Ξανά απο την Αρχη!

°Κεφάλαιο 10°

Ε: Πώς είναι; Που είναι; λέω στα παιδιά ενώ τρέμω ολόκληρη από φόβο.

Α: Ηρέμησε! Είμαι μέσα με τους γιατρούς!

Ε: Πώς ειναι;

Α: Εμμ...

Ε: Πες μου! Γιατί δεν μιλάς; λέω ενώ έχω βγει εκτός ελέγχου και φωνάζω με αποτέλεσμα να γυρίσουν όλοι όσοι κάθονται στο διάδρομο προς το μέρος μου.

Α: Ηρέμησε! Δεν ξέρουμε πως είναι.. Δεν έχει βγεί κανένας γιατρός έξω..

Αλ: Και αυτό είναι καλό;

Α: Δεν ξέρω!!! Λέει και σηκώνει τα χέρια του ψιλά.

Κλαίγοντας πλέον αθόρυβα κάθησα καλύτερα μέσα στην αγκαλιά της Χαράς.

Ο Άλεξ καθόταν και με κοίταζε. Φαινόταν σκεφτικός. Δεν είπα τίποτα,
απλά έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμήσω.

Χ: Κοίτα την, τι όμορφη που είναι όταν κοιμάται!

Α: Ναι. Την λυπάμαι μωρέ, όλα αυτή τα τραβάει.

Πλέον δεν ήμουν στην αγκαλιά της Χαράς, το αισθανόμουν. Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και αντικρίζω τα παιδιά.

Χ: Οπ! Αγάπη μου πως είσαι, λέει και με παίρνει αγκαλιά.

Ε: Καλά. Έτσι νομίζω δηλαδή. Ο Βαγγέλης; Πώς είναι; Λέω και αρχίζω να αναστατώνομαι ξανά.

Χ: Ηρέμησε! Δεν έχουν βγεί ακόμα οι γιατροί να μας ενημερώσουν. Όλα θα πάνε καλά.

Μ.Β( μάμα Βαγγέλη): Μα γιατί αργούν τόσο.

Ε: Κυρία Γεωργία! Κύριε Χρήστο!

Μ.Β: Γειά σου κοπέλα μου. Λέει και της χαμογελάω.

Μα πότε ήρθανε; Γυρνάω το κεφάλι και ψάχνω να βρώ τον Άλεξ. Μα που είναι;

Α: Δεν είναι εδώ έφυγε επειδή δεν ένιωθε καλά.

Ε: ααα!

Μ: Ορίστε και ο καφές. Λέει και δίνει τον καφέ στον Άρη.

Α: Ευχαριστώ.

Μ: Έλενα! Ξύπνησες;

Ε: Εσύ, τι βλέπεις;

Μα καλά αυτή δεν βλέπει; Και δεν το πιστεύω, το αγόρι της είναι μέσα και δεν ξέρουμε πως είναι και κάθεται έτσι άνετα; Δεν θα μιλήσω...

Ένας γιατρός έρχεται προς το μέρος μας.

Γ: Είστε συγγενείς του Βαγγέλη Κακουριώτη;

Μπ.Β: Ναι εμείς είμαστε οι γονείς του.

Μ: Και εγώ η κοπέλα του.