bank waarna ze meteen haar mobiel weer pakt. Ik loop de keuken in en schenk wat sinas in twee glazen. Vervolgens ga ik naast Nikita op de bank zitten en geef ik haar het glas aan.

'Dank je' glimlacht ze. 'Hoe laat is het eigenlijk?'

'Bijna drie uur' antwoord ik.

'Oke.' Ze neemt een slok van haar drinken. 'Hoe laat gaan we weg?'

'Ik wilde je ook mee uiteten nemen dus, vijf uur?'

'Is goed.' Ze drinkt snel haar glas leeg en staat dan op. 'Dan ga ik me maar eens klaarmaken.' Met die woorden verdwijnt ze in de badkamer. Die komt daar voorlopig niet meer uit. Ik zet mijn glas op tafel en zet de tv aan. Met de afstandsbediening zap ik door wat kanalen en blijf uiteindelijk hangen bij voetbal. Mijn blik valt op de telefoon naast me, Nikita's telefoon. Ik pak hem op en druk op de aan en uit knop. Het scherm licht op en een wachtwoord wordt gevraagd. De foto op haar vergrendelscherm is een foto van ons samen. Ik probeer een kus op haar wang te geven wat niet echt gaat waardoor ik meer tegen haar wang aan lach. Nikita lacht ook, een echte lach. Niet zo'n neppe die je normaal trekt op foto's. Glimlachend kijk ik ernaar. Ik schud mijn hoofd en typ haar code in, wat haar verjaardag is. Meisjes hebben altijd zulke makkelijke codes. Meteen klik ik WhatsApp aan. Ryans naam staat bovenin haar gesprekken. Ik druk op het gesprek en scrol naar boven. Ze hebben echt lange gesprekken. Ik besluit te beginnen bij het gesprek van vandaag.

Nikita: Heey, we komen vandaag even langs x

Ryan: Oke, gezellig x

Nikita: Hoe gaat het met je?

Ryan: Gaat wel. Vera moet beter worden. Hoe gaat het tussen Kayne en jou? Hebben jullie nog ruzie?

Nikita: Niet meer. Ik heb hem vergeven...

Ryan: Nikita, hij is vreemdgegaan hè. Waarom vergeef je hem zomaar? Waar bemoeit die gast zich mee? Ik zucht en lees verder.

Nikita: Het is niet zomaar. Hij doet echt moeite voor me.

Ryan: Als jij dat vindt...

Nikita: Wat bedoel je daar nou weer mee?

Ryan: Hij is nu al twee keer vreemdgegaan. En hij kan zijn ogen niet van andere meisjes afhouden.

Nikita: Ja, maar ik hou van hem.

Ryan: Dat begrijp ik. Maar misschien moet je nadenken over jullie relatie. Hij gaat niet voor niks vreemd.

Nikita: Zal ik doen.

Ryan: Mooi. Ik ben er voor je x

Nikita: Dank je x Net op dat moment komt er nog een bericht binnen.

Ryan: Geen probleem xx Waarom stuurt hij nu twee x'jes?

'Wat doe je?' Verschrikt kijk ik op en zie Nikita in de deuropening van de badkamer staan.