Dear Gentleman .......

တစ္စံုတစ္ရာ ဟစ္ဟာသြားသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး....။ မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္သည့္ေနာက္ ျပန္အိပ္လိုက္ရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏိုးလာသည့္အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ...။
ဘယ္တုန္းကမွ ေန႔လည္အထိ သူအိပ္ေမာမက်သြားဖူးပါ..။
" ညက ငါ လခ်ဳပ္ စာရင္းေတြ စစ္ေနခဲ့တာပါ..."

အိပ္ယာက ထရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ဦးတည္လိုက္သည္..။
Luhanလဲ အခုဆို ေက်ာင္းသြားေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕..။

ေရခ်ိဳး ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္စားပြဲနားေရာက္မွ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ျပံဳးမိသည္။
မာနႀကီးလြန္းတဲ့ ကေလး...။ တစ္ခါမွ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မေျပာဘူး....။ ညက ေကာ္ဖီေတာင္ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔ ေဖ်ာ္တိုက္သလဲ.. မသိ။

စာရင္း စာရြက္ေတြ ဟိုဆြဲ ဒီဆြဲနဲ႔ လိုက္ေကာက္ၿပီး ထပ္ေနတုန္း တစ္စံုတစ္ခု လက္နဲ႔ ထိၿပီး ျပဳတ္က်သြားသည္....။ သူ ေကာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Video တိတ္ေခြေလးတစ္ခု...။ စာအိတ္ေလးတစ္ခုက တိတ္နဲ႔ ကပ္လ်က္သား...။ ညက ဒီဟာ မရွိပါဘူး...။

စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ စာတစ္ေစာင္ထြက္လာသည္။

( ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားလည္ဖို႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ ....Wu Yifan
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဒီ မိနစ္ ၂၀ စာ Video ၾကည့္ၿပီးသြားတဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္မွာပါ...)

အေျခအေနတစ္ခုကို နားလည္ႏိုင္ဖို႔ Video ကို သူ အျမန္ဖြင့္ၾကည့္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
Luhan... ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ကိုယ္ထင္ေနသလို မလုပ္လိုက္စမ္းနဲ႔...။

ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ ပံုရိပ္တစ္ခုက TV ဖန္သားျပင္မွာ ေပၚလာသည္ ...။ Luhan... ။

" ဘယ္က စေျပာရမလဲေတာင္ မသိဘူး ....
ထားပါေတာ့ေလ... တကယ္ေတာ့ Fan Bing Bing က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္တဲ့ေန႔ မနက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာသြားခဲ့တယ္... ခင္ဗ်ား သိရင္ သိမလား မေျပာတတ္ေပမယ့္ .."

ကိုယ္ သိပါတယ္ ... ။

" ဟို... အဲ့ဒီ ခံစားခ်က္က နည္းနည္း အတၱဆန္သြားလား မသိေပမယ့္... အာာ.. မဟုတ္ေသးဘူး. အရမ္း အတၱဆန္သြားတာ... ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးလိုက္ခ်င္ဘူး ... Wu Yifan ..."